Îmânının âcil mükâfatı

Hz. Abbas, Hz. Resûlullahtan, Ebû Süfyan için bir imtiyaz tanımasını istedi.

“Yâ Resûlallah” dedi, “Ebû Süfyan üstün tanınmayı, övülüp sevilmeyi seven bir insandır. Ona iftihar vesilesi olacak bir imtiyaz verseniz.”

Resûl-i Kibriyâ Efendimiz, “Olur” buyurdu ve ilâve etti:

“Kim, Ebû Süfyan’ın evine girerse emindir.”

Ebû Süfyan, “Evimin ne genişliği vardır ki?” diyerek Peygamber Efendimizden bu lütfunu genişletmesini istedi.

Bu sefer Resûl-i Ekrem Efendimiz, “Kim Kâbe’ye girer, sığınırsa, o emindir!” buyurdu

Ebû Süfyan buna da kanaat etmedi.

“Kâbe’nin ne genişliği vardır ki?” dedi.

O zaman Peygamber Efendimiz, “Kim, Mescid-i Harama girer, sığınırsa emindir” buyurdu.

Ebû Süfyan bu ihsan dairesinin daha da geniş tutulmasını istiyordu:

“Mescid-i Haram’ın ne genişliği var ki?” diyerek buna da kanaat getirmedi.

Bunun üzerine Peygamber Efendimiz lütuf ve ihsanının dairesini en geniş bir şekilde tuttu:

“Kim, kapısını üzerine kapayıp evinde oturursa ona emân verilmiştir.”1

Ebû Süfyan’ın artık bu hususta taleb edecek birşeyi kalmamıştı, “İşte bu geniştir” diyerek memnuniyetini izhar etti.2