Hem madem Hâlıkımız bize en büyük muallim ve en mükemmel üstad ve şaşırmaz ve şaşırtmaz en doğru rehber olarak Muhammed-i Arabî Aleyhissalâtü Vesselâmı tayin etmiş ve en son elçi olarak göndermiş. Biz dahi ilmelyakîn mertebesinden aynelyakîn ve hakkalyakîn mertebelerine terakki ve tekemmül etmek üzere herşeyden evvel bu üstadımızdan Hâlıkımızdan sorduğumuz suali sormaklığımız lâzım geliyor. Çünkü o zât Hâlıkımız tarafından herbiri birer nişane-i tasdik olan bin mu'cizâtıyla Kur'ân'ın bir mu'cizesi olarak Kur'ân'ın hak ve kelâmullah olduğunu ispat ettiği gibi; Kur'ân dahi kırk nevi i'câz ile o zâtın bir mucizesi olup onun doğru ve Resulullah olduğunu ispat ederek ikisi beraber biri âlem-i şehadet lisanı (bütün hayatında bütün enbiya ve evliyanın tasdikleri altında) diğeri âlem-i gayb lisanı bütün semâvî fermanların ve kâinat hakikatlerinin tasdikleri içinde binler âyâtıyla iddia ve ispat ettikleri hakikat-i haşriye elbette güneş ve gündüz gibi bir kat'iyettedir. Evet haşir gibi en acip ve en dehşetli ve tavr-ı aklın haricinde bir mes'ele ancak ve ancak böyle harika iki üstadın dersleriyle halledilir anlaşılır.
Bediüzzaman Said Nursî Asâ-yı Mûsâ
*
Din ilimleri ile fen ilimleri birlikte okutulmalı
Vicdanın ziyası ulûm-u dîniyedir. Aklın nuru fünun-u medeniyedir. İkisinin imtizacıyla hakikat tecellî eder. O iki cenah ile talebenin himmeti pervaz eder. İftirak ettikleri vakit birincisinde taassup ikincisinde hile şüphe tevellüd eder.
Bediüzzaman Said Nursî Münâzarât
*
O vilayat-ı Şarkiye âlem-i İslâmın bir nevî merkezi hükmündedir; fünûn-u cedîde yanında ulûm-u dîniye de lâzım ve elzemdir. Çünkü ekser enbiyanın Şarkta ekser hükemanın Garbda gelmesi gösteriyor ki Şarkın terakkiyâtı dinle kaimdir. Başka vilayetlerde sırf fünûn-u cedide okuttursanız da Şarkta her halde millet vatan maslahatı namına ulûm-u dîniye esas olmalıdır. Yoksa Türk olmayan müslümanlar Türke hakîki kardeşliğini hissedemeyecek. Şimdi bu kadar düşmanlara karşı teavün ve tesanüde muhtacız. Hatta bu hususta size bir hakikatli misal vereyim:
Eskiden Türk olmayan bir talebem vardı. Eski medresemde hamiyetli ve gayet zeki o talebem ulûm-u dîniyeden aldığı hamiyet dersi ile her vakit derdi: ‘Salih bir Türk elbette fasık kardeşimden ve babamdan bana daha ziyade kardeştir ve akrabadır.’ Sonra aynı talebe talihsizliğinden sırf maddî fünûn-u cedide okumuş. Sonra ben dört sene sonra esaretten gelince onunla konuştum. Hamiyet-i milliye bahsi oldu. O dedi ki: 'Ben şimdi rafizî bir kürdü salih bir Türk hocasına tercih ederim.' Ben de 'Eyvah!' dedim. ‘Ne kadar bozulmuşsun?' Bir hafta çalıştım onu kurtardım eski hakikatli hamiyete çevirdim.

İşte ey mebuslar! O talebenin evvelki hali Türk milletine ne kadar lüzumu var; ikinci hali ne kadar vatan menfaatine uygun olmadığını fikrinize havale ediyorum. Demek farz-ı muhal olarak siz başka yerde dünyayı dîne tercih edip siyasetçe dîne ehemmiyet vermeseniz de herhalde Şark vilayetlerinde din tedrisatına azamî ehemmiyet vermeniz lâzım.
Bediüzzaman Said Nursî Tarihçe-i Hayat