Dilimde “Ha”
“Ha” oldu dilimde dua...
“Ha”dan “Hay” oldu,
Yüce Mevla yâr oldu,
Ben önünde divan oldum
“Hay” dedim,
“Hayat” oldu
Birden bire Sen doldu âlem,
“Hay”dan gayrı bir “Hayat”
Sen oldu,
Ruhuma üflendin...
-Bir nefesle-
Ve Ben var oldum...
Necis bedende kirliydim,
Ellerim kirli, ayağım kirli...
Velhasıl Ben büsbütün necistim...
Zerreydim, topraktım,
Suya bulandım, çamur oldum...
Yeryüzü bir mescitti, tertemizdi...
Ben secdeden yoksun, necistim...
“Ha” vardı, Ben yoktum...
Özüme rahmet değdi,
Sevgi kanıma işledi,
Eğildi kulağıma bir nefes,
Sıcaklığı ensemde...
Üflendin, Bana ruh oldun...
“Ben”de bir Sen;
Sen ile Ben varoldum...
Ellerim temiz, ayaklarım berrak şimdi,
Ellerim duada, ayaklarım yolunda...
Sen varsın, Ben temiz şimdi...
“Ha” oldu dilimde dua...
Ellerim duada...
Yüreğim dile geldi...
-Evet, dedim, sorulana,
-Evet, dedim Sordurana...
Sorgusuzca, itaat bilincinde...
Madem “Ben”i Ben yapan Sen ruhumda,
Sen, Bana vuslat, Ben “O”na pervâne...
Ve bir secde berraklığında kalbin,
Yüreğim tertemiz şimdi,
Kalbin yüreğimde...
Ruh oldun Bana...
Işık oldun...
Sen geceye vurdun,
Ben kör oldum...
Adıyla selamladım geceyi,
“Azim” O,
“Rahman” O,
“Rahim” O,
O “Müşfik”...
Dokundu göz kapaklarıma,
Dilimde “Ha”...
Sen oldu gece, dolunay soldu...
Gözüne değdim,
Ve Ben aşık oldum...
A. Talip KOKTAŞ
Alıntı
