Alışkınım Sevmelere Ama
Gerçek seven kimdir? Herkese sevdiğini söyleyen, onu anlatarak daha da mutlu olan kişi mi; yoksa içine atıpta sessizce inleyen biri mi? Belki göreceli kavramdır...Kimi söylerim der kimi gizlerim.Peki ben hangisindenim? Seni anlatıyorum bazen ama bazende diyorum ki sen hariç herkes bilsin ama sen bilme...Herkes bilmese sen bilsen ne olur? Bilmem...Hiç düşünmedim, belkide sonucundan korktuğum için düşümüyorumdur...
Bazen diyorum ki kimse bilmesin seni, sende bilme, sadece ben bileyim...Ama düşününce öyle çaresiz kalıyorum ki; "aslında ben hariç herkes biliyor seni." Tıpkı senin benim için varolduğunu bilenler olduğu gibi ama senin beni bilmediğin gibi...Sana sunacağım sevgimden başka birşey yok elimde...Ama o sevgiminde yapamayacağı yok bu benliğimle...
İçimde adını koyamadığım bir korku var. Belkide gitmene çeyrek kaldı...Tıpkı Eylüle çeyrek kalması gibi...Niye bu Eylül hüzün ile birlikte gelir? Niye Eylül; "Ben hüzün mevsimiyim ve gelince yanımda yalnızlığı da getiririm" der ve usulca girer hayatımıza?
Sen bilmezsin bu sorgularımı belki de hiç bilmeyeceksin. Ben yine sana öylesine biriymişim gibi davranmaya devam edicem. Seninle konuşmalarımız öylesine olucak. Ne zaman ciddi birşey söylesem yine şaka sanıp gülüceksin sonra bir daha ciddileşeceksin...Sanırım alıştım ben yalnızlığıma...Sen bilme ne hissettiklerimi...Diyemem sana ne halde olduğumu... Anlatamam...Anlatsamda anlamazsın belki, anlasanda hak veremezsin...Hak versende sevemezsin belki, belki seversen eğer bir gün; ben giderim hayatından...Ben alışkın değilim sevgime karşılık görmeye. Alışkınım sevmelere ama değilim sevilmelere. İlgi beklerim ama sen gösterirsen...İsteyemem fazlasını...Çocukluk edip şımaramam karşında, dudağımı bükük küçük bir çocuk gibi naz yapamam...
Sevgi emek ister ya...Ben hazırım emek vermeye ama değilim emeğimin karşılığını almaya... Güneşin, suyun, toprağın, rüzgârın, bulutun, gölgen olur seni korurum ama bir gülüşüne, bir bakışına dayanamam...Yok olurum avuçlarında...Belki bir gün bil isterim bu sevgimi... Korkumu yenebilirsem eğer...Alışkınım ben sevmelere ama değilim sevilmelere...
Doyasıya anlatmak var seni; yüzünü, saçının rengini, güneş vurunca gözlerinin rengini, sesini... Ama bunlar için bile gücüm yok...Gitmek istersen eğer "kal" demem, diyemem ey sevgili... Sanmaki bu seni sevmediğimden değil... Ben özlemeye, hüzünlenmeye, yalnız başına gözyaşı dökmeye alışmışım... Alışkanlık kötüymüş be sevgili... Alışkınım ben sevmelere ama değilim sevilmelere...
Karşılıksız mısın şimdi ey sevgili?
Gitmek ister misin gerçekten?
Ya benim sevgim gerçekse(!) kalmaya razı mısın?
Sevmeye alışkın olan bu yüreği sevilmeye de alıştırabilir misin? Toprağına, suyuna, güneşine gülümser misin bir kere? Peki bana "Ey Yar" der misin?
Ben yoruldum ey sevgili, sende sevme beni...
VeRD
Alıntı
