Kırık Mızrap 1 - 2

[BaRLa]

UFUK GÖRÜNDÜ



Yolculuk son bulmak üzere, ufuk göründü,

Sapsarı neyi varsa o yemyeşil baharın.

Rûh uçup gitmeye âmâde bir yaprak gibi,

Son noktayı koyacak kaleme kalmış karar.

Birden renk renk her şey uhrevîliğe büründü,

Meltemleri duyuluyor öteki diyarın;

Bir bir göründü yalancı hülyâların dibi,

Sırtımda koskoca dağ, ümitlerimde bahar...



Titriyor ağaç yaprakları gibi her yanım,

Âdeta bir ızdırap terazisiyim şu an;

Bir kefede endişe, öbüründe tam güven,

Sevinçleri sarıyor dalga dalga kederler;

Bazen tam mesrûr, bazen de nâlân u giryanım,

Gördüğüm ihsanlara denk her günkü imtihan..

Tıpkı kar karışımı yağmur, ufkuma inen;

Her gün bir başka türde kapanmakta perdeler...



Mîad tamam gibi ufukta yeni bir şafak,

Her zaman başucumda ötelerin gölgesi;

Görmüştüm o tulûu gönlümde perde perde,

İlk günümün ışıklarından daha da rengin,

Hizmet varsa şayet değer az daha yaşamak;

Şimdilerde göz ağrım sırf O'nun bilinmesi.

Bir şey diyemem, belki birkaç adım ilerde,

Tam biliniverir beklediğimden de engin...

[BaRLa]

BU GELEN BAHAR



Hem bahtıma hem ikbalime ışık yağıyor,

Bir yerde gurûb, bir yerde de güneş doğuyor.



Hız kesiyor o eski gurbetler yavaş yavaş,

Sulh çizgisinde kalb ve kafa arası savaş...



Aşk ve sevgi, kinleri, nefretleri aşıyor,

Herkes yitirdiği eski cennete koşuyor.



Ufukta şafak, artık gece gerilemede,

Yırtılıyor zulmetler her yerde perde perde.



Tülleniyor rûhlarımızda sevdalı bir yaz,

Ne çıkar sanki biraz sertçe esmişse poyraz.



Güller açıyor, her yanda bülbül nağmesi var,

Dünkü renkleriyle geliyor bu gelen bahar...

[BaRLa]

HÜLYÂLARIMDAKİ DÜNYA



Söyleyin nerde rûhumun dünyası o diyâr,

Ferhat gibi dağları yarıp yarıp gideyim..

Eşiğine baş koyup da ağlayayım zâr zâr,

"Ne olur gel, gel artık" diye feryât edeyim!



Yıllar var onun hayaliyle avunuyorum,

Kanayan şu gönlümde en onulmaz yaralar;

Kimse bilmez nasıl bir hicranla yanıyorum,

Gözlerimden akan gönlümdeki hâtıralar...



Ey tatlı hülyâ, bir şifâ sun kendi dilinden,

Âteş-i hicranımı onunla söndüreyim.

Vur mızrabını, nağmeler duyur bam telinden,

Duyur ki, onunla efgânımı dindireyim.

[BaRLa]

ÇİÇEKLERDE BAHAR

NEŞVESİ



Bahara koşuyor bütün insanlık,

Sanki her tarafta Hızır gezinmiş;

Bozgunlar yaşıyor artık karanlık,

Öteden dünyaya ışıklar inmiş,

Akıllar da kalb rengiyle bezenmiş...



Semâîleşmiş köy, kent, ova, oba,

Eski üstûreler dönmüş serâba;

Elvedâ elvedâ son ızdırâba.!

Başlamış mâziden âtîye geçiş,

İlhada ikbal, beyhûde bekleyiş.



Dün gezip her yerde göz boyayanlar,

Dolaşıp her gün şeâmet yayanlar,

Kalkıp yoka merdiven dayayanlar,

Onlar me’yûs, merdiven de devrilmiş..

Asırlık yalanlar yere serilmiş...



Bülbüller ötüyor şimdi her yerde,

Bir bahar neşvesi var çiçeklerde;

O masmavi gelecek az ilerde,

Her çağlayan âb-ı hayat kesilmiş,

Ermek için bütün rûhlar gerilmiş.

[BaRLa]

GÖNÜL GÖZÜYLE

YARINLAR



Farklı dönüyor çark, zamanda bir fısıltı var,

Dağ-bayır, ova-oba her yanda gizli şölen..

Mevsim değişiyor artık ufukta nevbahar,

Tıpkı ilk Işık Çağı, az ilerde görülen.



Yeryüzü bitevî yağmur duasına durmuş,

Yasla kıvranan o kupkuru çölde inşirah;

Âdeta dünyaya ötelerin rengi vurmuş,

Bin büyüyle ağarıyor ağarınca sabah…



Tıpkı eşref saate bağlanmış gibi zaman,

Her yanda ışık meş’alesi o Sonsuz Nûr’dan

Tülleniyor bir bir O’nun inayeti, ayan..

Çarpıyor rûhlarımıza bir sırlı fağfurdan.



Bir bayram sevinci içinde bütün gariban,

Yol hazırlığıyla meşgul o meş’um ızdırap;

Tekmil değişiyor bir baştan bir başa cihan,

Nûr Çağı’ndan renklerle doğuyor doğan mehtap…

[BaRLa]

SÜRPRİZLER ŞÖLENİ



Günler yağmur öncesi kasvetli havaya eş,

Aniden üst üste geldi sis, duman ve güneş;



İç içe giriyordu ışık ve zulmet birden,

Dehşetle gürledi gökler, gürledi derinden.



Bahçelerde zambaklar, papatyalar, lâleler,

Uyandı bülbüle, uyandığı gibi güller.



Narin yapraklar üstünde kırağı telaşı,

Sanki yeni bir şölen için yeni bir aşı.



Gamlanma öyleyse, zira mevsim hazan değil;

"Kader" de ve eğilebildiğin kadar eğil!



Gidecektir bu son gaileler de ard arda,

Kim bilir, nasıl bir lütuf var şimdi sırada.!



Bunlar birer bahar çağrısı hazan içinde,

Yankılanıyor o ulu ses Çin’de-Maçin’de...



Duyuluyor rûh ufkunda geçmişin öyküsü,

Duyulsa da ara-sıra bir nefret türküsü.



Göklerde emâre, yerde alâmet iç içe,

Gurûb tulûun çehresinde ince bir peçe.



Fesatçı kendi ağında tutsak, kıvranıyor,

Büyüsü bozulan fitne hep homurdanıyor.



İlimler metafizik diyor, düşünce âzât,

Gün döndü; zamanla savaşsa da birkaç inat.



Âtiye açılan koyda sürprizler şöleni,

Sürprizler arkasında O Bilinmez’in Eli.



Gönüllere ilham iniyor sırlı bir sesle

Ve dirildi ölüler bu ilâhi nefesle.



Cemrenin kardelenle buluştuğu çağ geldi;

Karanlık çağlara öteden bir çerağ geldi..



Zekeriya’nın biçildiği yerde lâleler,

Sevr’e giden dikenli yollarda taze güller.



Hira’da bir sessizlik bestesi için için,

Bütün yanıp-yakılmalar gül bitirmek için.



Kilitlendi gönüller sonsuzluğa yeniden,

Gökler bahar muştusuyla gürlüyor derinden.



Bir kez daha semâ-arz buluşma ikliminde,

Son bir "şeb-i arûs" ki, meleklerin dilinde.



Cihanlar bütünüyle mânâya teslim gibi,

Söz metafizikte, göründü fiziğin dibi.



Ve madde bitevî târumâr, maddeci şaşkın,

Şimdi devran bir mânâda ki, aşkın mı aşkın..!



Her şey Hak’tan, bunu son bir kere daha duyduk,

Son bir kere daha uhrevîliklerle doyduk.



Hak isterse, kar da dolu da yağmura döner,

Kış gününde dahi her yana rahmetler iner.



Gayri baharı durduramaz kapkara inat,

Hep hezeyan peşindeki o şaşkın irtidat...



Artık kalb ve kafa fikir alış verişinde,

Rûh yitirdiği mâmûr dünyaların peşinde.



Âyin başlamak üzere tam fecir rengiyle,

Muştusu Peygamber’den göklerin âhengiyle.



Şimdi, yalvarıp ağlamak düşer hepimize,

Tıpkı ağladığı gibi göğün üstümüze.



Kazarak hiç durmadan kuyu üstüne kuyu,

Ve bulmalıyız o "âb-ı hayat" denen suyu...

[BaRLa]

SIR BURCU



El ele bayramın gölgesindeyiz,

Yüzlerde ziyâ, ufuklarda ışık;

Saflarımız sımsık.

Milletçe Hakk’a vuslat peşindeyiz,

Besbelli artık kimler O’na âşık;

Hissizlere yazık!



İnce bir remiz gökyüzünde hilâl,

Arkasında eşref saatler apak;

Sırla dönüyor çark..

Bir bilsen neler resmediyor hayâl.?

Zulmetlere inat ard arda şafak,

İnsanlarda merak...



Rûhlara âdeta Cebrail inmiş,

İlhamlarında buğu buğu mânâ;

Kalb buna âşinâ..

Her yörede sanki Hızır gezinmiş,

Renkler akıyor bahardan hazana;

Dillerde hep senâ...



Güm güm şimdi bütün gök kapıları,

İns, cin ve rûhânî sesi karışık;

Bozgunda karanlık..

El açmış her yanda Hakk’ın kulları,

Tekmil yer-gök birbiriyle barışık;

Mevsim buna açık.



Kalblerimiz ızdırapla buruktu,

Coştuk bir kez daha tekbir sesiyle;

Itrî bestesiyle..

Her taraf kardı, kıştı ve soğuktu,

Duyduk baharı bayram nağmesiyle;

Mâzi neşvesiyle...



Sarmıştı hicranlı gam hepimizi,

Yoktu gönlümüzde sevinçten eser;

Simsiyahtı her yer..

Bükmüştü bin bir keder belimizi,

Sıyrıldık hepsinden bir nûrlu seher..

Milletçe beraber.



Kalbimiz neş’eyle çarpıyor artık,

Herkes tam tekmil O’na doğru yolcu;

Bekliyor sonucu..

Yolculara rahmet kapısı açık,

Arş gölgesi bu yolun öbür ucu..

Sonrası sır burcu...