Konu: Hacer! Sen Benim Siyah İncimsin

Hacer! Sen Benim Siyah İncimsin

Tüm renkler sende toplanmak adına kayboldu eridi kül oldu renginde Ey Siyahi Kadın! Ruhumun yapraklarını çevirdim bir bir... Sana dair çok şey buldum. Bulduklarım gönlümün mahzenlerine ışık oldu Ey Hacer! Kara derinden tutam tutam ışık derledim; yürüdüğüm karanlık yollar için...

Yitirilen güneşler Sende bulundu. Tarih Seni de nakşetti görkemli sayfalarına. Muazzam bir onur duydu tarih; Sen sayfalarına geçtin diye... Güneşin şarkısını mırıldanarak ilerliyordun kimsesiz ve sessiz çölde... Bugün pür dikkat kesilmiş senin şarkını dinliyoruz Ey Hacer!

Ey Hacer! Nedendir acaba yüreklerimize bu kadar kök salman?

Halilullah'ın eşi olmakla şereflenmenden mi? Adanmış İsmail'in biricik annesi olmandan mı? Ateşin kendisine serin olduğuna Rabbin kendisine dost ilan ettiğine muazzam teslimiyetinden mi? Issız çölde sabrı ve tevekkülü hiçbir zaman elden bırakmamandan mı? Tevekkülle beraber Safa ve Merve arasındaki takdire şayan koşusundan mı? Hangi birisini saysam ey Hacer! Yemin bulan hakkıyla Seni anlatmak kolay değil...

Issız çölde ciğerparenle bir başına bırakılmıştın. "Ey İbrahim bizi bu ıssız ve kimsesiz vadide bırakıp da nereye?" diyordun. Ve yine "Ey ibrahim! Bizi burada bırakmanı sana ALLAH mı emretti?" diye sesleniyordun. Hz. İbrahim de: "Evet ALLAH emretti" deyince; Sen "Öyleyse ALLAH bize yeter O bizi korur" diyerek tarihe kutlu harflerle nakşediyordun Rabbe ve Resulüne olan teslimiyetini... Artık nereye demiyordun. Ve nasılların neden ve niçinlerin de olmamıştı zaten... "Rabbin buyruğuysa durma git ey İbrahim!" diyen bakışlarla uğurluyordun İsmail'inin babasını... Yer şahit gök şahit ve çöl şahitti o tarihi anlara...

Gecesiyle gündüzüyle ıssız çöl dişlerini gösterirken sen çaresizlik yudumluyordun. İsmail'inin benzi zaman akıp gittikçe soluklaşıyordu sende de takat kalmıyordu. Ölümün soluğunu yanı başında hissediyordun. İsmail'inin kurumuş dudakları yüreğini dağlıyordu...

Sımsıcak çölden süzülüp gelen her bir anın uzuyor uzuyor bitmek bilmiyordu. Titrek bakışlarla dört bir yanına umutla bakarken pusuda umutsuzluk karamsarlık ve isyan iştahla bekliyordu; karşına geçmiş kapkara bayraklarla davetiyeler sunarlarken; sense sonsuz bir hamdle bembeyaz evin bayrağını gösteriyordun.

Umutsuzluğa karamsarlığa ve isyana kumdan kabirler kazmıştın; kazılan matem kuyularına karşılık... Kabirlere basa basa daha da yükseliyordun Rabbin katına... İman boyunu yükseltiyordun ey Hacer! Nitekim Kâinatın Efendisi Resulullah (sallALLAHu aleyhi vesellem) Halilullah'ın faziletini anlatırken şöyle derdi; "Bir gece bana rüyamda her zaman gelen iki melek (Cibril ile Mikail) geldi. Bunlarla beraber gittik nihayet uzun boylu birinin yanına vardık (Semaya doğru yücelen) boyunun uzunluğundan başını neredeyse göremeyecektim. O İbrahim (aleyhiselam) idi."Ve yine: "Kıyamet günü ilk elbise giydirilen kişi İbrahim'dir."

Ey Kutlu İbrahim'in kutlu eşi Hacer! Senin Rabbe ve peygamberine teslimiyetinden çatladı tüm şeytanlar... Bir dile gelseydi şeytanlar kim bilir haset ateşiyle yanıp kül olurdu gözlerin görebildiği her şey!

Issız çölde hayat pınarı fışkırdı Sen ve İsmail'in için Ey Hacer! Ölüm kokan sımsıcak çölde yaşam kaynağı bahşedildi size; sevginin meyvesi olarak...
Öyle ki zem zem demeyene kadar sımsıcak kumdan coşarak fışkırıyordu Zemzem... Bir an gördüklerine inanamamıştın; kurumuş dudaklarla bıraktığın İsmail'in miydi karşında gülerek suyla oynayan...

Ya Rabb! Ne muazzam bir andır sabrın karşılığının görüldüğü an...

Ne büyük bir haz verir fedakârlığın teslimiyetin tevekkülün semeresini toplamak...

Ne kutlu ve yüce bir haldir Rabbin yardımına birebir mazhar olmak...

Ey siyahî inci! Yaşamınla kristalleşip lem'alar dağıttın her renkten insana... Öyle ki akın akın her renkten insanın uğrak yeri oldu Sen ve İsmail'inin ıssız ve sessiz çölü... Çöl şenlendi sizinle... Çöl şehirleşti sizinle... Çorak topraklar yaşam buldu sizinle... Çöl çöl olmaktan çıktı.

Ey kutlu Mekke'nin ilk ev sahibesi Hacerl
Teslimiyet Sabır Tevekkül Sende çok güzel cisimleşti ey Rabbin kutlu konuğu Hacer! Zaten Halilullah'a ancak senin gibisi yakışırdı. Rabbim razı olsun senden ey Hacer! Rabbim Razı Olsun...

Ey Hacer! Nedendir acaba yüreklerimize bu kadar kök salman?

Halilullah'ın eşi olmakla şereflenmenden mi? Adanmış İsmail'in biricik annesi olmandan mı? Ateşin kendisine serin olduğuna Rabbin kendisine dost ilan ettiğine muazzam teslimiyetinden mi? Issız çölde sabrı ve tevekkülü hiçbir zaman elden bırakmamandan mı? Tevekkülle beraber Safa ve Merve arasındaki takdire şayan koşusundan mı? Hangi birisini saysam ey Hacer! Yemin bulan hakkıyla Seni anlatmak kolay değil...


Selam olsun Allah c.c. razı olsun..