Sevdiğim, sevdiğimi söyleyemediğim…
Sana söyleyemediğim öyle çok şey var ki…
Kumsaldaki tüm taşları denize atmaya çalışan yarım akıllı bir çocuk gibi telaşlıyım.
Ve biliyorum ardımda suya değmeyecek binlerce taş, söylenmemiş binlerce söz
ile zamansız gitmiş olacağım.
Sen bunları her şey gibi çok sonra öğreneceksin.
Ağlamayı yasak etmiştim sana, bozuyorum. Dilediğince ağla. Ağlayamadığın tüm anlar için bir bir ağla,
sen bilmeyeceksin ama ben de ağlıyor Olacağım.

Ve , ilk kez ağlarken utanmayacağım.
Elveda, yüreğim dayanmıyor artık, sevgini taşıyamıyorum, gidiyorum!
Bir insanı bunca çok severken sevgisinden korkup, kaçan birine yakışanı yapıyorum, kaçıyorum!
İç savaşlarımdan çok yara aldım, kaybedecek bir “sen”im kaldı,
onu da kaybetmeyi kaldırmaz yüreğim.
Şimdi sen sağ kal, farz et ki, ben zamansız
toprak altına girmiş biriyim! Elveda, elveda sevdiğim!...


Yanındayken nasıl sevdiysem seni uzağında da öyle seveceğim… Dişlerimi sıkarak, nefesimi tutarak, için için yanarak seveceğim seni… Hiç bilmediğin gibi… Hiç bilemeyeceğin gibi!