Nakledilir ki Ebû Ali b. Sina, Şeyh Ebü'l-Hasan el-Harakânî'nin şöhretini duyunca onu görmek ve ziyaret
etmek için yola koyuldu. Günler geceler boyu yürüyerek, dağları aştı, ovaları geçti, nihayet şeyhin bulunduğu
Harakân şehrine vararak evini sordu. Evi bulunca saygıyla kapıyı çaldı. Şeyhin karısı kapıdan başını
çıkararak,
"Ne istiyorsun?" dedi.
Ebû Ali b. Sina,
"O Allah dostu insanı ziyaret için gelmiştim" diye cevap verdi.
Bunu duyan kadın kahkahalarla güldü;
"Şu koca sakalına bak, hiç düşünmeden yaptığın işe katlandığın bunca zahmete bak. Be adam senin
başka işin gücün yok muydu da yollara düşüp bunca zamanını beyhude yere harcadın. Bir ahmağı görmek
için bu kadar zahmete değer mi? O sahtekâr ve zındığı ne yapacaksın?" diye şeyh hakkında daha nice kötü
sözler söyledi ve hakaretler etti.
Şeyhi üzen pek çok laf eden hanımı, şeyhi inkâr eden ahlâksız bir kadındı.
Bütün bunları sabırla dinleyen Ebû Ali sonunda,
"Bütün bu söylediklerine rağmen o yüce insan nerede, bana söyle?" diyerek görmek için ısrar etti. Bunun
üzerine kadın daha birçok söz söyleyerek, pek çok hakarette bulundu.
Ebû Ali bu yolla şeyhin yerini öğrenemeyeceğini anlayınca, oradan ayrıldı. Yeniden sorup soruşturmaya
başladı. Sonunda şeyhin ormana gittiğini öğrenerek onun peşinden ormanın yolunu tuttu.
İbn Sina hem yürüyor hem de, "Böyle yüce bir insan nasıl oluyor da böylesine kötü huylu yılan dilli,
küfürbaz bir kadını evinde tutuyor?" diye düşünüyordu.
İbn Sina bu düşüncelerle yol alırken şeyhin gelmekte olduğunu, yükünü de bir aslanın sırtına yükleyipgetirdiğini görünce,
"Ey şeyh! Bu ne hal?" diye sordu.
Şeyh onun hayret ettiğini görünce ona şöyle dedi:
"İşte böyle, biz o huysuz canavar kadına tahammül ederek yükünü çektiğimiz için, bu aslan da hiç
itiraz etmeden bizim yükümüzü çekiyor. Eğer biz evdekinin yükünü çekmesek, aslan da bizim yükümüzü bu
şekilde çekmez" dedi.
Tabiînin tanınmış âlimlerinden Kâ'b el-Ahbâr (r.a) şöy-le demiştir: "Hanımının eziyet ve sıkıntı vermesine
sabreden, huysuzluğuna katlanan kimseye, Allah Teâlâ Hz. Ey-yûb'a (a.s) verilen sevaptan verir. Kocasının
huysuzluğuna katlanan hanıma da Allah Teâlâ, Firavun'un hanımı Müzâhim kızı Âsiye'ye verdiği sevabın
benzerini verir."

Tezkiretü'l-Evliyâ (haz. Süleyman Uludağ), s. 676; Mevlânâ, Mes-nevi 6/485.