Allah için yaşamak yüce bir idealdir...

[Reyhani]

Hayy ve Kayyum Yüce Allah’a hamd; Sevgili Resulü’ne, Ehl-i Beyt’ine, Sahabelerine salât ve selâm…

Merhaba Dostlar;
‘Allah için yaşamak’ çok yüksek bir ideal. Ulaşılması neredeyse imkânsız bir mefkûre…

Hakiki manasıyla Allah için yaşayabilenler, ancak evliyalar ve salih müminlerdir. Onlara da Hak’kın yardımı ve ihsanı olmasa, bu yüce hale ulaşamazlar.

Dinde salah ve istikamet denilen durum, öyle her babayiğidin nasibi değildir. İlahi yardımın kollayıp gözetmediği her insan, mutlaka bazı yalpalamalar yaşar. Bir dönem gelir, günü kurtarma ve maişet derdine düşer insan; bir dönem gelir, sebepler perde olur kendine, “şöyle yaparsam, böyle olur” cinsinden evhamlar kaplar yüreğini…

Her mü’min kendine göre, farklı boyutlarda da olsa Allah için yaşar. Hayatının gayesinde, Allah ve rızası vardır. Ancak, İslam’a sadece teslim olmuş, benimsemiş anlamına gelen Müslüman ise henüz Allah için yaşamak boyutuna taşıyamamıştır hayat gayesini.

Evet, Allah için yaşamak müslüman olmaktan mümin olmaya geçişte, en belirleyici vasıflardan birisi. Maalesef, zamanımızda bu incelikler çoğu defa lafta kalıyor. “Hepimiz müslümanız” cinsinden genelleştirmelere kurban ediyoruz hayat sermayemizi.

Hepimiz müslümanız ama, nerden belli?
Hepimiz müslümanız ama, hayat programımızı günlük telaşlar ve keyiflere göre belirliyorsak, bu sözümüz havada kalan bir temenni olarak kalmaz mı?..

Oysa “Akıllık insan, hayatını ahirete göre yaşayandır.” Buyuruyor Hz. Rasulullah (sav).

Değerli dostlar, ne olur kendimizi kandırmayalım. Nasıl yaşıyorsak biz oyuz.

Allah için yaşamak yüce bir idealdir dedik. Bu hedefe varmak için var gücümüzle çalışmazsak, nasıl ulaşacağız?..

Gündelik hayatımızdan başlayarak; Allah’ın razı olduğu, Rasulullah’ın Sünneti Seniyyesine uygun bir günlük programımız olmalı evvela. Yatışımız kalkışımız, namazımız niyazımız, çalışmamız dinlenmemiz, dertlenmemiz ve eğlenmemiz hep bu istikamette olmalı.

Değerli dostlarım, biz ilk önce nefsimize, yani öz benliğimize, Allah’ın bir aciz kulu olduğumuzu ve dahi O’nun rızasını kazanmamız gerektiğini benimsetemezsek, nasıl varacağız bu hedeflere?

Allah için yaşamaya ikna olmamış bir nefis, şımartılmış, ibadet ve Allah’a itaate alıştırılmamış bir nefis, sizce bizim sözümüzü dinleyip inandığımız gibi yaşayabilecek mi?..

İspatı çok kolay! Her birimiz kendimize bakalım; İnanıp kabul ettiğimiz şeylerin kaçta kaçını hayatımıza tatbik edebiliyoruz? Bu sorunun cevabı, size göre kaç çıkıyor? Yüzde on mu diyorsunuz, yoksa yüzde elli mi?..

Bu günahkâr kardeşiniz inanıyor ki bugünkü müslümanın imanını gerçekleştirme oranı, ortalama yüzde on. Evet, sevgili dostlarım, dost acı söyler misali, belki birçok defa böyle açıklarımızı dile getirmeye çalışıyoruz. İnşaallah bana darılmıyorsunuzdur.

Özelikle bizim gibi büyük şehirlerde yaşayan kardeşlerimiz, bir düşünsünler… Aşağıda, ortalama bir müslümanla yaptığım hayali bir söyleşi var, bir bakalım neler söylüyor:

- Müslüman kardeşim bana günlük programından bahseder misin?
- Akşam eve gidiyorum.
- Evet, sonra neler oluyor?
- İşte, yemeğimi yiyorum. Hanımla, çocuklarla yemek ve TV arasından fırsat bulabilirsek bir-iki kelam ediyorum.
- Sonra?
- Ee, sonra da günün yorgunluğundan ve yemeğin uyutucu etkisinden olsa gerek, kendimi zor-şer yatağa atıyorum.
- Hafta sonu?
- Hafta sonu da ailemi gezdireyim diyorum, çıkıyoruz, akşam yorgun argın eve düşüyoruz.
- Bitti mi?
- Bitti.

Ee, hepsi bu mu yani. Ben bunun hiçbir yerinde bir Müslümanlık alameti göremedim! Siz görebildiniz mi?..

Ne bir namaz niyaz,
Ne bir dini sohbete katılmak,
Ne bir akraba ziyareti,
Ne bir kitap okumak,
Ne bir hayır hizmetine katkı…

Hani nerde Müslümanlık?...

İşte bu seviyeden tutun da biraz daha namazına niyazına dikkat eden mülümanına, oradan da dini hizmetlere destek olanlarına kadar, bunların hiçbirisi “Allah için yaşama”nın kapsamını tam doldurmuyor. Daha doğrusu, bugün bunları yapanlarımız bile, işin esasının çoğu defa uzağında kalıyor.

Falan vakfa destek veren adamcağız, mesleğinin Peygamber mesleği olduğunun farkında değil! Adeta boş zamanlarını değerlendirme amatörlüğünde hizmet ediyor. Yaptığı küçük bir fedakârlığı hala gözünde büyütüyor. Bırakın unutup bir kenara atmayı, hala “Yahu benden başka kimse yok mu? Hep ben mi koşturacağım?” evhamlarında yüzüyor.

Yani sizin anlayacağınız dostlarım, her birimiz kendi muhasebemizi yapmalı, “Allah için yaşamak” hedefinin neresinde olduğumuzu tespit etmeye çalışmalıyız. Bu tespitten sonra da seviyemizi artırmanın, daha yükseklere çıkmanın, Hak’kın rızasını kazanmanın derdinde olmalıyız.

Allah için yaşamanın, Nebiler gibi yaşamak demek olduğunun farkında değiliz dostlar. Allah adamı olunmadan, Allah için yaşanır mı?..

Öyleyse her şeye rağmen, çıtayı yükseltmeye çalışmakta fayda var. Hayat sermayemiz tükenmeden.

Sağlık ve selametle kalınız.


SÜLEYMAN KARAKAŞ
GÜLİSTAN DERGİSİ