Konu: Edebi Manzumeler..

Kırmızı Araba

Süleyman karabıyıklı bir işçidir
ve bu karabıyıklı süleyman'ın hikayesidir
iş bulduğu günlerde evine dik dönmekte
ve götürdüğü ekmeği yemektedir
karısı neriman ve oğlu cevahir'le birlikte.

ne kadar zalim esse de rüzgarı
ne kadar belini bükse de ekmek parası
aslan gibi bir adamdır işçi süleyman

Onun Cevahir'i vardır
Cevahir altı yaşındadır
çünkü gözleri çakmak çakmaktır
çünkü Süleyman'a bir başka bakmaktadır

Bir pazar sabahı
tutar babası süleyman cevahir'in elinden
ve yanında kader yoldaşı karısı neriman
çıkarlar gezmeye İstanbul'u inadına
bir yol düşünür Süleyman
ulan bu bahtı kapalı kentte yürümek de parayla değildir elbette
Üstelik Neriman'a hanidir istediği o naylon terlikle
canından özü Cevahir'ine bir gazozla bir simidi alabilecek kadar
parada vardır cepte

Yürürler İstanbul şehrinin kalbine
önce Neriman'ın naylon terliği alınır bir seyyardan
sonrada beğenirler simidi en hasosunu umutları Cevahir'e

Anlatır işçi baba Süleyman
İş ararken adım adım arşınladığı sokakları
bak Cevahir işte şu Yenicami
hem cami hem güvercinlerinin bakması nasılsa bedavadır

Bak Cevahir şu dumanı tüten vapur
Şu çığlık çığlığa ağıt yakanlar martılarıdır
Hem vapurun dumanı hem vapurun düdüğü de bedavadır
Bak Cevahir şu uzakta görünen de köprü
geçmesi değilse de onun da bakması bedavadır

O pazar günü
Karabıyıklı işçi Süleyman
Karısı can yoldaşı Neriman
Ve gözleri çakmak çakmak olan oğulları Cevahir
Gezerler İstanbul şehrini böyle bedava

Ve birden mumun alevi söner
İstanbul'un yalanı biter
Nasıl olur bilinmez takılır Cevahir'in gözü
Bir oyuncakçı vitrininde pırıl pırıl yanan
Kırmızı oyuncak arabaya
Döner karabıyıklı dağ gibi babası Süleymana
Bana şu kırmızı arabayı alsana baba
Alsana be süleyman canına can parçana
Bir oyuncak araba alamayacaksan eğer
Yuh olsun sana
Nasıl olsa babası onu çok sevmektedir
İşin belası küçük Cevahir bunu bal gibi bilmektedir

Bir vitrindeki kırmızı arabaya bakar süleyman
Bir karısı Neriman'a
Sonra takılır gözleri Cevahir'in gözlerindeki umuda inadına
Ulan alt tarafı bir oyuncak araba
Dünya yansa yorganın yok içinde süleyman
Alem çökse üstüne hayıfın çok Süleyman
Bakarsın cepteki son gazoz parasına
Cevahir'in o kocaman umuduna
Yakışır şu kırmızı araba

Bırakır karısı Neriman'la Cevahir'i dışarda
Girer iflah etmez umutla dükkana
Sorar kara bıyıklı dağ gibi Süleyman
Usta şu vitrindeki nazlı gelin
Şu zalimin ışıltısı
Şu bahtımın karayıldızı
Şu İstanbul ağrısı
Şu Cevahir'in çakmak çakmak gözleri
Şu kırmızı araba
Kaç para
Bir Süleyman'a bakar adam bir arabaya
Çok para der hemşerim yani çok para
Süleyman cebinde bir gazoz parası
Yıkılmış bir dağ artığı bir tutam sonrası perişanlığı
Döner kapıya çıkmak için dışarı
Oğlu cevahir kırmızı arabayı getirecek babasını beklemektedir
Nasıl olsa babası ordan o kırmızı arabayla çıkacaktır
Nasıl olsa karabıyıklı dağ gibi işçi Süleyman babasıdır
Yani Cevahir'in gözünde o
Dünyanın en güçlü dünyanın en zengin
Dünyanın en büyük adamıdır Süleyman

Ama Süleyman eli boş çıkar dükkandan
Hani kırmızı araba sorar hesap bulutlar dağa
Nasıl desin Süleyman nasıl desin adam yüreği
Ben onu sana alamadım
Benim ona param yetmedi diye
Başlar ağlamaya Cevahir
Başlar bulutlar ağlamaya
Yanar yerin yedi arzı ve güvercinler kalbi başlar kanamaya
Ulan İstanbul yanar içinde Süleyman'ın
Sorar Cevahir hani baba hani kırmızı araba
Martıları gösterir Süleyman
Bak ne güzel uçuyor cevahir martılar havada
Boşver kırmızı arabayı baksana
Bakmaz martılara Cevahir
Bakar yangın gibi arabaya ama
Bak der süleyman ne güzel uçuyorlar martılar havada
Cevahir bir çocuktur küçük yüreğinde yer çoktur
Takılır gözü martılara
Gözünden sel olup akan kan rengi yaşlarını siler
Evet der ne güzel uçuyor martılar havada
Ve unutur gider Cevahir kırmızı arabayı
Unutur gider dalar gözleri martılara
Cevahir unutur unutmasına ya
Karabıyıklı dağ gibi işçi baba süleyman
Ömür boyunca unutmaz o kırmızı arabayı
Her gece döşeğine yattığında
Uyumak için gözlerini kapadığında
Demir lokma gibi bir kırmızı araba takılır durur kursağına
Bütün ömrü boyunca

İşte bu
Karabıyıklı Süleyman'ın hikayesidir
Ve herkesin bir yerine bir gün bir Süleyman acısı değmiştir

İhtiyar Oduncu

Bir miktar odunu, vurup sırtına,
İhtiyar bir adam, koyulur yola.

Hava gâyet sıcak, yol ise uzun,
Adamda başlamış, büyük bir hüzün.

Alnından akıyor, şıpır şıpır ter,
Dizinde mecâl yok, gözlerinde fer.

Düşe kalka biraz daha yol alır,
Velâkin çok geçmez, tıkanır kalır.

Şöyle der: 'Çekilmiyor artık bu hayat,
Görmedim ömrümde hiçbir gün rahat.

Şöyle yatsaydım ocak başında,
Odun taşımak zor, yetmiş yaşında.'

Sonunda odunu yerlere atıp,
Haykırır yürekten, etrafa bakıp:

'Nerdesin Azrâil, gelsene artık!
Çekilmez oldu bu ihtiyarlık!'

Etrafa yayılan sesi işitip,
Gelir hemen biri, oldukça muzip.

'Beni çağırdın der, bir derdin mi var?
Dileğin nedir ki, söyle ihtiyar!'

İhtiyar bakar iş tehlikelidir,
Beti benzi solar, lâfı çevirir:

'Dileğim, yükümü kaldır sırtıma!
Yavaşça gideyim, eski yoluma!'

İstavrit

Küçük istavrit yiyecek bir şey sanıp
Hızla atıldı çapariye
Önce müthiş bir acı duydu dudağında
Gümbür gümbür oldu yüreği
Sonra hızla çekildi yukarıya
Aslında hep merak etmişti
Denizlerin üstünü
Neye benzerdi acep gökyüzü
Bir yanda büyük merak
Bir yanda ölüm korkusu
'Dudağı yırtıklar' denir, şanslıdır onlar
Hani görüp de gökyüzünü, insanı
Oltadan son anda kurtulanlar.
Ne çare balıkçının parmakları hoyratça kavradı onu
Küçük istavrit anladı; yolun sonu...
Koca denizlere sığmazdı yüreği
Oysa şimdi yüzerken
Küçücük yeşil leğende
Cansız uzanıvermiş dostlarına
Değiyordu minik yüzgeci
İnsanlar gelip geçti önünden
Bir kedi yalanarak baktı gökyüzünün içinden
Yavaşça karardı dünya
Başı da dönüyordu
Son bir kez düşündü derin maviyi
Beyaz mercanı bir de yeşil yosunu
İşte tam o anda eğilip aldım onu
Yü! rüdüm deniz kenarına
Bir öpücük kondurdum başına
İki damla gözyaşından ibaret
Sade bir törenle saldım denizin sularına
Bir an öylece bakakaldı
Sonra sevinçle dibe daldı
Gitti, tüm kederimi söküp atarak
Teşekkürü de ihmal etmemişti
Birkaç değerli pulunu avuçlarıma bırakarak
Balıkçı ve kedi şaşkın baktılar yüzüme
Sorar gibiydiler; 'Neden yaptın bunu?' diye...
'- Bir gün, diye açıkladım sebebini...
Bir gün bulursam kendimi
Yeşil leğendeki istavrit yavrusu kadar çaresiz
Son ana kadar hep bir umudum olsun diye...'

Zulüm Yaşamaz


Fâre dişleriyle kesti fidanı,
Duymadı fidandan çıkan figânı,

Fidanın dibinden fırlayan yılan,
Zavallı fâreye vermedi aman.

Bir kirpi ansızın çıktı meydana,
Batırdı okunu zâlim yılana.

Kirpiyi bir tilki eyledi helâk,
Can vermiş yatıyor, yerde kirpi bak.

Bir köpek tilkinin geldi yanına,
Yavaşça sokulup girdi kanına.

Orada gezinen kaplanın biri,
Cüssesi kocaman, dişleri iri.

Pençesi köpeği böldü ikiye,
Kim demiş bir zulüm devamlı diye.

Avcının okuyla kıvrandı kaplan,
Avcı derisini yüzdüğü zaman.

Bir atlı gelerek istedi postu,
Elinde bir kılıç; atlının dostu.

Atlı, bir lahzada indi atından,
Avcı, oluverdi tatlı canından.

Postu terkisine koyup giderken,
'İşte çalışmadan kazandım.' derken.

Atının ayağı değdi bir taşa,
Başı parçalandı bak, baştanbaşa.

Görenler dedi ki: 'Yaşamaz zulüm,
Zâlimin boynunda soluyor ölüm...'

(Alıntı)

Çok güzel paylaşımlar. Emeğine sağlık Kardeşim.
Cezakallahu Hayran...

Ecmain Abi.
Okuyan gözlerine Yorum yazan ellerine sağlık

hepsi birbirinden güzel paylaşımlardı ama en çok karabıyıklı süleymanın hikayesinden etkilendim bu kadarmı güzel anlatılır..emeğine sağlık abdurrahmn Allah razı olsun

Evet aslında o hikaye kısmen de olsa beni anlatmış,
Ama çok eski zamanları gözümün önüne serdi.
Kırmızı Araba manzumesini paylaşırken ve okurken gözyaşlarıma engel olamadım.