Kureys elçisi Peygamberimizin huzurunda

Kureysin ileri gelenlerinden biri olan Urve bin Mes’ud Büdeyl’in sözlerini yerinde buldu ve onlara su teklifte bulundu:

“Dogrusu, Büdeyl size dogruluk ve sulh yolunu göstermek üzere gelmistir. Siz, onun tekliflerini kabul ediniz. Benim de gidip onunla konusmama, görüsmeme izin veriniz” dedi.

Kureys müsrikleri bu sözlerden hoslanmadilar, “Muhammed’e git! Fakat, kendi görüsünü gelip bize haber verme” diyerek Urve’yi azarladilar.

Buna ragmen Urve, çikip Peygamberimizin yanina geldi. Müsriklerin hazirliklarini, Hudeybiye suyu basinda beklediklerini ve hiçbir kimseyi Mekke’ye sokmamaya kararli olduklarini tekrarladi.

Peygamber Efendimiz söyle buyurdu:

“Ey Urve! Allah için söyle. Su kurbanlik develerin kurban edilmelerine, su Beytullahi ziyâret ve tavafa engel olunur mu?

“Biz çarpismak için gelmedik. Niyet ettigimiz umremizi ifâ etmek ve kurbanlik devererimizi kurban etmek arzusundayiz.

“Sen, benim âile halkim olan kavmime sunu haber ver: Harp onlari yiyip bitirmistir. Kendileri, aramizda mütâreke ve savasmaya ara vermek için bir müddet tayin etsinler. Bir de benimle Beytullah arasindan çekilsinler. Biraksinlar umremizi yapalim, kurbanlarimizi keselim.

“Aksi takdirde, yemin ederim ki, Allahu Taâla su Islâm dinini yeryüzünde yayacagi hakkindaki va’dini yerine getirinceye ve benim de basim gövdemden ayrilincaya kadar, onlarla, çarpismaktan asla vazgeçmeyecegim.”1

Urve bin Mes’ud, bir taraftan Peygamberimizle konusuyor, diger taraftan Sahabîlerin Resûl-i Ekreme karsi davranis ve hareket tarzlarini göz ucuyla süzüyordu. Ashabin Peygamberimize karsi son derece hürmetkâr ve kendisine teslimiyet içinde hareket edislerine hayran kalmisti.

Kureys müsriklerinin yanina dönünce, Efendimizin maksadini bildirdikten sonra, hayranlik duydugu müsâhedelerini anlatmaktan da kendisini alamadi.

“Ey kavmim!” dedi. “Ben birçok hükümdarin huzuruna elçi olarak çikmis bir kimseyim. Vallahi, ben bunlardan hiçbir hükümdarin adamlarinin onlari, Ashabinin Muhammed’e hürmet ettikleri, sayip sevdikleri gibi görmedim.

“Ashabindan herhangi biri ondan izin almadan konusmuyordu. Muhammed onlara bir sey emrettigi zaman yerine getirmek için âdeta birbirleriyle yarisiyorlardi.

“Sahabîleri onun yaninda konusurlarken seslerini alçaltiyorlardi, kendisine olan hürmetlerinden dolayi yüzüne dikkatle bakamiyorlar, gözlerini yere indiriyorlardi.

“Ben öyle anladim ki, bu kavim hiç bir zaman onu yalniz birakmayacak, onun bir tek kilini bile kimseye teslim etmeyecek, hiç bir kimseyi onun tenine dokundurmayacaktir. Gerisini siz düsünün.1

Sonra da, “O, size bir sulh teklifinde bulunmustur. Gelin bu teklifi kabul edelim” dedi.

Urve’nin bu teklifi Kureys ileri gelenleri tarafindan hos karsilanmadi. Hattâ kendisini böyle konustugundan dolayi azarladilar. Bu azardan rahatsiz olan Urve, kendilerini terk edip Tâif yolunu tuttu.