Kırık Mızrap 1 - 2

[BaRLa]

RÛHUMUN EMELİ



Ufkum açılıp da düşüncem çıkınca düze,

Neler hissettim âhenkle gelince yüz yüze.!



Rengârenk her yan, tüllenen mânâ buğu buğu,

Bir tomurcuk açar gibi var olmaya doğru...



Her perdede ayrı bir visal, ayrı bir huzûr;

Vicdandaki irfanla bakınca her taraf nûr...



İç içe güzellik her köşe, iç içe mânâ,

Duruyor karşımda tabiat bir gül-i ranâ,



Sesler, renkler, buutlar.. bu ne müthiş hendese!

Vuruldum kâinat mûsıkîsindeki sese...



Gökler ayrı bir kanaviçe.. ve ötesinde,

Kudret; inse, cinne bir şey anlatma kasdinde.



Yer cıvıl cıvıl; insan, hayvan, ağaç ve toprak..

Semâ başlar üstünde bir kitap; yaprak yaprak...



Yüz yüze iki levha birbirine bakıyor,

Yıldızlar bizlere dâvet gamzesi çakıyor.



O’na dâvet, sonsuza dâvet bütün soluklar,

Her köşeye nûrlar taşıyor nûrdan oluklar.



Senden ey Yüce Mevlâ, Senden bütün bu işler!

Senden, ey bencil nefsim, senden bütün teşvişler!



Ey Rab! Seni bilmemek hasret, yakınlık ateş;

Sînelerde yanan kor ocaklardakine eş...



Hele aşkın, hele aşkın.. aşkın tam bir Cennet!

Aşkınla dirilmeme ne olur inâyet et!



Esmâ ve sıfâtın her biri sır üstüne sır,

Sırların da ancak kapıkullarına hazır...



Sultanlık işim mi! Ben bir kulağı küpeli,

Kabul et, budur İlâhi rûhumun emeli..!

[BaRLa]

BÜLBÜLÜN ÇIĞLIĞI



Bülbül hep kuytu bahçelerde öter,

Çiçeklerin raksettiği demlerde...

Her nağmesi bir poyraz olur eser,

Gariplerin dolaştığı yerlerde..



Feryâdı sînemdeki âhlara denk..

Ve bayırlarda çığlık çığlık sesi;

Dövünür tâ güneş doğuncaya dek,

Alevden demetler tıpkı nefesi...



El değmedik ağaçların başında,

Bir ömür boyu hiç durmadan inler;

Hüzün çağlar gözlerinin yaşında,

Kim görür, kim anlar ve kimler dinler!?

[BaRLa]

ÖTELER İŞTİYÂKI



Esip sarınca rûhları dört bir yandan hazan,

Yalnızlık ayrı bir dert, ülfet ayrı bir çile..

Göçmeye hazırlık var, sînelerde hafakan;

Vedâlaşma zamanı bundan böyle hepsiyle...



Dünya denen bu ise, tam ifritten bir azap,

Gönüllerde burkuntu, dimağlarda bir sancı.

Artık yaşamak dert, onu duymaksa ızdırap,

Bilmem nasıl geçecek hiç dinmeyen bu acı..?



Yetiş ey Ebedî Dost, yetiş ki pek bunaldım!

Kılıcım kesmez oldu, terkeşimde tek ok var;

Aşılmaz bu tepeler Sen olmadan, inandım..

Ve inanç kuşağında yâr oldu bana ağyâr...



En tatlı hülyâlarla koşayım yollarında,

Anladım Senden gayri her şey aldatan serab!

Noktalansın bu hayat ölümün kollarında,

Değil mi ki Seni buldum.. buldum Seni ey Râb!



Yaşayıp doydum artık, doyulmayan dünyadan,

İsterse hemen bitsin şu bitmeyen sonbahar;

Fırlasın bu son okum, fırlayıp çıksın yaydan,

Kanıma bedel olsun bakışı şehlâ şikâr...

[BaRLa]

GÖZLERİMDE KAN



İçimde ızdırap, gözümde damla damla kan,

Sultânım el-amân!



Ey rûhumu saran gizli dertlere nigehbân,

Lütfeyle bir derman!



Hakkım diyemem ama, affıma ferman yok mu?

Yoksa cürmüm çok mu..?



Boynu tasmalı bir kulum kapında her zaman,

Rûhum Sana kurban..!



Bir kere nazar kılmaz mısın ciğerim kebâp?

Yıllardır bu azap...



Sen ehl-i keremsin, sun ihsan üstüne ihsan!

Ey derdime derman!



Tabîbim, derde dermanımsın; perişan hâlim..!

Kalmadı mecâlim...



Bırakma ne olur, âteş-i hasrette nâlân!

Gözlerim çağlayan...

[BaRLa]

KIŞ GECELERİ



Kış gecelerinde oturmuş düşünüyorum,

Ard arda inanç ve ümit, sarsıntı ve kaos.

Kış gecelerinde terliyor ve üşüyorum,

Hülyâlarda sallantı ve rüyâlarda kâbus...



Bülbüllerde sessizlik, çiçeklerde bekleyiş,

Sevinç-hüzün iç içe; gönlümün itiyâdı...

Ekseriya tetikte, ara sıra tekleyiş;

Bahar nâraları yanında, hazan feryâdı.



Bazen mûsıkî gibi tatlı esiyor rüzgâr,

Fıkırdıyor her şey; kuş, böcek, ağaç ve yaprak;

Bazen serin bir poyrazla sarsılıyor bahar,

Yeisle geriniyor dere, tepe, taş, toprak...



Soluyor gül çehrelerinde güzellik renk renk,

Azmin şakaklarında eski günlerin teri;

Gurbet tütüyor her yanda, sarsılıyor âhenk,

Bir ürperten belirsizlik kaplıyor her yeri!



Zirvelerde sis ve duman, ovalarda güneş,

İç içe esiyor her yerde bora ve meltem;

Düşen rahmet damlaları, çılgın sellere eş,

Zıtların bayramı, zifafta sevinç ve mâtem...

[BaRLa]

IZDIRAP İNSANI



Mumlar gibi titrer ve sızlar sînesi zâr zâr,

Gezinir şafakların ağardığı dağlarda.

Kendi Cennette olsa da rûhunda mağmalar,

Hep hülyâlarıyla dolaşır mutlu çağlarda...



Ufku tıpkı ormansız dağlar gibi simsiyah,

Simsiyahtır bütün mor tepeler, şûh adalar,

Hazanlarla sarsılırken sînesi her sabah..

Rûhunu döve döve hep delinir havanlar.



Kalbi kuşlar gibi ürkek, gözleri hummâlı;

Tokmak sedâsı verir rûhunda hâdiseler.

Her gece saatle savaşır, her gün hülyâlı,

Her zaman ızdırap türküleri söyler-gezer.



Yer yer ümitle coşar, içinde sırlı bir haz,

Başı fânileri Sonsuz’dan ayıran yerde;

Haykırınca polattan sesiyle âvâz âvâz,

Ra'şeler uyarır gönüllerde perde perde...



Sevdâyla sızlar sızlarken en kuytu yerlerde,

İnler-dolaşır dâim, inler onunla yollar;

Her gün bir şikâr peşinde, her gün bir siperde,

Ufukların ağaracağı mevsimi kollar...



Bazen vefâ hiç ses vermez, her şey lâl kesilir..

Ve rûhuna saplanır kan kırmızı tırnaklar;

Bazen burcu burcu bahar kokuları gelir;

Bakarsın bin râyihayla ninni söyler rüzgâr...

[BaRLa]

HİCRAN VE ÜMİT



Yine hicran dolu günleri andım,

Yıllar gözyaşına karışıp gitmiş.

Ürperdim ve yerimde kalakaldım,

Dostlar düşmanlarla barışıp gitmiş.



Yüzerken millet derin uykularda,

Kaybolup gitti değerler ard arda...



Kan-ter var mâzinin şakaklarında,

Demir bukağılar ayaklarında;

Acı bir tebessüm dudaklarında;

Ne kızıl bir rûhla çarpışıp gitmiş...



Ufukta hâlâ yer yer karanlıklar;

Gecenin arkasında gündüzler var...



Hazan esmiş, bütün bağlar bozulmuş,

Sararmış yapraklar, çiçekler solmuş,

Yiğit ölmüş, küheylânı yorulmuş,

Koca bir ifritle savaşıp gitmiş.



Şimdi dolaşsa da çok uzaklarda,

Bekliyoruz hülyâlı şafaklarda...



Bir zamanlar parıldayan o tâçlar,

Tâcdârlara sîne açan yamaçlar;

Altın yamaçlarda zümrüt ağaçlar,

Hicran kervanına ulaşıp gitmiş.



Kıvılcım var, o ürperten sönüşten,

Kıvılcımda mesajlar var dönüşten...

[BaRLa]

BÜLBÜL ÖTMESİN



Yok artık işim güller, çemenler, lâlelerle,

Aynı görüyorum karanfili yâseminle...



Duyduğumdan beri râyihasını sonsuzun,

Bir dünya ki, ölümle sona ermez; upuzun...



Kalmadı gözümde ne renk ne ziyâ sevdâsı,

Yeryüzünün ak zambakları, mor papatyası.



İsterse hiç açmasın tepelerde çiçekler,

Uçuşup, çiçeklerle oynaşmasın böcekler..



Ötmesin hiç bülbüller, uçmasın kelebekler,

Şimdi rûhum renkler ötesi bir şeyler bekler.



Gönlümde ağaran o kutlu günün sabahı,

O benim hissettiğim bütün günlerin şâhı...

[BaRLa]

HİCRANLI YILLAR



Hazanla geçti yıllar, aylar Muharrem gibi,

Yollara dökülüp bekleyen gözler pek yorgun.

Girdapla iç içeydiler, girdap ki yok dibi,

Rûh sarsık, gönül hafakanlı, düşünce durgun...



Yasla buruk dudaklarda kederli besteler,

Sînelerde sessiz çığlık, dimağlarda hummâ..

Ve her gün poyrazla gelen hüzünlü bir haber,

Biz bize hasm olmuştuk; yaygındı bu muammâ...



Çözülüş çok kadim.. sanıldığından da erken;

Bu kara günleri sezmiştik gün ortasında.

Ay uykuya dalıp güneş ufukta sönerken,

Uyanmıştık ama, iki ateş arasında...



Şimdi yeni iklimlere açılan yelkenler,

Bir uzun sefere azmetmiş gibi yürekten;

Bu hülyâlı maviliklerde tüllenen günler,

Mutluluk bestesi söylüyor ışıktan, renkten.



Bir kasvetli rüyâdayız şu anda; bu gerçek;

Önümüzde aydınlıklara açık bir çağ var.!

Gece koyulaşsa da birgün şafak sökecek..

Ve dalgalanacak rüzgâr bekleyen bayraklar.



Azmet, azmet ki göründü yer-gök sultanlığı,

Yılma uçurumlar gibi görünen boşluktan;

Yakala çağlar arasında o Altın Çağ’ı!

Peygamber safına gir, kurtul uyuşukluktan..!

[BaRLa]

GURBET - 1



Gurbet rûhumda poyraz gibi esdiydi bir gün,

Hazan, türküler söylüyordu; yerlerde yaprak..

Sînemde iniltili hâlâ o hicranlı dün,

Gönlüm, hafakanlarıyla dalgalanan bayrak...



Daldım eski günlerdeki derin melâlime,

Kandan bir lücceydi âdeta gördüğüm yerler.

Ürperdim; bir kere daha acıdım hâlime,

Geçince birer birer hayalimden o günler...



Gerçi yine bir gurbet hüznü var sînelerde,

Poyraz biraz serince okşuyor çiçekleri;

Perde perde neş’enin çağladığı her yerde,

Bir gamlı melodi susturuyor böcekleri.



Ama, o hep kasvetle esip gelen hicranlar,

Artık göç edip gittiler bir başka diyara...

Asırlardan beri gerçeği saran dumanlar,

Birer birer eriyip yol verdiler bahara...



Şimdi dertli sînemin o eski huysuzluğu,

Yalnızlık, gecelerimde vefâlı arkadaş..

Ve çöllerdekine denk gönlümün susuzluğu;

“Az ağrı, âsân ölüm” ve iman ola yoldaş..!