Barla'da sürgündeydi. Her hali izleniyor ve Ankara'ya rapor ediliyordu. Ziyaretine gitmek, ona bir selam vermek bile yasaktı.

Buna rağmen bir dost çevresi oluşmuştu.

Bir talebesi gizliden gizliye onun derslerine katılıyor ve aldığı dersi evde hanımına anlatıyordu. Hanımı, "Ondan bizzat ben de ders almak istiyorum" diyordu.

Bu istek ısrarla birkaç defa tekrarlanıncaa, Bediüzzaman razı oldu ve ona:

- "Tamam, tesettürlü olarak seninle beraber gelsin. Hatırın için bir ders vereyim" dedi.

Geldiler. Kapıyı çaldılar. Bediüzzaman kapıyı açtı, içeriye buyur etti ve ders esnasında kimse rahatsız etmesin diye kapıyı kapattı.

Bir müddet sonra bir talebesi Bediüzzaman'ın yanına gelmek istedi. Kapıyı birkaç defa çaldı, fakat içeriden cevap gelmeyince daha sonra gelmek üzere geri döndü.

Bu arada Bediüzzaman'ın gözü ayakkabılara takılmıştı. Beyin ayakkabısı içeride olduğu halde, hanımın ayakkabısı dışarıda kalmıştı.

Dersten sonra daha önce kapıyı vuran talebesi tekrar geldi. Bediüzzaman kapıyı açtı ve ona sordu:

- "Dışarıda kadın ayakkabılarını gördüğün zaman kalbine bir şey geldi mi?"

- "Kesinlikle Üstadım, böyle birşeyi nasıl düşünebilirim?"

Bediüzzaman durumu açıkladıktan sonra, talebesine şöyle bir ders verdi:

- "Bir çatı altında yabancı bir kadınla, sakın yalnız olarak bulunma. İster ders, ister başka bir vesileyle olsun. Bunu sakın yapma. Çocuk dahi olsa, yanında muhakkak bir kimse bulunsun."



Kaynaklar: Bediüzzaman'la Yaşayan Öyküler (Ömer Faruk Paksu)