Konu: Niyet Edebi

Niyet Edebi Şeyh İbn-i Hacer (k.s.) Hazretleri’nin kavlî üzere; niyet dinin esaslarının başıdır. Bundan dolayıdır ki Rasûllüllah Efendimiz bir hutbe esnasında: “Ey insanlar! Ancak ameller niyetlere göredir” buyurmuşlardır. Başka bir hadis-i şerifde de “Mü’minin niyeti amelinden hayırlıdır” buyurdu.

Ayrıca Rasûlüllah (s.a.v.) buyurdular ki: “Ancak her kişi için kendisinin niyet ettiği şey vardır. Öyleyse her kim ki onun hicreti ve Rasûlü’ne ise o kişinin hicreti ve Rasûlü’nedir.

Ve her kim ki onun hicreti nâil olacağı dünya için ve nikah kıyacağı kadın içinse onun hicreti hicret ettiği şeyedir.”

Bu nedenle niyet ve ihlâs her şeyden daha lüzumludur. Ta ki müridin talep ettiği şey elden kaçmasın ve bilakis yakınlık uzaklaşmaya rıza da azaba dönüşmesin. İhlâs her amelde vacibdir. Özellikle amelde en mühim ve lüzumlu olandır. “Kalbi amelin hepsi de niyetin ta kendisidir” denilmiştir.


Muradında sadık olan mürid için niyet edebi şudur:

Kalbinin yüzünü Şeyh’i vasıtasıyla o zat tarafına döndürür ve Zât-ı Bâri’yi (yaratıcıyı) kasdeyler.

Yani dünyevî ve uhrevî unsurları ve bâtıni haller olan yakınlık velâyet tesir etmek irşad marifet ve diğer geçici şeyleri murad etmez.

Bu bir şart iledir ki:

O teveccüh kulluk edepleriyle beraber sadece utaâlâ Hazretleri’ne olmalıdır.

Reşahat isimli kitabın sahibi (r.a.) der ki:

“Mürid zâta müteveccih olduğunda sıfatlara teveccüh etmesi sahih olmaz. Çünkü zata teveccüh etmek sıfatlara teveccüh mertebesinden daha yüksektir.”

Ve dahi gizli olmaya ki:

“Zata teveccüh” demekten murad künh ve hakikat itibarıyla değildir. Çünkü künh ve hakikata itibar haramdır.

Bilakis teveccüh ’a (c.c.) ortak koşulmaması ve ’tan başka her şeyin yok sayılması itibarıyladır.

İşte bu zikrettiğimiz teveccüh sadece “muhabbbet-i zâtiye” sahibi olanlara mümkün olur. Çünkü o makam sahiplerinin indinde lütuf ve kahır eşittir. Nitekim “Sevgiliden ne sadır olursa o şey de sevgilidir” denilmiştir.

Mürid olmayan kişinin niyeti sadece rızası olup şeyh’i imtihan etmeyi düşünmemelidir. Çünkü böyle kişiler mel’undur. Ayrıca keramet görmeği dahi istememelidir. Çünkü velilikte keramet şart değildir. Keramet şeyhin daha faziletli olmasına da alamet değildir. Nitekim İbn-i Hacer’de kitabının hatimesinde böyle açıklamıştır.

Bazen olur ki; şeyh’de keramet olur fakat göstermesine izin verilmiş olmaz. Ya da izinli olur ama göstermeyi uygun görmez.

tşk ederim allah c.c razı olsun

Ellerin dert görmesin, emeğine sağlık KARDEŞİM.