Her yiğidin gönlünde nice aslan yatar



Kişiliğini oluşturan olumsuzluklar o kadar çoktur ki...
Çekingendir meselâ. Çevresindeki arkadaşları çok daha girişken, cesur ve atılgandır. Ama o ne yapmışsa bir türlü içindeki çekingenliği atamamıştır. Bu yüzden pek çok şey kaybetmektedir. İnsanlarla iyi ilişkiler kuramamakta, başarıyla sürdüreceğine inandığı nice girişimi başlatamamaktadır.
Hafızası zayıftır. Arkadaşlarının hemen ezberlediği bir konuyu, o daha güç ezberleyebilmektedir. Hem zekâsı da o kadar güçlü değildir. Zaten çoğu kez “geri zekâlı” diye aşağılanmış, buraya kadar gelmiş, ama daha ileri gidememiştir.
Maddî imkânsızlıkları vardır. Dilediği kitabı alamamaktadır. Çalışma odası yoktur. Zaten evdeki şartlar da verimli bir çalışma için yetersizdir.
İçe kapanıktır. Kendisini yeterince ifade edememektedir. Zaten kimse onu anlamamakta, dinlememekte, önem vermemektedir.
Gençlik yıllarımızı rengarenk idealler süsler. Liseyi ve üniversiteyi başarıyla bitirip, daha yükseklere çıkmayı düşünürüz. Gözümüz zirvelerdedir. Master ve doktora yapmayı, hatta daha ilerilere çıkmayı hedefleriz.
Birçok şeyi yapmayı arzulamaktadır. Ama bu engeller, bu olumsuzluklar arasında ne yapılabilir ki... Baştan ideallerle süslediği sarayının odalarından birer birer vazgeçer. Zamanla öyle hâle gelir ki, idealler sarayı tamamen sisler arasında kaybolur, belki yıkılır ve sadece temelleri kalır.
Temelleri de hiçbir engel söküp atamaz. Her yiğidin gönlünde yatan nice aslanı yok etmek kolay mı? Onlar ölüm döşeğinde bile olsanız özlemle yâd edilir.
Peki ölüm anı gelip çatmadan yıllardır özlemini çektiğiniz idealler sarayını mükemmel bir şekilde inşa edemez misiniz?