Konu: Dördüncü Sua

Dördüncü Sua

[Mânen ve rütbeten Besinci Lem'a ve sureten ve makamen Otuz Birinci Mektubun Otuz Birinci Lem'asinin kiymettar Dördüncü Suâi ve âyet-i Hasbiyenin mühim bir nüktesidir.]
IHTAR: Risale-i Nur, sair kitaplara muhalif olarak, basta perdeli gidiyor; gittikçe inkisaf eder. Hususan bu risalede Birinci Mertebe çok kiymettar bir hakikat olmakla beraber çok ince ve derindir. Hem bu Birinci Mertebe, bana mahsus gayet ehemmiyetli bir muhakeme-i hissî ve gayet ruhlu bir muamele-i imani ve gayet gizli bir mükâleme-i kalbî suretinde, mütenevvi ve derin dertlerime sifa olarak tebarüz etmis. Bana tam tevafuk eden tam hissedebilir. Yoksa tam zevk edemez...


Bir zaman ehl-i dünya beni her seyden tecrit ettiklerinden, bes çesit gurbetlere düsmüstüm. Ve ihtiyarlik zamanimda kismen teessürattan gelen bes nevi hastaliklara giriftar olmustum.
Sikintidan gelen bir gafletle, Risale-i Nur'un teselli ve medet edici envarina bakmayarak, dogrudan dogruya kalbime baktim ve ruhumu aradim. Gördüm ki, gayet kuvvetli bir ask-i beka ve sedit bir muhabbet-i vücud ve büyük bir istiyak-i hayat ve hadsiz bir acz ve nihayetsiz bir fakr bende hükmediyorlar. Halbuki müthis bir fena o bekayi söndürüyor. O hâletimde yanik bir sairin dedigi gibi dedim:
Dil bekasi, hak fenasi istedi mülk-ü tenim.
Bir devasiz derde düstüm, ah, ki Lokman bîhaber.
Meyusâne basimi egdim. Birden âyeti imdadima geldi, dedi: "Beni dikkatle oku." Ben günde bes yüz defa okudum. Benim için aynelyakîn sûretinde inkisaf eden çok kiymettar envârindan bir kismini ve yalniz dokuz nurunu ve mertebesini icmalen yazip, eskiden aynelyakîn ile degil, belki ilmelyakîn ile bilinen tafsilâtini Risale-i Nur'a havale ediyorum.




Rahman ve Rahîm olan Allah'in adiyla.
Allah bize yeter; O ne güzel vekildir. (Âl-i Imrân Sûresi: 173.)

Allah bize yeter; O ne güzel vekildir

Rabbim ebeden razı olsun