Konu: Bir Güzel Söz Bir Güzel Resim

ANMAK, dünü bugüne taşımak, bugünü ya­rma bağlamaktır. Anılmak, yıllar öncesinden gündemde yer almaktır.

Anmak, vefakarlı­ğın; anılmak, unutulmamanın alametidir.

Anmak dirilik, anılmak canlılıktır. Halk diliyle söylersek, anılmak, "adın batmaması", "ocağın sönmemesi", "defterin dürülmemesi" demektir.

Bu anlamda anmak da, anılmak da güzeldir, nimettir, meziyettir.

"Sonradan gelen milletler arasında İbra­him'in namını payidar kıldık. İbrahim'e selam olsun. Biz iyilik edenleri böylece mükafatlandırırız" (es-saffat, 108-109),

ANILMAK, ayette belirtildiği gibi, ilahi ikram olunca, anmak görevdir. An demişse Yaratan, anmamak mümkün değildir. Ayette iki ger­çek belirmektedir: Anılmak için anılmaya değer bir iyilik ve hizmet... Anılmaya değenleri yad etmek...

Çünkü, anılmak var hayırla, rahmetle, dua ile. Anılmak var la'netle, ya da acı bir tebessümle, dudak büküşle... Anılmak var iyi bir namla, şan­la, imanla. Anılmak var, ah'la, vah'la ya da kah­kahayla..

Anılmak var melekcesine... Anılmak var ibliscesine. Anılmak var Adem gibi. Hatırlanmak var şeytancasına. Anılmak var Musa gibi. Yad edilmek var Firavuncasına. Ne güzel dile getirmiş Akif, şaircesine;

"Ölen insan mıdır, ondan kalacak şey, eseri,
Bir eşek göçtü mü, ondan da nihayet, semeri!"

KİMİLERİ "mecburen" ya da "kerhen"; ki­mileri "ayıp olmasın" diye, kimileri "siyaseten", kimileri "parası hatırına", kimileri "ideolojik eylemdir" diye, kimileri de "gönül­den", "anılmaya değer" diye anılır.

Kimilerini belli kurum ya da kuruluşlar, kimilerini amatör ruhlular, kimilerini "aile vakıfla­rı", kimilerini de "Allah kulları" anar. Yılların, hatta asırların andıkları da var. Zaman zaman değil, sürekli dillerde dolaşanlar, anılanlar, fati­halarla dualarla ruhları şad olanlar var.

Az de­ğil, anıldığı halde fatihadan, duadan mahrum kalan zavallılar...

Kimilerini büyük fakat samimiyetsiz kalabalık­lar, beton duvarlar, kimilerini de bir-iki "can" anmakta. Göz yaşlarıyla anılanların yanında, davul zurna bandolarla tangolarla anılanlar da var. Hem ne kadar..

Kimileri anıldıkça büyür. Kimileri hatırlandıkça çirkinleşir, küçülür. Kimileri ananlara hedef gösterir, şereftir. Kimileri de ananlara züldür, le­ke getirir.

Anan var, anılan varsa, anma toplantıları bolsa, bu işin sanayii de kurulur. Çelenkler, portreler, tabelalar, kartlar.. Boyacılar, reklamcılar, Hancılar, yayıncılar, şakşakçılar.. ortalığı burur.

Anılmayı, resim, heykel, taş-toprak ve tablo­lardan bekleyen, her şeyi daha baştan kaybeder. Yanlışa "Evet, bütün beşerin hakkıdır beka emeli;
Fakat bu hakkı ne taştan, ne leşten istemeli!" kurban gider. Akif durumu ne güzel be­lirler.



Anılmak için hizmet yetmeli, anmak da gönül­den gelmeli. Niceleri nicelerini hep andılar. Anı­lanlar da belki gerçekten anıldıklarını sandılar. Ama ne onlar ne de ötekiler ne anacak ne de anılacak insandılar.

Gerçek anılmayı vahiy bildirdi. Yüce yaratıcı "Anın beni, anayım sizi!" (el-Bakara, 152) ayetini indirdi. Artık her şey açık-seçikti. Mü'min için anılmak, Allah katında zikredilmekti. Bu zirveye ulaşmak için, Allah'ı sürekli anmak gerekti. Zaten 'kalbler Allah'ı anmakla tatmine erer"di.

ALLAH katında herkesin yerinin ne oldu­ğu bir anlamda belliydi. Çünkü ölçü, kişi­nin kendisi olarak belirlenmişti. "Allah katında­ki yerini merak eden, Allah'ın kendi kalbindeki yerine dikkat etsin" denilmişti, isabet edilmişti.

Anılmak, anmanın bedeliydi, mutlu neticesiydi. Kişi Allah katında anılmayı hak etmişse eğer, adını bilmese dünya, ne kaybederdi?..

Anmak da anılmak da işte şimdi güzeldi, nimetti, saadetti...

Ya Rab, andırma bize, seni yad etmeyeni!..
Ya Rab, unutma bizi, biz unutsak da seni!..

İsmail Seyidoğlu

Eski zamanların birinde bir adam hayatin anlamının ne olduğuna takmış kafayı..
Bulduğu hiçbir cevap ona yeterli gelmemiş ve başkalarına sormaya karar vermiş.. Ama aldığı cevaplarda ona yetmemiş.Fakat mutlaka bir cevabi olmalı diyormuş...Ve dolaşıp herkese bunu sormaya karar vermiş..
Koy,kasaba,ülke dolaşmış bu arada zamanda durmuyor tabii ki ...

Tam umudunu yitirmişken bir köyde konuştuğu insanlar ona su karşı ki dağları görüyor musun,orada yaşlı bir bilge yasar istersen ona git belki o sana aradığın cevabi verebilir. " demişler. Çok zorlu bir yolculuk sonunda Bilgenin yaşadığı eve ulaşmış adam. Kapıdan içeri girmiş ve bilgeye; Hayatin anlamının ne olduğunu sormuş ..

Bilge sana bunun cevabini söylerim ama önce bir sınavdan geçmen gerekiyor demiş ... Adam kabul etmiş.. Bilge bir cay kaşığı vermiş adamın eline ve içine de silme bir şekilde zeytin yağ doldurmuş.Simdi çık ve bahçede bir tur at.tekrar buraya gel ... yalnız dikkat et kasıktaki zeytin yağ eksilmesin eğer bir damla eksilirse kaybedersin..


Adam gözü cay kaşığında bahçeyi turlayıp gelmiş.Bilge bakmış evet demiş kaşıkta yağ eksilmemiş,peki bahçe nasıldı(!)Adam şaşkın..Ama demiş ben kasıktan başka bir yere bakmadım ki...
Simdi tekrar bahçeyi dolaşıyorsun kasık yine içinde olacak.ama bahçeyi inceleyip gel ,demiş Bilge...
Adam tekrar bahçeye çıkmış gördüğü güzellikler büyülemiş muhteşem bir bahçedeymiş çünkü ... Geri geldiğinde bilge,adama bahçe nasıldı diye sormuş ...Adam gördüğü güzellikler karşısında büyülendiğini anlatmış..


Bilge gülümsemiş ,ama kasıkta hiç yağ kalmamış demiş ve eklemiş "--Hayat senin bakışınla anlam kazanır ya sadece bir noktayı görürsün hayatin akıp gider sen farkına varmazsın.Yada görebileceğin tüm güzelliklerin tam ortasında hayati yaşarsın akıp giden zamanın anlam kazanır.


"Hayatının anlamı senin bakışlarında gizli"

"Hakk bir gönül verdi bana, hâ demeden hayran olur,

Bir dem gelir şâdi olur, bir dem gelir giryân olur...

~ ~ ~

Hayran : Takdirkârlığından dolayı şaşa kalmış. Çok takdir etmiş. Çok beğenmiş.
Şâdi : Sevinçli, ferahlı, memnun, mesrur, şen, bahtiyar.
Giryân : Gözyaşı döken. Ağlayan.

Ve sen yine denendiğinde
ve yine kalbin daraldığında
ve yine bütün kapılar yüzüne kapandığında
ve yine ne yapman gerektiğini bilemediğinde...
Uzun uzun düşünceye dalma
ve hatırla yaratanını!

Allah kuluna kâfi değil mi?

(Zümer/36)

Dokunsalar ağlayacağım !
‘İyi’ demek adettendir ya !
‘İyiyim’ dedim…
Değilim.


Anlatılması zor bir duygu içimde ki.
Her harf
Her kelime
Ve her cümle, olduğundan ya çok basit ya da daha karmaşık bir hale getiriyor dilime getiremediklerimi.


Birgün konuşmayı unutmak, sadece susmak istiyorum.
Birgün susmayı unutmak, olur olmaz konuşmak istiyorum.
‘Kime, neye konuşursan konuş’ diyorum…
Yeter ki susma!


Hiçbir söz yetmiyor, beni 'bana' anlatmama…
Dinleyemiyorum kendimi, acımadan içim…


Dokunsalar ağlayacağım bir ömür boyu…
Ve değseler hüznüme, döküleceğim parça parça…


Bir anlık değil, boğulduğum bilinmezlik.
Acısı çıkıyor sustuklarımın.
Oysa ben iyiyim görünürde !


Anlamını içime çeke çeke mutluluğa erişemiyorum...
Ya hep ben fazla geldim ya da hep bir şeyler eksik kaldı…
Şimdi iyi olan ne varsa, üzerine çizgi çekemediğim kırgınlıklar sarıyor dört yanını.
Ve ben,
İyi olmanın eşiğinde, korkulara kapılıyorum anlamadığım bir biçimde…
Sebebim yok.
Belki de çok…


Biliyorum;
Ben bile kendimi anlayamıyorken anlaşılmayı beklemek, hayalden de öte .


Ben kendimi;
Görmüyorum ...Duymuyorum ...Ve bilmiyorum…


Dokunsalar ağlayacağım bir ömür boyu…
Ve değseler hüznüme, döküleceğim parça parça…





alıntı

Aşk, bir uçurumdan düşmek gibi bir şey,
işte bu yüzden sevgili'ye " yar " denir..."


- Hz. Mevlana -

Fırtınanın gücü ne olursa olsun,
eğer Allah’ın safındaysan,
seni bekleyen
bir
gökkuşağı
mutlaka vardır..

Derd-î firâk-ı hasreti mehcûr olan bilir,
Kadr-î safây-ı sıhhati rencûr olan bilir.

Âkif Paşa
. . .

Ayrılığın ve hasret çekmenin ne belalı şey olduğunu,
bir köşeye bırakılıp unutulmuş olanlar ve sıhhatli olmanın kıymetini de,
hastalanıp yatağa düşenler daha iyi bilir ve takdir ederler.

“Çünkü” dedi Züleyha, “güzelliğin bir derin kuyu senin.
Bir düşenin kurtuluşu kolay olmaz.
Ne mutlu kalbine Sen düşene, ve ne mutlu Sen’in kalbine düşene…”

Nazan Bekiroğlu – Yusuf ile Züleyha

“Yeryüzünde yolculuk edenin ayağı,


gökte yolculuk edenin ise kalbi su toplar.”


Ebu’l-Hasan Harakani