Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

ACİZKUL · 13.06.09, 14:41

emeğine sağlık kardeşim"ALLAH C.C." razı olsun...
dua ile...

**BuRaK** · 13.06.09, 14:42

ORHAN GAZİ VE KESİK BAŞ

Orhan Gazi 33 yaşında Osmanlıların başına geçti. Tahta çıkar çıkmaz

baba dostlarını davet etti. Onlarla dertleşecek

nasihat ve dualarını alacaktı. Hepsi bir araya geldiler. Can sohbeti yapıyorlardı. Osman Gazi'nin ruhu da mutlaka onlarla beraberdi. Padişah en yaşlısına sordu:

- Akça Kocam... Seni epeydir göremeyiz

nerelerdesin?
- Ferman buyur

Orhanım...
- Baba dostlarına ferman işler mi Koca Ağam?.. İrşat ve nasihat dileriz. Bilirsin ya

bizler de atalarımız gibi derviş gâzileriz.
- Cümlemizin Sultânısın Beyim... sen hemen emreyle...
- Bazı küffâr beldelerini ıslah dileriz. Fikriniz nedir?
- Karar senindir ve pek yerindedir Sultanım.
- İzmit tekfuresi Prenses Balakonya ile

aranız iyi imiş derler!
- Öyledir Beyim.

Orhan Gazi gülümsedi.

- Samandra tekfurunu esir eyledikten sonra

hakikaten bu Prenses'e sattınız mı?
- Bir şeyler oldu Sultanım.
- Bari yüklüce bir bedel alabildiniz mi?
- Ne gezer beyim! Bu kefereler

bizi dünya pazarlığında hep aldatırlar.
- Aldatan olacağımıza

aldanan olalım.
- Doğru dersin Orhan Gazi... Zaten bizim hesabımız

gayrı öbür dünya iledir. Hemen Cenab-ı Hak size kuvvet

bizlere de âhiret için hayırlı bir yolculuk nasib ede...
- Acele etme Akca Ağam... Daha görülecek işlerimiz durur. Sen bu Osmanlı milletinin direği

babamız ve dedemiz cennetmekanların has dostusun. Bizden isteğin her ne olursa

can baş üstüne.
- Hak canını esirgesin.. Destur verirsen şu tekfuresi belli İzmit taraflarına sefer dileriz!...
- Destur senindir Koca Ağam. Sultan Konur Alp'a döndü: - Sen ne dersin atam yoldaşı?
- Pek münasiptir Beyim. Bizi dahi Koca karındaşımdan fazla ayırmazsın İNŞALLAH Gerede taraflarını da bize bağışla.
- Sizler gibi çalışana helal olsun.
- Hizmetimiz ve dualarımız Osmanlı içindir. Akbaş Mahmut daha arzuluydu.
- Bize de Yalova'yı vermez misin Sultanım?
- Verdim gitti.

Akça Koca izin istedi

söz aldı:

- Bilirsin Beyim... Bizler at sırtından inmedik... Güzel Allahımız ruhsat verdikçe de inmeyiz. Hak kelâmını yüceltmek için

kâfire kılıç sallarız. Müminlere yeni yurtlar açarız.
- Doğru dersin ihtiyar.
- Lâkin fetih diyarları

kılıçla ayakta tutulmaz.
- Belli... Belli... - Bizler kılıç kanununu iyi biliriz de

âdâletin inceliklerine vukufumuz azdır.
- Evet. Adalet mülkün direğidir.
- Alââddin Paşa'dan bahsederim. Sultanım. İlmi

hepimizden ziyadedir.
- Haklısın Akca Ağam.. Sen hemen şu İzmit derdini halle çalış. Alââddin Paşayı da ötesini de

ondan sonra düşünürüz.

Divanda bulundular. Orhan Gazi'yi

diz yere vurarak selamladılar. Helallaştılar ve görev yerlerine

rüzgar gibi uçarak yollandılar...

- Akça Kocamız sizlere ömür Sultanım!...
- Sen ne dersin Ulak?...

Orhan Gazi beyninden vurulmuşa dönmüştü. Haberci ağlıyordu:

- Ayaklarım kırılsaydı da

size bu haberi getirmeseydim... Velakin üzerimde bir emanet vardır...
- Ne emaneti?
- Akça Kocamın bir vasiyeti efendim...
- Tiz söyle...
- " İzmit'i biz fethedemedik... Canab-ı Hak

Orhan Gazi Beyimiz'e nasib etsin. Şayet bu kaleyi alırsa

cümle haklarımız kendisine helal olur"... deyip

ruhunu teslim etti Sultanım.

Orhan Gazi

derhal sefer hazırlıklarına başladı. Ordusu ile bütün beyleri

paşaları

süvarileri

piyadeleri; İzmit'in fethine gidiyordu.
Yarı yolda

Konur Alp'in da vefat haberi gelmez mi?... Koca Osmanlı Padişahı

ikinci defa sarsıldı... Artık o da yaralı bir kartal gibi

acele ediyordu. Sevdiklerine kavuşmak için

cennete gider gibi savaşa gidiyordu.
İzmit'in Kadın Tekfuresi Balakonya

Bizans İmparatoru'nun akrabasıydı. Bu sebeple İstanbul'dan her türlü silah ve asker yardımı alıyordu. Kılayon isimli erkek kardeşi de

yakınlardaki (Koyun Hisar) kalesinin tekfuru idi. Pek mağrur ve şımarıktı. Fırsat buldukça Osmanlı obalarına saldırır

koyun ve keçi sürülerini çalardı.
Orhan Beyin askerleri

nihayet İzmit Kalesi'ni sardılar. Dışarıdan içeriye veya kaleden dışarıya

kuş uçurtulmuyordu. Sultan Orhan pek üzgün ve kızgındı. Buna rağmen İslâm-Türk civanmertliğini gösterdi. Tekfure'ye haber saldı:

- Boş yere kan dökülmesin. Gönül hoşluğu ile kaleyi teslim edin. İsteyenler

serbestçe dilediği yere gidebilirler. Kalede kalanlara ise

İslâm âdâleti yetişir. Cenk yolunu seçerseniz

gayrı encamımızı yüce Allah bilir.

Bu teklife kibirli Prenses

küstahça cevap verdi:

- Haşmetlu Bizans Kayseri akrabamdır. Çok yakında yetişeceğini bildirdi. Aklınız varsa

sizler kaçıp canlarınızı kurtarmaya bakın.

Orhan Bey güldü.
Aykut Alp ve Kara Ali adlı gazileri

bir miktar süvari ile Koyun Hisar Kalesi'ne gönderdi. Olur da Kılayon

ablasına yardıma gelirse; Osmanlı askerini meşgul edebilirdi.
Aykut Alp ve arkadaşları

Koyun Hisar önüne varınca şaşaladılar. Kılayon Kâfiri

bütün silahları takınmış

bütün zırhlarını kuşanmıştı. Kalenin baş mazgalında

onları gözlüyordu. Etrafında bir sürü şövalye ve subay vardı. Kendilerini görünce

ellerini kollarını sallamaya başladı. Bağıra çağıra bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Kara Ali dillerini bilirdi. Fakat uzak olduğu için

hiç bir şey anlaşılmıyordu. Biraz daha yaklaşınca:

- Gelin gelin... Ölümünüze geldiniz!... Sizden sonra Orhan Beyiniz'i de geberteceğim. Ablamı

onun elinden kurtaracağım... dediğini anladı. Duyduklarını Aykut Alp'e tercüme etti. İkisi de kas kas güldüler.

İşte bu sırada Kara Ali

kara yayını sonuna kadar gerdi ve:
- Ya Allah... Bismillah!... Deyip okunu fırlattı.

Tekfurun her tarafı zırhla kaplı idi. Yalnız göz delikleri; açıktı.
Kara Ali'nin dualı ve isabetli oku

Kılayon'un sol gözünü delip beynine saplandı. Şımarık tekfur

zırhlı bir kuş gibi

kaleden aşağı düştü... Osmanlı fedaileri koşup

onun Aykut Alp'i önüne getirdiler.
- Kesin kellesini.

Buyruk yerine getirildi.
- Kara Alim

tiz bu kelleyi Orhan Beyimize yetiştir. Ola ki

bir diyeceği vardır! Biz de hemen

şu kaleyi teslim almaya bakalım.

Orhan Gazi

kesik kelleyi bir mızrağa saplattı. İzmit kalesinin kapısı önüne diktirdi.
Mağrur Balakonya

kardeşinin kesik başını görünce

dehşete kapıldı. Telaş içinde sulh elçileri gönderdi:
- Acaba Sultanımız Orhan Gazi Beyimiz

eski sözlerinde dururlar mı?... Bize merhamet ederler mi?.. Acaba kaleden gitmemize izin verirler mi?... Karşılığında ne emrederlerse ödemeye hazırız... diye (aman) diledi.

Müslüman- Türkler'de (aman) diyen düşmana

kılıç kalmazdı. Gene öyle oldu...
Sultan Orhan ve bütün gaziler

şanla şerefle İzmit'e girdiler. Büyük kilisedeki putları kırdılar. Hep birlikte Namaz kıldılar. Bu zaferi kendilerine nasib eden

Yüce Allah'a şükrettiler.
Bu sırada bir ulak Bilecik'te

Alââddin Paşa'yı buldu... Alââdin Paşa

Huzura ulaştığı an

bütün beyler divandaydı.

- Gazânız mübarek olsun Sultanım.
- Berhudar ol Alââddin Paşam... Seni buralara kadar yormamızın sebebi şudur ki; Din ve devlete hizmet için gün

bu gündür.
- Emir buyur Devletlûm...
- Sen ki bizim âlim bir büyüğümüzsün. Takdir edersin ki

fetih yurtlarında âdâlet ve güzel idare şart ola. İçimizde bu işleri

senden ziyade başaracak kimse bulunmaz. Gayri bizim Başvezirimiz olmanı dileriz.
- Ferman senindir Sultanım. Allah yolunda cihâd ettikçe

cümlemiz senin emrindeyiz.

Orhan Gazi ferahladı. Gözleri çok uzaklarda:
- Vasiyetin yerine geldi Akça Kocam... diye fısıldadı.

**BuRaK** · 13.06.09, 14:43

MISIR'IN FETHİNDEN YAVUZ' DÜŞEN HİSSE

Yavuz Sultan Selim tarafından Mısır fetholunup Emanet-i Mukaddese ve hilafet istanbul'a taşındığında

Yavuz

en emin adamlarından biri olan Kemal Paşa - zadeyi Mısır'ın emlâkinin yazılmasına memur etti. Kemal Paşa - zade riyasetindeki memurlar yazıp - çizdikten sonra Mısır'da her şeyin vakıf olduğunu ve istanbul'a bir şey getirmenin mümkün olmadığını bildirerek:

— Mısır'da uçan kuştan yerde gezen canlılara Kadar herşey vakıftır

dediler.

Bu haber kendisine ulaşan Osmanlı Sultanı Büyük Yavuz

kendisine hiç bir şey getirilemeyeceğini öğrenince:

— Zararı yok!.. Bize Hadim-ül Haremeyn olmak şerefi yeter

buyurdular.

Osmanlıların bir emperyalist olduğunu ve kendi idaresinde bulunan milletleri sömürdüğünü iddia edenlerin kulakları çınlasın. Osmanlılar kendi idaresindeki yerleri değil sömürmek

onlara hazineden yardım yaparak imar bile etmişlerdir. Bugün yabancı diyarlarda kalan Osmanlı eserleri bunun bir nümûnesidir.

**BuRaK** · 13.06.09, 14:43

Kosova Meydan Savaşı'nda büyük bir bozguna uğrayan Haçlı orduları Macar Kralı Sigismund'un lideliğinde büyük bir birlik oluşturdular. Bu birliğe Avrupa devletlerinin hemen hepsi katılmıştı. 130 bin kişilik bir ordu ile Bulgaristan'a girdiler ve Doğan Bey tarafından korunan Niğbolu Kalesi'ni kuşattılar.

Durumu haber alan Yıldırım Bayezıd harekete geçerek yardıma koştu. Kalenin çevresi tamamen kuşatıldığı için herkes merak içindeydi. Her ne olursa içerden bir haber alınmalı ve ona göre hareket edilmeliydi.

Bunun için kafa yoran Yıldırım Bayezıd

hiç kimseye haber vermeden bu görevi kendisi yapmaya karar verdi. Gecenin karanlığından faydalanarak atını sürdü ve gitti.

Niğbolu Kalesi'nin çevresi karanlıklar içindeydi. Kaleyi kuşatan Haçlı askerlerinin yer yer yaktıkları ateşler havadaki esrarengizliği bir kar daha arttırıyordu. Yıldırım Bayezıd

içki içe içe sarhoş olan devriyeler arasından geçerek kale duvarının yanına kadar geldi ve gecenin sessizliğinden yankılanan bir sesle haykırdı:

"- Bre Doğan! Bre Doğa!.."

Haçlıların teslim olma reddeden Doğan Bey her an tetikteydi ve meraklı bir bekleyiş içindeydi. Duyduğu bu ses merakını büsbütün arttırdı. Evet

yanılmıyordu; bu ses Sultan'ın sesiydi ama nasıl olabilirdi ki?

O ses kale duvarlarında bir defa daha yankılanınca heyecan ve sevinç içinde karşılık verdi:

"- Buyur saadetlü hünkârım!"

"- Bre Doğan

halin nicedir?"

"- Halimiz gördüğün gibi Sultanım. Elimizden geleni yapar

kaleyi düşmana vermeyiz!"

"- Hele dayanın! İşte biz dahi geldik!.."

Yıldırım Bayezıd geldiği gibi geri dönerken kale içinde adeta bayram vardı. Artık moraller yerine gelmiş

düşmana karşı olan dayanma güçleri artabileceği kadar artmıştı. Ya düşman?

İçlerinde Yıldırım Bayezıd'ın kale duvarlarında yankılanan sesini duyanlar olmuş ama ne olduğunu anlayamamışlardı. Onlar o sırada

"Osmanlı Padişahı'nın kaçtığını" iddia ediyorlardı. İşi daha da ileri götürerek

"Mısır'daki Memluk Sultanı'na sığındığını" söyleyenler bile vardı. Durumu anladıklarında ise iş işten geçmişti. Ertesi gün Türk Ordusu

Niğbolu önlerinde dünyanın en büyük zaferlerinden birini daha kazandı.

**BuRaK** · 13.06.09, 14:43

Alman İmparatoru Şarklen'in Türkiye'deki elçisi tarafından "Dünyanın en güçlü ordusu" olarak tanımlanan Türk Ordusu

Birinci Viyana kuşatmasından önce Budapeşte önüne gelmiş

şehri kuşatmıştı.

Etrafta dolaşan şüpheli birini yakalayan askerler onu doğruca Başvezir İbrahim Paşa'nın huzuruna çıkardılar.

İbrahim Paşa ile o adam arasında şöyle bir konuşma geçti:

"- Sen kimsin?"

"- Kral Ferdinand'ın subayyım efendimiz!"

"- Demek casusluk niyetiyle geldin... Peki

ne öğrenmek istersin?"

"- Görevim

ordunuz hakkında bilgi toplamaktı!"

"- Anlaşıldı... Şimdi var

istediğin bilgileri topla!.."

İbrahim Paşa

sonra da ilgililere dönüp emir verdi:

"- Bu casusa istediği herşey gösterilsin

sorduğu herşeye doğru cevap verilsin!"

Söylenenler yapıldı ve Alman subayı adeta misafir olarak ağırlandı.

Osmanlı ordugâhını baştan başa dolaşan casus subay gördükleri karşısında hayretini gizleyemiyordu. İşi bittikten sonra tekrar huzura çıkarılınca İbrahim Paşa'ya da durumu anlattı. İbrahim Paşa gülerek elini uzattı ve onu yolcu etti:

"- Haydi git

gördüklerini kralına anlat!.."

Osmanlıların kendi güçlerinden ne kadar emin olduklarını gösteren güzel bir örnek

değil mi?

Öyle bir örnek ki

dünyada eşi ve benzeri ne görüldü

ne de görülecek!

İşte büyük ordu

işte büyük devlet ve işte büyük devlet adamları!..

**BuRaK** · 13.06.09, 14:44

SİN ŞIN'A GİRİNCE

Yavuz Selim Han

Mısır'a açtığı sefer sırasında Halep'ten Şam'a doğru giderken

yolda

hayatına Şam'da son verilen Muhyiddin-i Arabi Hazretleri'ni ve O'nun Yavuz'u işaret eden sözlerini hatırladı. "Sin

Şın'a girdiğinde Muhyiddin'in kabri meydana çıkar" sözü Yavuz'un dikkatini çekmişti. Bu işaret zaman zaman aklına takılıp duruyordu. Şam'a vardığında oranın alim ve velileriyle görüşmelerde bulundu. Söz dolaşıp Muhyiddin-i Arabi Hazretleri'ne de geldi Şam'ın ileri gelenleri

Hazret'in kabrinin bulunduğu yerin halen çöplük olduğunu

hadiseden o güne kadar hazrete iyi gözle bakılmadığını anlattılar.

Yavuz Selim Han

derhal harekete geçip kabrin yerini tesbit ettirdi. Oraya hemen bir türbe ve yanıbaşına büyük bir cami ve imaret inşaatı başlattı. Zamanımıza kadar muhteşem bir şekilde gelen türbe

cami ve imaret

külliye olarak ortaya çıktı.

Ayrıca

Muhyiddin-i Arabi Hazretleri'nin vefatından önce ayağını yere vurarak:
"Sizin taptığınız benim ayağım altındadır" buyurduğu yeri tesbit ettirip kazdırdı. Oradan küp içinde altınlar çıktı. Bundan Muhyiddin-i Arabi Hazretleri'nin: "Siz Allah Teâla'ya değil de paraya tapıyorsunuz." Demek istediği anlaşıldı. Gerçekten de idamına sebep

hazretin bu sözleri olmuştu.

Selim Han

çıkan altınları Şam'ın fakirlerine dağıttı. "Sin"den maksadın Selim

"Şın"dan maksadın da Şam olduğu kesin olarak ortaya çıkmıştı.

**BuRaK** · 13.06.09, 14:44

KILIÇLAR PARLADIĞI SÜRECE

Bir Venedik elçisinin Yavuz Sultan Selim Han'ın huzuruna kabulünden sonra;

"Kılıcı öyle parlıyordu ki yüzünü göremedim!

Demesi Padişaha arz edilince

Cihan Padişah'ı şöyle demişti.

-Paşalarım

Osmanlı'nın kılıcı parladığı sürece düşmanların başı daima eğik olur. Ama Allah korusun

bu kılıç kına girer ve paslanmaya başlarsa

o zaman bu kafalar yavaş yavaş dikleşir ve bir gün bize yukarıdan bakmaya başlarlar.

**BuRaK** · 13.06.09, 14:44

MİMAR SİNAN VE SÜLEYMANİYE CAMİİ

Büyük eserleri büyük devletler vücuda getirebilirler ve büyük sanatçıları da ancak büyük milletler ortaya çıkarırlar. Mimar Sinan Osmanlı İmparatorluğu'nun şanına uygun olarak eserler veren dünya çapında büyük bir sanatçıdır.

Avrupalılar tarafından "Muhteşem Süleyman" adıyla anılan Kanuni Sultan Süleyman İstanbul'a şanına uygun bir cami yaptırmak istedi ve bunun için Mimar Sinan'ı görevlendirdi.

Binlerce işçi seferber oldu. Cami inşaatında kullanılan dört büyük sütundan biri Bizanslılardan kalmadır. İkincisi Mısır'daki İskenderiye'den üçüncüsü Baalbek'ten getirilirken dördüncüsü de Topkapı Sarayı'ndan söküldü. Ak mermerler Marmara Adası'ndan yeşil mermerler Arabistan'dan somaki mermerler de başka diyarlardan getirildi. Yapılıp ortaya konacak olan eser çok büyüktü ve büyüklüğüne uygun hummalı bir çalışmayı gerektiriyordu. Mimar Sinan'ın organizesiyle bu çalışma en iyi şekliyle yapılıyor inşaat ilerliyordu.

Ancak ne var ki iş yapanı kıskanma ve yoluna taş koyma huyu o zamanlarda da vardır. Zaman geçip iş uzadıkça çeşitli söylentiler ortaya atıldı ve Mimar Sinan Padişah'a şikayet edildi. Bir gün Padişah çıkageldi ve Mimar Sinan'la aralarında şöyle bir konuşma geçti:

"- Mimarbaşı Mimarbaşı! Duydum ki camiimle ilgilenmeyip başka işlerle vakit geçirirmişsin. Şimdi bana söyle bakalım bu bina ne zaman tamam olur?"

"- Saadetlü padişahım inşaallah iki ayda tamam olur!"

Mimar Sinan'ın bu sözü Padişah'la birlikte yanındakileri de hayrete düşürdü. Çünkü yapılacak iş çoktu ve belki yıllar alacaktı. Onun için Mimarbaşı'nın cinnet getirdiğini sandılar. O'nu saraya davet edip tekrar sordular ama aldıkları cevap aynıydı.

Mimar Sinan verdiği sözün altında kalmamak için şehirde ne kadar işe yarar sanatkâr varsa topladı ve gece-gündüz demeden çalıştı. İki aylık süre tamamlandığında o muhteşem eser ortaya çıkmıştı. Cihan Padişahı Kanuni Sultan Süleyman öteki devlet erkanı ve davetlilerle birlikte açılış için gelince Mimar Sinan anahtarları O'na teslim etti. Padişah yanında bulunanlardan birine sordu:

"- Camiin kapısını açmaya en lâyık olan kimdir?"

"- Padişahım camiyi açmağa Mimar Ağa kulunuz herkesten daha lâyıktır!"

Muhteşem Süleyman tebessüm ederek başını salladı ve Mimar Sinan'a şöyle seslendi:

"- Yaptığın bu Allah evini yürek temizliği ve dualarla yine senin açman evlâdır!"

Padişah anahtarları Mimar Sinan'a uzattı ve O "Ya Fettah" diyerek dualarla camiin kapısını açtı.

İşte Türk-İslam Mimari'sinin en güzel örneklerinden biri olan bu ulu mâbed böylece yapıldı ve hizmete girdi.

**BuRaK** · 13.06.09, 14:45

KANUNÎ VE ŞİİR

Kanunî Sultan Süleyman cihangir bir padişah olmanın yanında sanat ve edebiyatla da yakından ilgiliydi. Kırk altı yıllık saltanatının hemen her anını devleti ve milleti için çalışarak geçiren

seferden sefere koşarak düşmanlarla cebelleşen bu hükümdar

koca bir divan oluşturacak kadar da şiir yazmıştı. Şiirlerini "Muhibbi" mahlasıyla yazan Kanunî'nin şu beyti çok ünlüdür:

"Halk içinde müteber bir nesne yok devlet gibi

Olmaya cihanda devlet bir nefes sıhhat gibi..."

Ve

padişah böylesine ünlü bir şair olunca

Şeyhü'l İslâm'dan soracağı fetvayı da şiirle sorar... Meyve ağaçlarını karıncalar sarmış ve ağaçlara zarar vermeye başlamıştır. Padişah buna bir çare ararken

ünlü Şeyhü'l İslâm Zenbilli Ali Efendi'nin fikrini almak ister ve şu beyti yazarak gönderir:

"Dırahtı (ağacı) sarmış olsa eğer karınca

Zarar var mı karıncayı kırınca?"

Öyle Padişah'ın zamanında böyle Şeyhü'l İslâm olur. O'nun cevabı da şiirledir:

"Yarın divanına Hakk'ın varınca

Süleyman'dan alır hakkın karınca!"

Herşey ne kadar güzel

ne kadar açık değil mi? Ya Padişah'ın ve Şeyhü'l İslâm'ın böylesine güzel yazdığı bir dönemde yetişen gerçek şairler? Yeri gelmişken onlardan söz etmemek olur mu? İşte

Türk lehçesinin en büyük şairlerinden biri olarak gösterilen Baki'nin Kanunî Sultan Süleyman için yazdığı "Mersiye"den bir bölüm:

Tigın içürdü düşmene zahm-i zebanları
Bahsetmez oldı kimse

kesildi lisanları
Gördi nihal-i serv-i ser-efraz-ı nizeni
Serkeşlik adın anmadı bir dahi banları
Her kande bassa pay-ı semendün nisar içün
Hanlar yolunda cümle revan etdi kanları
Deşt-i fenada mürg-i heva durmayub döner
Tigın Huda yolunda sebil etdi canları
Şemsir gibi rüy-ı zemine taraf taraf
Saldun demür kuşaklu cihan pehlevanları
Aldun hezar büdgedeyi mescid eyledün
Nakus yerlerinde okutdun ezanları
Ahir çalındı küs-ı rahil etdün irtihal
Evvel konağın oldu cinan büstanları
Minnet Huda'ya iki cihanda kılub said
Nam-ı şerifin eyledi hem gazi hem şehîd.

**BuRaK** · 13.06.09, 14:45

DÜRRIYE ANNEMIZ
Osmanli devletinin son devirleriydi. Savaslarin biri bitiyor

biri basliyordu. Her ân gelebilecek bir sehadet haberine hazir gönüller

ellerini duaya kaldirarak devletin ve milletin felaha kavusmasi niyâzinda bulusuyordu. Postacilar bazen cepheden mektup getiriyor

bazen ise aci haberler ile sehid olan erlerimizin geriye kalan esyalarini iade ediyorlardi. Dürriye hanimin babasi da cepheden cepheye kosan bir kumandandi. Zaman zaman iki satir mektup yaziyor ve maaslarini da bu mektuba sıkıştırarak

Istanbul'daki âilesine gönderiyordu. Durumlari o devrin sartlarina göre oldukça iyiydi. Bir ara gelen bir haberle âile bassiz kaliverdi. Babalari vefat etmisti. Dürriye hanim

daha küçük bir çocuktu. Hayatinin bundan sonraki safhasini annesinin himayesinde ve devletten gelen maasla devam ettirdi.

* * *

Aradan yillar geçti. Dürriye hanim

yüksek rütbeli bir askerî hâkimle evlenmisti. Zevci

kültürlü

varlikli fakat çok sinirli bir yapiya sahipti. Kendisine üst bas alip giyinmesi için Dürriye hanima harçlik verir

o ise bununla çevresindeki ihtiyaç sahiplerini sevindirirdi. Bilhassa Eminönü tarafina geçer ve Beyazit'a giderdi. Çünkü o zamanlar Beyazit'tan Aksaray'a kadar âdetâ bir insan pazari kurulurdu. Osmanli'nin bu zor zamaninda

ona yardim etmek üzere dünyanin her tarafindan gelen yüzlerce

bazen binlerce Müslüman

çogu kere harçliksiz kalir

memleketlerine dönemez ve burada kendilerine ihsan ve ikramda bulunacak cömert gönüllü Istanbullulari beklerlerdi. Dürriye anne de eline para geçtikçe solugu Beyazit'ta alir

parasinin son kurusuna kadar buradaki insanlara infak ederdi.

* * *

Askerî hâkim olan zevci

yillar sonra emekliye ayrilmis

fakat bir müddet sonra yatalak bir hasta hâline gelmisti. Yedi yil boyunca felçli kalan ve mizaç olarak da sert tabiatli olan zevcine

sabir ve teslimiyetle en güzel sekilde bakmaya çalisan Dürriye anne

kimseye hâlini arz etmemis

kimseden herhangi bir yardim ve destek de kabul etmemisti. O

kendisine "Bâr olma

yâr ol!"

yani "yük olma

sevgili ol!" ifadesini düstur edinmisti. Vefat edecegine yakin refîki:

"-Dürriye hanim

ben senden râziyim

Allah da râzi olsun! Bana çok hakkin geçti; hakkini helâl et!"

demis ve helâllesmislerdir.

* * *

Iyi bir âile içinde yetismis olmak Dürriye anneye ayri bir asâlet ve olgunluk kazandirmisti. Varlik ve yokluk hâllerinde de dâima onurlu ve vakur bir sahsiyet sergilerdi. Kimseyi küçümsemez; her yastan ve her çevreden insanla geçimli olmayi bilirdi. Insanlari sevdigi ve gönlünü herkese açtigi için

insanlar da kendisini severdi. Dînî meclislere karsi müstesnâ bir muhabbeti vardi. Gelene gidene hürmet ve ikramda bulunur

herkesin gönlünü almaya çalisirdi. Kendi elleriyle salavat getirerek

duâlar ederek çok lezzetli yemekler ve börekler hazirlar

bunlari misafirlerine gönül hoslugu ile ikram ederdi.

Ziyaretine gelen hanimlara sık sık:

"-Sokaklarda degil

evinizde şık giyinin. Zevcinizin gönlünü kazanmaya bakin ki

âileniz huzurla devam etsin." derdi.

* * *

Mahviyet ve tevâzû ehli idi. Insana hürmet gösterirdi. Gelen

çocuk bile olsa ayaga kalkar ve öyle karsilardi. Nice sirlara mazhar oldugu hâlde

mânevî hâllerini gizlemeyi tercih ederdi. Bir seferinde Mûsa Topbas Efendi'ye:

"-Bu fakirin hâli nice olur? Içimden bir ses durmadan "Râziye" diye sesleniyor.
Acaba sasirdim mi efendim?" demisti.

Mûsa Topbas Efendi

onun bu hâlini hos görerek:

"-Bizlere ve ümmet-i Muhammed'e duâ edin

Dürriye hanimefendi!..
Bu hâlinizi de muhafaza edin." buyurmuslardi.

* * *

Pek çok mânevî hâline sahid oldugumuz hâlde

kendisine "Zavalli Dürriye" der ve "siradan" bir insan gibi görünmek hosuna giderdi.

Bir bayram günü ziyaretine gitmistik. Evi çok güzel kokardi. Çiçekleriyle ilgilenirken bir ara ayagi takilip yere düstü. Bunun üzerine:

"-Evlâdim çiçeklerle mesgul olurken herhâlde kalbim

Rabbimden ayri kaldi; fakiri oksadilar!" dedi.

* * *

"El kârda

gönül yârda" düsturuyla

insanlarin arasinda hizmete devam ederken

Rabbi ile de bagini kopartmamaya çalisirdi. Aksamlari isik yakmaz

karanligi çok severdi. Genellikle yalnizligi tercih eder

ama yalniz olmadigini: "-Mevlâm var

elhamdülillâh!" diye ifade ederdi.

* * *

Kul hakkina çok dikkat ederdi. Hizmet eden yardimcisinin ücretini fazlaca öder

erkenden de gönderirdi. Kendisini ziyarete gelenler arasinda ihtiyaç sahibi kimseler bulundugu gibi varlikli kimseler de yer alirdi. Vefat edecegi gün

husûsî arabasiyla gelen bir ziyaretçisine:

"-Soförünüzü kapida fuzûlî bekletmeyelim

kul hakki olur!" demis ve görüsmeyi çok kisa tutmustu.

Hâlbuki bazi durumlarda husûsî soförün beklemesi de vazifeleri arasindaydi. O

buna ragmen hiç kimsenin hakkini almak istemezdi.

* * *

Bir seferinde adeti olmadigi hâlde leziz bir yemek yapilmasini istemis

sonra da kendisi hiç yemeden bunu bahçedeki köpege yedirmisti. Onun hâline hayretle bakan bize dönüp:

"-Evlâdim

insan her zaman kendi sahsini düsünmemelidir. Çevresindeki mahlûkâtin da hakki vardir."

diyerek

durumu izah etmis ve kendisi ekmegini yogurda bandirarak yemisti.

86 yasina kadar iki dizi üzerine oturur ve gözlerini kapatarak murâkabeye dalardi. Son zamanlarina kadar gözlüksüz Kur'ân-i Kerim okumusdu. Bütün ömrü

mahlûkâta duâ ile geçti. Allah'in bu sâliha kulu

gecenin gizledigi nice güzellikler gibi

insanlar arasinda gizli kalmis ve nice sirlariyla birlikte Rabbinin "Irciî: Dön!" emrine uyarak âhiret yurduna irtihal etmistir. Cenâb-i Hak rahmet eylesin. Böyle sâliha annelerin; sabir

cömertlik

fedakarlik

mahviyet ve mâneviyat dolu hâllerinden bizlere de hisseler nasip etsin. Âmin.

Konu: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

Seçenekler

Bu Konuda Ara

Cevap: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

Cevap: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

Cevap: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

Cevap: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

Cevap: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

Cevap: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

Cevap: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

Cevap: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

Cevap: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

Cevap: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

Benzer Konular

ibretlik bi yaşanmış hikaye

Nasreddin Hoca Hikayeleri

Helal Ve Haram ( İbretlik Hikaye)

Atasözleri ve Deyimlerin Ortaya Çıkış Hikayeleri

Yaşanmış Bir Sevda Masalı

Bu Konudaki Etiketler

Yetkileriniz