Konu: Hüzün Ki...Biliriz...Sonbahar

Hüzün Ki...Biliriz...Sonbahar
Meçhullerin içinde kaybolup gidiyoruz sadece... Yeter ki, izlerin olsun bir yerlerde... Hatıraları süsleyen bir güzel edâ... Çoğu yerde yapıp gönderdiklerinden mesûldür ya insan... Bir tuhaf tedirginlik sarar her yanınızı... İçiniz üşür ayazda kalmışçasına... Neler bıraktım dimağlarda ve neler getirdim ardım sıra...

Kabirden kalkmışçasına zor bir hesaplaşmadır bu... Yürek burkulur!.. Ufku dolduran yaşlar sizdendir. Yağan yağmurlar bir müddet sizden bilinir. Bahçeden çağrılır evlerine bir bir çocuklar... Salıncaklar boşalır... Sokaklar tenhalaşıverir... Yol boyu uzanır gidersiniz. Eylül sizinle daha bir erken başlamıştır bu yıl... "Yapraklar bari benimle sararmasın!.." derken... Ayağınızın altından gelen bir çıtırtı:
"-Artık her şey için çok geç!.." diyecektir...

Güz yangını bir yürek yangınına denk düşer hep, nedense? Nedense yollar o an tıkanır gibi olur hep... Boğazınıza düğümlenen ne varsa, hep bir hıçkırığı büyütür koynunda... Ve ardından düşer sağanak halinde gelen yağmurlar toprağa... Issızlaşsa da yüreğiniz... Sonbahardır bu!...

Delicedir çoğu zaman... Kimi yağacak, kimi esip gürleyecek... Kimi ışıl ışıl bir güneş pencerenize tebessüm edecek!.. Rüzgar oturduğunuz banka uğrarken, altın rengi yapraklarını hediye edecek avuçlarınıza...Ve her şeye rağmen sevecek... Tıpkı sizin gibi... Tıpkı hepimiz gibi...

Sonbahar biz gibi, sonbahar yine bizim gibi... Her yıl daha bir yıpransa da solgun çehresi... Aldırmaz... Tebessümünü hiç eksiltmez... Bu yüzden âşinâdır. Hüznü ve sürûru hiç bu kadar ince motiflerde seyretmemişsinizdir. Bakın işte!.. Daima yepyeni taptaze... Rengarenk değilse de yalın... Sapsarı şımarık bir kız çocuğu işte...Tam sevecekken nazlı bir bakışla süzülüp gidecek yanıbaşınızdan...

Dokunmakla dokunmamak, sevmekle sevmemek, kalmakla kaçıp gitmek arasında a'rafta, bir de bakmışsınız hüznün kıyısında bırakıvermiştir sizi... Hüznün kıyısında, kendinize uzanan yolun devâsâ kordonunda...

Diğer adıyla hazandır o... Harflerin coğrafyasında hüzünle en ziyâde buluşandır. Hasret ateşine taşınan sulara, sûretimizi en güzel düşüren bir billur kâse... Kızıllaşan göklerinde kavurup, karın sâfiyetine en samimi niyazlarla ulaştırandır o... Bir arınma, paslanan sûret aynamızı tekrar elimize emânet eden bir tanınma, yüzleşme ânıdır sonbahar...

Ne diyelim... Hüzün, hazana gâlip... Hazan, hüzün dergâhına her dem tâlip... Yunusca bir boyun eğişin fısıltılarını taşır, dallara ulaşan rüzgar... Hazan bir deli çocuk değil midir zaten?! Ondan âlâ derviş mi olur?!

Ve nihayet...

Bir beyaz rahmet gelir, sarıp sarmalar kâinâtı.. Bir bebek mâsumiyetiyle bulut bulut bakar semâ... Hazan, "Hu"ya kavuşur, hüznün kucağında...

* * *

Sonbahar, hüzün yanımız... Sonbaharla hüzün dolu her yanımız...

Sonbahar yağan yağmurlara karışık duâmız...

Sonbahar, seferdir; çoğu kez adını arayan yüreklere...

Arnavut kaldırımlarında çoğalan adımlarımıza yoldaş... Sessizce kulağımıza sırlar fısıldayan İstanbul'un diğer adıdır... Sonbahar!..

Hayatta her şey aynadır, ya yüreğimize... Hiçbir şey içimizin yankısı değildir, sonbahar kadar...

Kızkulesi seslenir sahil boylarında buldukça yüreğinizi!..

"-Kendini nerede bulacaksın?" diye sorunca... Sil gözlerini ve tebessüm et!..

Nebevî rüzgar, sonbaharın hüznündedir... Ben sonbaharım, ben sonbahardayım!.." de!..

Ve martı sesleri çoğaldıkça ardından, sessizce yürüyüp geç adımlarını dinleyen kaldırımlardan....

Sonbahar... Hüzün yanımız... Sonbaharla hüzün dolu her yanımız...

Adresim Hüzün

Bugün günlerden hüzün
Yer hüzün ülkesi
İntiharda bileniyor duygular hüzünlü bir karanlığa

Dolaşıyorum gelişigüzel
Ayağımın altında dallar eziliyor
Hüzün kırılıyor yalnızca

Hüzün alıp hüzün satıyorum
Kazancım hüzün
Kaybım da

Gül uzatıyor küçük bir kız

“Al bunlar en güzelleri
Adları hüzün çiçeği
Hüzün kokarlar aynen hüzünlü gönlün gibi...”

Ağaç olsam hüzün dökülüyor yapraklarımdan
Yağmura koşsam hüzün boşanıyor üstüme
Bıraksam kendimi kaçsam oradan
Yok olası hüzün koşuyor ardımdan!

Ben: hüzün
İkametgah: hüzün sokağı
Adresim bu işte!

Topladığım hüzünlerle, yer kalmadı yüreğimde...
Geceyi tüketemedim...yine de...
Ve...bırakamadım şafağı... yerine.
Boşaymış akıntıya karşı kürek...
Kazananı baştan belli,savaşta,
Yenildi yine... bir yürek...

” Bazen bir öfkenin ardında kalan.. Bazen öfkeye yer bırakmayan. ”
Bazen Leyla’nın izleri, bazen Mevla’nın sözleri, bazen de nargile közleri ile kendisinden zevk alınan hâl. Susmak da cabası..
İçinde yaşamak her şeyi. Geçmişi, bugünü ve geleceği. Hepsini bir potada eritip, ismine hüzün demek.
Düşünmek değil bu, boşvermek hiç değil. Belki de hiçbir şey değil hüzün. Hüzün her şey.
Dertlerin bol, dermanın uzak görünmesi belki.
Anlaşılamamak belki, anlamamak olanları. Anlamaktan vazgeçmek, anlamsızlığı anlamak hüzün.
Dua etmek, hüznü verene, yürekten bir şükür göndermek.
Seher vakti göğe bakmak, ezanı çekmek ruhuna.. Allah demek sonra. Her şeyin üstüne bir “muktedir Allah” lafzı çekmek..

Hayal ile gerçek arası. Sanki hiç bitmeyecek..
Hüzün en güzel hâl belki de. Ağlamakla ağlamamak arasındaki gel-git. Ağlarsam, hüznüm vuslat bulacak…

Hüzünnn

Ben Geldim..

davetsiz misafir...

Ardından hiç vakit kaybetmeden gelip, yine keyfince yerleşmiş yüreğime...
Seni hatırlatan, adı mutluluk olan herşeyi kovmuş benden habersiz. Yalnızlığı seviyormuş bir tek. "Sakın bir şey söyleme" diye tehdit etti.
Sustum.
Ama o susmuyor...
Arada varlığını hissettirmek için sağnak olup yağıyor gözlerime. "sessizliği ve unutulmuşluğu" sevmezmiş öyle demişti geçenlerde.
Nereye kaçsam senin ardından kalan boşluklara düşüyor, bir yerimi feda ediyorum sana zimmetlediğim.
Bu hissettiğim hangi gecenin titrek dokunuşu.
Oysa yine senin ellerin yada senin sözlerin olmalıydı saran yaralarımı...
Yada armağan ettiğin bir şarkıyı duymalıydım hayatın fonunda.
Yani alçıya alınmış bütün duygularımı, yine senden gelen bir kırıntı sarsındı arzum...
Olmadı.
Ben sanmıştım ki, sensiz hüzünlerle sarmaş dolaş olur, yoldaşlık yaparım.
Sen: "hüzün yalnızlığı sever. seni yaren kabul etmez" demiştin..
Biliyor musun? Bu defa sen haklı çıktın.
Odamın en kuytusunda ayın şavkı aydınlatırken çehremi, hüzün yoldaşlık etti de ben yoldaş olamadım
Üzgünüm.
Şimdilerde aklımda bir tek soru var; cevabını bir ömür arayacağım.
Sahi sen biliyorsan söyler misin?
İnsan ne zaman unutuyor gideni?
Ömründen bin ömür gidip, keşkeler "neyse" ye döndüğü zaman mı?

allah c.c razı olsun