Gözümün Nuru!!! Utanıyoruz Efendim!!!
Gözümün nuru!...Yaradilis sebebim!...
Gönlümün huzuru!...Sevgili Peygamberim!...
Kalemi elime aldim...Bu kez sana yaziyorum.
Ama gözlerim bugulu camlar gibi satirlari göremiyorum!.
Ellerim titriyor...UTANIYORUM!..
Evetutaniyorum Sana yazmaya!...
Biliyorum Ya Resulallah (s.a.v.)
Adinin anildigi her yerdesin!..
Bu halimle huzurunda olmaya utaniyorum!
Beni huzuruna kabul eder misin?
Benbir zamanlar cihani titreten Osmanli'nin torunuyum.
Ama simdi Senin mübarek ruhunu inciten hakaretleri yapanlara
bir "özür" bile diletemedigim için utaniyorum..
Seni o insanlara tanitamadigim içinadini diyar diyar
ötelere tasiyamadigim için utaniyorum...
Sana saygisizlik edenlerin tepesine balyoz gibi inemedigim için
seni ve Rabbimin Seninle gönderdigi "Yüce Islam Dinini"
lâyikiyla temsil edemedigim için utaniyorum....
Ya Resulallah (s.a.v.)!...
Hani bir gün sahabelerinle oturmus sohbet ediyordun.
Onlara "ahir zaman"dan bahsediyordun.
Ve ahir zamandaki ümmetin için "Kardeslerim" demistin.
Sahabelerin sormustu:
"Ya Resulallah kardeslerin biz degil miyiz?"
Demistin ki"Siz arkadaslarimsiniz.
Kardeslerim ahir zamanda gelecek olan ümmetimdir."
Ya Resulallah ( s.a.v.)!..
Bizi bu gamsizligimizlabu vurdumduymazligimizla
ve bu dünyaya tutkun halimizle "kardeslerin "olarak kabul eder misin?
Bes vakit minarelerden okunan ilahi çagriya sagir olusumuzla
Kur'an-i Kerim'i okuyamazokusak bile anlayamazanlasak bile
hayatimiza uygulayamaz halimizle de bize "kardeslerim" der misin?
Kur'an-i Kerim'de övülen gün...Fetih günü...
Ulubatli elinde sancak surlara tirmaniyor.
Yagmur gibi ok yagiyor üzerine...
Ama o bir kez "Ya! Bismillah!" deyip yüklenmisti surlara!
Kimse durduramazdı O'nu!..
O kadar çok yara almisti ki bir ara sendeledi..
Tam düsmek üzereyken bir el tutup çekti onu yukarıya.
Ve Ulubatli sancagi dikti surlara!...
Sancagimizi surda dalgalanir gören askerimiz costu..
Bu coskuya dayanamadi surlar!...
Ve Istanbul artik sonsuza kadar bizim olmustu!...
Fatih Sultan Mehmet Ulubatli'nin yanina kostu.
O'nun basini dizlerine koydu ve gözyaslarina hakim olmaya çalisarak "Hasanim! Istanbul'u almak seni kaybetmeye deger miydi?"dedi
Ama Ulubatli'nin yüzünde güller açiyordu.
Bir nur vardi simasinda...Belliydi Nur'la karsilastigi.
Dedi ki:" Padisahim!
Surlara tirmanirken bir ara dengemi kaybettim.
Tam düsmek üzereyken bir el tutup çikardi beni surlarin tepesine.
O el Resulallah'in (s.a.v.) eliydi!...
Bakin su anda yüzünde büyük bir mutlulukla
surlarin üzerinde dolasiyor...Padisahim!...
“Bu manzara için bir degil bin Hasan feda olsun!!!”
Ya Resulallah(s.a.v)!...
Elimizde Senin sancaginnefis surlarimizi asmaya çalisiyoruz biz de..
Dünyanin câzibedâr oklari yagiyor üzerimize her yandan!.
Ha bire sendeleyip duruyoruz...
Kayip düsmemiz an meselesi..
Farkindayiz
Utaniyoruz bunu söylerken ama...
Ya Resulullah (s.a.v.) bu halimizle bizim de elimizden tutar misin?
Düsmek üzereyken bizi de kurtarir misin?
Hani bir gün Hz. Ebubekir(r.a.)bir bardak soguk su istemisti yanindakilerden...Suyu içtikten sonra ise hiçkiriklara bogulmustu...Etrafindakiler de O'nunla birlikte aglamaya basladilar
nedenini sormadan...Hz. Ebubekir biraz sonra dedi ki:
"Neden agladim biliyor musunuz?
Bir gün Resululah (s.a.v ) ile oturuyorduk.
Eliyle bir seyleri itiyor gibiydi.
Biraz sonra bunun sebebini sordugumda dedi ki:
"Dünya bütün güzelligi ile karsimda temessül etti
ve kendini bana kabul ettirmeye çalisti.
Elimle onu itiyordum. Sonra kenara çekildi ve dedi ki:
"Sen beni kabul etmesen de senden sonrakilere kendimi kabul ettirecegim."."
Iste simdi bu bir bardak soguk su ile
dünya bana kendini kabul ettirdi korkusuyla agliyorum."
Ya Resulallah (s.a.v.)!...
Dünyadan "bir bardak soguk su "kadar zevk alip da
bundan pisman olan bu yüce ruh karsisinda ve dünyanin
bütün zevklerini elinin tersiyle itisin karsisinda;
dünyanin kendini bize nelerle kabul ettirdigini görüp utaniyoruz!..
Utaniyoruz amaSenin doğdugun andan
Rabbimize kavustugun ana kadar "Ümmetim" diye inleyisine
ümidimizi baglayipyine de diliyor ve dileniyoruz..
Bu halimizle de bizi "Ümmetin" olarak kabul eder misin?
Bir savas sonu Hubeyb b.Adiyy (r.a.)kafirlerin eline esir düsmüstü
ve ona sormuslardi idam sehpasinda:
"Senin yerinde su an Muhammed’in olmasini ister miydin?"
Hubeyb'in bu soru karsisinda tügleri ürpermis ve:
"Hayir!
bir degil bin basim olsa hepsi O'nun yolunda feda olsun." demisti.
Sonra da "Ya Rabbi! Resulallah'a veda edemeden gelmistim.
Sen selamimi O'na ulastir.
Esselamu Aleyke Ya Resulallah!..."diye sana selam göndermisti...
Sen o anda ashabinla oturmus konusurkenbirden dogrulup
" Ve Aleyküm Selam Ya Hubeyb!" demistin.
Yanındakiler ne oldugunu sorunca da gözyaslari içinde
"Müsrikler Hubeyb'i sehid ettiler.
O da son aninda bana selam yolladi." diye cevap vermistin...
Uzaklik bizler için Ya Resulallah (s.a.v)!
Biz senden uzagiz ama sen bize yakinsin..
Uzakligimizdan utaniyoruz..
Sana lâyik bir ümmet olamayisimızdan utaniyoruz..
Sana utanmazca saldiranlarin sesini kesemeyisimizden utaniyoruz..
Ve bir elimizle bir demet gülü
diger elimizle bir avuç gözyasini sana sunupözür diliyoruz senden...
Özrümüzü kabul buyur Ya Resulallah (s.a.v)...
Kalbimiz sevginle dopdolu...Belki de tek sermayemiz bu!...
Çaglar ötesindenkendi uzakligimizdan sana selam yolluyoruz..
Ulastir Ya Rabbi!...
Esselamu Aleyke Ya Resulallah!..
Esselamu Aleyke Ya Resulallah!..
Esselamu Aleyke Ya Resulallah!..
Alıntı
