Konu: Kulluk gerçeği

Bu noktada bütün insanlar eşittir. Hepsi bir efendiden emir alarak sadece Allah'a boyun eğerek birbirlerini rabler edinme zilletinden kurtulurlar. Sadece Allah'a kul olmak suretiyle, bütün şekilleriyle kula kulluktan gerçek anlamda kurtulmuş oluyorlar. Bu nokta, bütün şekilleriyle cahiliye ile İslam arasındaki yol ayırımıdır.
Şüphesiz din, Yüce Allah'ın insanların hayatı için koyduğu bir nizam ve hayatlarını doğrultusunda sürdürecekleri bir metottur. Yalnız ve yalnız Allah, böyle bir metodu koyma hakkına sahiptir.
Aynı zamanda din, sadece kendisine itaat edilen, tabi olunan, yalnızca kendisine başvurulan ve sadece kendisine teslim olunan Rabbani önderliğe itaat etmek ve tabi olmaktır.
Müslüman toplumun, kendine özgü inancı, düşüncesi olduğu gibi, kendine özgü bir önderlik kurumu da vardır. Bu önderlik, Resulullah'ın şahsında ve onun Rabbinden aldığı şeriat ve metotta somutlaşmıştır. Müslüman toplumun, bu Rabbani önderliğe uyması onların "müslüman toplum" ismini almalarını sağlar. Bundan başkasına tabi olmaları durumunda, hiçbir şekilde ve hiç bir durumda müslüman olmazlar. Bu uyma, Allah ve Resulüne başvurmak, her işi Allah'a döndürmek ve O'nun Resulü'ün hükmünü kabul ve teslimiyetle beraber hoşnutlukla uygulamak şeklinde olmalıdır.
Böylece dinin anlamı ve kapsamı belirlenmiş, imanın sınırı çizilmiş, İslamın ve müslümanın toplum nizamı ye hayat metodunun şartları belirlenmiş oluyor. Böylece iman, düşünce ve sembollerden ibaret olmaktan, İslam da bazı kelime ve davranışlar, namaz gibi ferdi kulluk davranışlarından ibaret olmaktan kurtulmuş oluyor.
İslam bunları da kapsamakla beraber, hükmeden bir düzen, uyulan bir metod, itaat edilen bir önderlik; belli bir sisteme, metoda ve önderliğe dayanan bir düzendir. Bunlar olmadan İslamın, kendisi olmayacağı gibi İslam toplumu da olamaz.
Toplumda gerekli bütün sosyal düzenlemeler, bu hakikatin yerleşmesinden sonra, kulluğun gereği olarak, Yüce Allah'ın belirlediği, dinin anlamından, imanın kapsamından, İslamın şartlarından kaynaklanır. Çünkü söz konusu olan sadece sosyal düzen ve şeriat değildir. Aynı zamanda, iman etmenin Yüce Allah'ın uluhiyetini kabul etmenin ve uluhiyeti ona özgü kılmanın ve belirlediği Rabbani önderliğe başvurmanın gereğidir. Bundan sonra yasama ve düzenlemelerin tümü bu temel ve değişmez kaynağa dayandırılır.
Bu mesele, hüküm, şeriat ve hükme başvurma meselesidir. Dolayısiyle ûluhiyet, tevhid ve iman meselesidir.
Bu mesele özünde şu soruya verilecek cevabı da taşımaktadır:
Hüküm, şeriat ve hükme başvurma, semavi dinlerin birbiri ardınca getirdikleri, resullerin kendilerinden sonrakilerin uyması için çizdikleri hidayetin üzerinde Allah'ın şeriatine, O'nun misakıne ve O'nun insanlarla yaptığı fıtri ahde göre mi olacak? Yoksa değişken arzulara, Allah'ın şeriatından bir temele dayanmayan düzenlemelere veya bir ırkın ya da ırkların geleneğine göre mi olacak? Diğer bir ifadeyle, yeryüzünde ve insanların hayatında, uluhiyet, rububiyyet ve otorite, yüce Allah'ın mı olacak? Yoksa izin vermediği halde bunların tümü ya da biri, O'nun kullarından birinin mi olacak?
Yüce Allah şöyle buyuruyor:
Allah'tan başka ilah yoktur. O biricik ilah olmasından ve kullarının yegane Rabb'i olmasından dolayı şeriatının yeryüzüne hükmetmesi gerekir. Peygamberlerin hükmettiği ve onlardan sonrakilerin hükmedecekleri yegane yasa budur.
Yüce Allah, bu konuda tavizin, gevşekliğin az da olsa sapmanın söz konusu olamayacağını bildiriyor. Çünkü o, bir ırkın üzerinde ittifak ettikleri bir gelenek ya da az çok Allah'ın izin vermediği şeylerde birleşen bir kabilenin geleneği değildir.
Yüce Allah meselenin, iman ve küfür, İslam ve cahiliye,şeriat ve heva meselesi olduğunu bildiriyor. Orta yol yok, uzlaşma yok. İki tarafın arasında barış yok.
Mü'minler, bir harfini gizlemeden ve hiçbir şeyini değiştirmeden Allah'ın indirdikleri ile hükmedenlerdir.
Kafirler, zalimler ve fasıklar da, Allah'ın indirdikleriyle hükmetmeyenlerdir.
Yönetenler ya Allah'ın şeriatına göre hükmedecekler ve bu durumda iman üzere olacaklar, ya da başka şeriatlarla hükmedecekler ki bu da kafir, zalim ve fasık olmaları demektir.
Yönetilenler işlerinde, ya yönetenlerden Allah'ın hükmünü kabul edecekler ve mü'min sıfatını hak edecekler ya da başka hükümler kabul edip iman dairesinden çıkacaklar.
Bu iki yol arasında bir orta yol yoktur. Bu konuda hiç bir delil, hiç bir özür ileri sürülemez. Bunda bir iyilik beklenemez, insanların Rabbi olan Yüce Allah, insanların iyiliğine olanı bildiği için şeriatını onların iyiliğini gerçekleştirecek şekilde indirmiştir. O'nun hükmünden daha güzel bir hüküm veya şeriat söz-konusu değildir. Aynı şekilde, O'nun kullarından hiç kimse, ben Allah'ın şeriatını terk ediyorum; çünkü ben, insanların çıkarını Allah'tan daha iyi biliyorum. iddiasında bulunamaz. Böyle bir söz veya davranış insanı iman dairesinden çıkarır.
İman etmek, bunun yanında Allah'ın şeriatiyle hükmetmemek veya ondan hoşnut olmamak bir arada olamaz. Hayatlarında Allah'ın şeriatıyla hükmetmeyenler ya da hükmolunduğunda ondan razı olmayanların kendileri ya da başkaları için kullandıkları iman sıfatı boş bir sözden başka birşey değildir. Yalan bir iddiadır. Ve şu kesin nas onların yalanlarını yüzlerine çarpmaktadır.
"Onlar mü'min değildirler:" (Nur Sûresi 24/47)
Konu sadece Allah'ın indirdikleriyle hükmetmeyen yönetenlerle ilgili değildir. Ayet-i kerimenin işaretiyle yönetilenler de müslüman olduklarını iddia etmelerine rağmen böyle bir durumda iman dairesinden çıkarlar.
"Hayır, Rabbin'e andolsun ki, aralarında geçen meselelerde senin hükmüne başvurmadıkça sonra da verdiğin hükme içlerinde bir şüphe olmaksızın tam bir teslimiyetle razı olmadıkça iman etmiş olmazlar." (Nisa Sûresi, 4/65)
Bu ayetin muhatabı, yönetenlerle beraber, yönetilenlerdir de. Allah'ın ve Resulü'nün verdiği hükme razı olmayan ve O'ndan yüz çevirenler iman dairesinden çıkmışlardır.
Bu mesele, akidenin meselesi olduğu gibi dinin de meselesidir. Ortak koştukları tanrılar, müşriklere, hayatlarını mahvetmek ve gerçek dinlerini bulandırmak için yasalarını ve törelerini onlara süslü gösteriyorlar. Çünkü dini bulandırmakla hayatı mahvetmek aynı anlama gelir.
Ya Alahın şeriatı hakim olur ki o, apaçık bir dindir ve dolayısiyle hayat sağlıklı bir şekilde yürür. Ya da başka şeriatler hakim olur ki, bu da bulanık bir dindir ve neticede hayat çeşitli yok olma tehditleri altında anormal bir tarzda sürüp gider.
İslam'ın ilahi bir metod olması, Allah'ın uluhiyetini yeryüzüne yerleştirmek için gelmesi, kulluğun yalnızca O'na yapılması gerektiğini bildirmesi ve bu hakikatin insan topluluklarının sosyal hayatına yansımasıyla, 'kullara kulluk'tan kurtulup, 'kulların Rabbi'ne kulluk' makamına yükselmesi ve böylece O'nun şeritainden başka bir şeriatin egemen olmaması, diğer bir tabirle uluhiyeti bütün özellikeriyle Allah'a vermesi; bunun kaçınılmaz sonucu olarak, ferdlerin vicdanlarına ve akıllarına hitap edebilmesi için engel teşkil eden bütün sultaları/güçleri, otoriteleri ortadan kaldırmağa çalışması onun en tabii hakkıdır.
Evet bu özellikleri olan bir İslam ile, sadece kendisine yönelen saldırılan defetmeye çalışan yerel bir düzen, belli bir coğrafyaya tutunmaya çalışan bir İslam arasındaki mesafe uçurum gibi korkunç bir mesafedir.
Yüce Allah'ın Rab oluşunun genel anlamda ilan edilmesi ve insanların topluca kurtulması için insanları kullara kulluktan çekip kurtarmak ve yalnızca Allah'a kul olmalarını sağlamak İslam'ın en belirgin özelliğidir.
İslam nizamı egemen olmadıkça, sadece düşüncede ve birtakım bireysel davranışlarla Allah'a kulluk gerçekleşemez. Yalnızca İslam nizamındadır ki, Allah' tek başına, kullar için kanunlar koyar. Bu kanun yöneten ve yönetilenler, siyah ve beyaz, uzak ve yakın, fakir ve zengin herkes için sadece aynıdır...
Tümü de o kanun önünde eşittirler...
Fakat diğer sistemlere gelince, orada insanlar kullara kulluk etmektedirler. Çünkü hayatları için gerekli yasaları kullardan alırlar. Halbuki bu, ilah olmanın başta gelen özelliğidir. Her kim kendisinde insanlar için kanun koyma yetkisini görürse, ağzıyla söylese de söylemese de 'ilahlık iddiası' nda bulunmuş demektir. Her kim de bu iddia sahibinin bu hakka sahip olduğunu itiraf ederse ağzıyla söylese de söylemese de ona uluhiyet atfetmiş olur.
Yeryüzü, Allah'ın şeriatının dışındaki sistemler ve kanunlarla düzelemez çünkü, şeriat ve kanunların uygulanması vicdanlara hükmedecek takva gibi bir denetim unsurunu gerektirir...
Fakat kalblerde gizli olanı bilen Yüce Allah'tan gelen şeriatın egemen olması durumunda fert, kanuna karşı gelmenin Allah'ın emrine isyan ve iradesine karşı gelmek olduğunu bilir. Çünkü o, Yüce Allah'ın, niyetini ve amelinin ne olduğunu bildiğini idrak eder. Ayakları dolaşır, vücudu titrer ve takva duygusu vicdanını sarar.
Yüce Allah, kullarını en iyi bilendir, onların fıtratından psikolojik ve sinirsel oluşumlarından en iyi haberdar olan O'dur. Çünkü onları yaratan O'dur. Kalplerinde kendi ölçü, etki ve korkusunun yer etmesi için şeriatını, kanununu, nizamını ve metodunu kendisi koymuştur.
Yüce Allah biliyor ki, kalplerin kendisinden korktuğu ve umutla bağlandığı bu kaynaktan doğmayan hiç bir sistem, kalpleri itaate zorlayamayacaktır. Zorla, zulümle ve terörle insanları itaate zorlasalar bile, maddi denetini unsurlarının gevşemesi anında insanlar kalplere nüfuz edemeyen bu haksız sultalara başkaldırmaktan, karşı gelmekten geri durmayacaklardır.
(Günümüzde oyalama amacıyla da olsa kimi ülkelerde verilen kısmi özgürlükler, kontrolden çıkıp bu sahte tanrıların yerle bir edilmesine neden olabiliyor. Ne varki hareket noktası "Allah'ın ilahlığı ve insanların ona yönelik kulluğu" gerçeği olmayan hiç bir başkaldırı, hiçbir özgürlük hareketi, bir sahte tanrıyı devirse bile başka bir sahte tanrıya kul olmaktan kurtulamayacaktır.)
"Hakkında ihtilafa düştüğünüz herhangi bir şey artık onun hükmü Allah'ındır. İşte Rabbim olan Allah ben O'na tevekkül ettim ve yalnızca O'na dönüp yönelirim."