Ah vefa
Ah vefa, nerde kaldın?!
Bıktık şu her gün birkaç defa yemini bozup ahdinden dönenlerden.
Her sözü mübâlağa, her davranışı sun’î nâmertlerden ve vefa duygusundan mahrum uğursuz gönüllerden!..
Ve nerdesiniz?!
Ey bir vefa düşüncesiyle sözleştiği yerde günlerce kıpırdamadan bekleyen vefalı dostlar?!..
Nerdesiniz ruhuyla bütünleşmiş vefa timsali er oğlu erler?!..
Nerdesiniz bir vefa uğruna harap olup, turâb olup gidenler ve çok bereketli bir devrin ak alınlı insanları?!..
Kalkın; girin ruhlarımıza.
Kamçılayın hayâllerimizi ve boşaltın vefa adına ne taşıyorsanız hepsini sînelerimize!..
Mertliği, yiğitliği, vefayı bütün bütün unutmuş sînelerimize.
Bizleri bu yeniden diriliş yolunda Hızır çeşmesine ulaştırın!
Gelin, gelin de şurada burada dolaşıp duran şu üç-beş vefalı insanı, ümitsizlik ve inkisardan kurtarın!..
Alıntı
