Sifü’l-Bahr Seferi

Hicretin 8. senesi, Receb ayi. Resûl-i Ekrem Efendimiz (a.s.m.), Ebû Ubeyde bin Cerrah’i Muhacir ve Ensardan mütesekkil üç yüz kisilik bir birligin basina kumandan tayin ederek Cüheynelerden bir kabilenin üzerine gönderdi.1 Maksat, bu Islâm düsmani kabileyi te’dip edip gereken dersi vermekti. Mücahidler arasinda Hz. Ömer de bulunuyordu.

Yolda son derece açlik sikintisi çeken, hattâ agaç yapraklarini bile isitip yemege kalkan mücahidler nihâyet Sifü’l-Bahr’e (Deniz Sahili) vardilar. Açlikla kivranip durduklari bu sirada Rezzak-i Zülcelâl, denizden dalgalarla kocaman bir baligi çikarip onlara ikram etti.2 Orada kaldiklari müddetçe bu baliktan yediler.

Hiç kimseyle karsilasmayan mücahidler Medine’ye döndüler.

Mücahidler, Peygamber Efendimize (a.s.m.), deniz sahilinde yedikleri baliktan bahsedip, bundan dolayi herhangi bir sey yapmalari gerekip gerekmedigini sordular.

Peygamber Efendimiz (a.s.m.), “O, Allah’in sizin için denizden çikardigi bir riziktir” buyurdu ve ilâve etti:

“Yaninizda, o baligin etinden baska bir sey varsa, bize de yedirseniz!”

Mücahidlerin bir kismi yolda azik olsun diye beraberinde o baliktan getirmisti. Peygamber Efendimize de (a.s.m.) bir parça verdiler. Peygamber Efendimiz de ondan yedi.3