Konu: Yaşanmış İbretlik Osmanlı Hikayeleri

KAPILARI KİLİTLEMEK GEREKMEZ


“… yankesicilik dolandırıcılık anahtar uydurma kırıcılıkla çalma pencereden girme vesair süretle yapılan hırsızlıklara gelince işte o gibi vakalar son derece nadirdir. Bu muazzam payitahtta dükkancı herkesçe malum olan namaz saatlerinde dükkanını açık bırakıp gittiği ve geceleri evlerin kapıları alelâde bir mandalla kapatıldığı halde senede dört hırsızlık vak’ası bile olmaz. Ahâlisi sırf Hıristiyanlardan mürekkep olan Galata ve Beyoğlu’nda ise hırsızlık ve cinâyet vak’alarının duyulmadığı gün yoktur.

Son zamanlarda Daily News gazetesinde neşredilen mektubunda bir İngiliz seyyahın anlattığı şu menkıbeyi lütfen dinleyin:

Bugün kendi eşyamla yol arkadaşım olan eski bir Macar zâbitin eşyasını nakletmek üzere bir köylünün yük arabasını kiraladım. Sandıklar portmantolar paltolar kürkler atkılar hep açıktaydı. Bu sırada bir Türk bana refâkat teklifinde bulundu. Köylü de öküzlerini koşumdan çıkarıp bizim bütün eşyamızla beraber sokağın ortasına bıraktı. Ben onun uzaklaştığını görünce:

- Burada birisi kalmalı! dedim.

Yanımdaki Türk hayretle sordu.

- Niçin?

- Eşyalarımızı beklemek için.

Müslüman Türk şu cevabı verdi:

- Aa! Ne lüzum var. Eşyalarınız bir hafta gece gündüz burada kalsa bile dokunan olmaz.

Ben bu sözü kabul ettim ve avdetimle birlikte her şeyi yerli yerinde buldum. Şu noktayı da unutmamalı ki o sırada İslam askerleri mütemâdiyen gelip geçmekteydi… Bu vak’a bütün Londra kiliselerinin kürsülerinden Hıristiyanlara ilân edilmelidir; içlerinden bazıları rüyâ gördüklerini zannedeceklerdir: Artık uykudan uyansınlar!”


(A. Ubicini “La Turquie Actuelle” - 1855)

OSMANLI PAŞASININ MANASTIR KIZLARINA DAVRANIŞI


“Manastır Tarihi” adlı eserin yazarı Mehmet Tevfik Bey çok güzel bir vaka anlatır: Manastır ve civarının fethiyle meşgul olan Timurtaş Paşa’ya Manastırlılar çok şiddetli karşı koymuşlar şehri teslim etmemişlerdir. Zamanla Osmanlıların bu işten vazgeçmeyeceklerini anlayıp görünüşte misafirperverliklerini göstermek gerçekte ise Osmanlı ordusunun “ateşini düşürmek” merhametli davranmasını sağlamak için seçtikleri 38 genç ve güzel kızı bir piskoposun eşliğinde Paşa’ya göndermişlerdir. Yanlarında bolca yiyecek ve içecek de götüren kafile akşama yakın Paşa’nın huzuruna varır.


Paşa getirilen yiyecek ve içecekleri yeniçerilere paylaştırır. Vakit geç olduğundan misafirlerini konaklatmak için bir kısım çadırları boşalttırıp genç kızları yerleştirir ve her çadırın önüne en “emin” askerlerinden nöbetçiler koyar. Ertesi gün ala şafak vakti gönderilen miktarın “on misli” yiyecek-içecek ve hediyeler vererek yine “emin” askerlerinin refakatinde gelenleri geri gönderir.


Beklemedikleri alışmadıkları bu davranış kızlarına gösterilen bu hürmet namus ve iffete değer veriş başta şehrin hükümdarı olmak üzere herkeste şaşkınlık yaratır herkesi etkiler. Kızların dönüşünden iki saat sonra Kral başpiskoposu Paşa’ya gönderir. “Sonsuza kadar aman dileyerek” şehri teslim ederler. Paşa halka iyi muamele eder. Osmanlı’nın bu davranışı karşısında aynı gün şehir merkezinden 100 ve civar köylerden 13 olmak üzere toplam 113 kişi “kendiliğinden” Müslüman olur.