Peygamber Efendimiz, ümmeti hakkinda son derece sefkatli ve merhametli idi. ümmeti hakkinda daima kolaylik tarafini seçerdi. Namazda iken bir çocugun agladigini isitse, ona aciyarak namazini hafifce kilar, çocugun sesini durdurmak isterdi. Hele hakdan kaçinanlarin hallerine pak aci duyar, iyi halekavusmalarina dua ederdi. O büyük peygamberin, o kutsal varligin merhameti yalniz insanlara degil, hayvanlara, agaçlara, ekinlere de samil idi. Mu'te savasinda bulunacak olan Islam ordusuna hitaben su anlamda ögütler vermisti: Yüce Allah'in adina anarak onun ve sizin düsmanlarinizla savasiniz. Fakat gideceginiz yerlerde dünyadan çekilmis rahibler göreceksiniz.Onlara asla dokunmayiniz. Kadinlar ile çocuklara sefkatle muamele ediniz hurma agaçlarini kesmeyiniz, evlerini yikmayiniz."

Hicretin onuncu yili idi, muhterem oglu Hazret-i Ibrahim, henüz on alti aylik bir masum oldugu halde vefat etmis, kizi Fatimetü'z-Zehra'dan baska evladi kalmamisti. Bir gül goncasi gibi açilmadan solan o masumun haline aciyarak aglamis, mübarek gözlerinden sebnem gibi yaslar dökülmüstü. Orada bulunan Ibni Avf: "Ya Resulallah! Sen de mi agliyorsun?" dedi. Hazret-i Peygamber Efendimiz: Gözümüz aglar, kalbimiz mahzun olur. Fakat bizden Allah rizasina aykiri bir söz çikmaz," diyerek ruhundaki yüksek duyguyu göstermistir.Sonuç: O yüce Peygamberin kutsal vucudu, bütün kainat için bir Ilahi rahmet timsalidir. Bunun içindir ki, hakkinda: ‘’Biz seni alemlere bir rahmet olarak gönderdik," ayet-i kerimesi nazil oldu.