Bediüzzaman'in akillara hayret veren bir seciyesi
Ehl-i Sünnet mecmuasinin 15 Tesrin-i Evvel 948 tarih
li nüshasinda nesredilmistir. Ehl-i Sünnet gazetesi sahibi
avukat bir zâtin makalesidir.

Ben Birinci Cihan Harbinde Bitlis mevkiinde yarali olarak esir olurken, Bediüzzaman da o gün esir düsmüstü. O Sibirya'ya gönderilmis, en büyük esirler kampinda idi. Ben Bakü'nin Nangün adasinda idim.
Günün birinde esirleri teftise gelen ve kampi gezerken Bediüzzaman'in önünden geçen Nikola Nikolaviç'e o hiç ehemmiyet vermiyor ve yerinden kimildanmiyor. Baskumandanin nazar-i dikkatini çekiyor. Tekrar bir bahane ile önünden geçiyor. Yine kimildanmiyor. Üçüncü defasinda önünde duruyor, tercüman vasitasiyla aralarinda söyle bir muhavere geçiyor:
"Beni tanimadilar mi?"
"Evet, tanidim. Nikola Nikolaviç, Çarin dayisidir, Kafkas Cephesi Baskumandanidir."
"O halde ne için hakaret ettiler?"
"Hayir, affetsinler, ben kendilerine hakaret etmis degilim. Ben mukaddesatimin emrettigini yaptim."
"Mukaddesat ne emrediyormus?"
"Ben Müslüman âlimiyim. Kalbimde Imân vardir. Kendisinde Imân olan bir sahis, imani olmayan sahistan efdaldir. Ben ona kiyam etseydim, mukaddesatima hürmetsizlik yapmis olurdum. Onun için ben kiyam etmedim."
"Su halde, bana imansiz demekle benim sahsima, hem ordumu, hem de milletimi ve çari tahkir etmis oluyor. Derhal divan-i harp kurulunda isticvab edilsin." Bu emir üzerine divan-i harp kuruluyor. Karargâhdaki Türk, Alman ve Avusturya zâbitleri, ayri ayri Bediüzzaman'a rica ederek Baskumandana tarziye vermesi için israr ediyorlar. Verdigi cevap bu oluyor:
"Ben âhiret diyarina göçmek ve huzur-u Resulullaha varmak istiyorum. Bana bir pasaport lâzimdir. Ben imanima muhalif hareket edemem."
Buna karsi kimse sesini çikarmiyor, neticeyi bekliyor. Isticvab bitiyor. Rus Çarini ve Rus ordusunu tahkir maddesinden idam kararini veriyorlar. Karari infaz için gelen bir manga askerin basindaki subaya kemâl-i setâretle, "Müsaade ediniz, on bes dakika vazifemi îfa edeyim" diye abdest alip iki rekat namaz kilarken, Nikola Nikolaviç geliyor, kendisine hitaben:
"Beni affediniz. Sizin beni tahkir için bu hareketi yaptiginizi zannediyordum. Hakkinizda kanunî muamele yaptim. Fakat simdi anliyorum ki, siz bu hareketinizi imaninizdan aliyorsunuz ve mukaddesatin emirlerini îfa ediyorsunuz. Hükmünüz iptal edilmis; dinî salâhatinizden (salihliginizden) dolayi sâyân-i takdirsiniz. Sizi rahatsiz ettim, tekrar tekrar rica ediyorum, beni affediniz."
Bütün Müslümanlar için sâyân-i misal olan bu salâbet-i diniye ve yüksek seciyeyi, arkadaslarindan bir yüzbasi, müsahedesine müsteniden anlatiyordu. Bunu duydukça, ihtiyarsiz olarak gözlerim yasla doldu.



Abdurrahim

Sualar, 449-450