Kamil Acar

[BaRLa]

"Mezarımı 3-4 talebemden başka kimse bilmesin"

"Sonra Hüsnü'ye, 'Paraları getir, say' dedi. Bir tahta bavulu açarak, içinde bir gümüş mühür, bir de Üstadın imzası olan katlanmış bir kağıt parçası göründü. Üstad, 'Ka' dedi 'Yani onu ver. 'Ka' Kürtçe bir kelimedir). Üstad kağıdı açtı, bana göstererek: 'Bu benim vasiyetnâmemdir. Bu da mührümdür. İki senedir bunu arıyordum, bulamıyordum. Bugün bulunduğuna göre, vasiyetnâmemin Kâmil'e okunmasının lüzumu vardır.'

"Hüsnü Ağabeye, Gözlüğü ver. Kâmil'e okuyayım' dedi. Ve okudu:
"Said'in bir vasiyetnâmesidir. Emirdağ'da vefat edersem, yukarı mezarlığa defnediniz. Isparta'da vefat edersem, orta mezarlığa defnediniz. Üç veya dört talebemden mâada yerini kimse bilmesin... Hayatım, ziyareti kabul etmediği gibi, memâtım hiç kabul etmeyecek. Risale-i Nur şimdiki gibi, kıyamete kadar devam edecek. Risale-i Nur'a tam hizmet edenlerin tediyeleri, Risale-i Nur'un paralarından, zekât paralarından temin edilecek.'
Risale-i Nur'un 11 talebesinin isimlerini okuyarak söyledi. Talebelerden 5-6 tanesinin isimleri aklımda kalmış. Üstad bana; 'Sana tediye vereceğim, fakat ihtiyacın yok' dedi. Ben de, 'Kurban, keşke ben o kadar Risale-i Nur'un hizmetinde bulunaydım. Tediyeye muhtaç olaydım. Başka bir şey istemiyorum' dedim. Bana, 'Sen, Şarkta Hüsnü gibisin' dedi. Ben, 'Hüsnü'nün ayağının türabı olamam' dedim.

"İnebolu'da beraat eden kitapların, beraat kararıyla raporlarını bana verdi. 'Kendi kitaplarını bununla alırsın' dedi. Ve, 'Benim namıma 300 kitap İnebolu'da tahsis etmişler. 150'sini sana göndermek için mektup yazmışım. Lahika mektubunu aldım. Kitaplar gelmedi. Araştır' dedi. Elini öptükten sonra Üstadın yanından ayrıldım. Biraz da Zübeyir Ağabeyin odasında oturduk. Bize Konya adresini verdi, ayrıldık.

[BaRLa]

"Son ziyaretim"

"Üstad Bediüzzaman'ı beşinci defa ziyaret edip, elini öpüp, duasını alışım ise, şöyle olmuştu:
"1959'un Aralık ayıydı. Muzaffer Küçükyıldız ile beraberdik. Afyon'a kadar beraber gittik. Afyon'da Muzaffer'e, 'Ben İzmir'e gideceğim, sen de Isparta'ya git. Üstad Hazretleri Eskişehir'deymiş. Sen Isparta'da beni bekle, ben oraya geleyim. Üstad gelmemişse, Eskişehir'e gideriz' dedim. Muzaffer, Isparta'ya gitti, ben de İzmir'e gittim. İzmir'e, o gün Bekir Berk Ağabey geldi. Nazilli mahkemesine gitti. Ben de Isparta'ya gittim. Geceleyin Muzaffer beni istasyonda bekliyordu. İner inmez yanıma geldi. Bana, 'Üstadımız bugün buraya geldi, ben gittim yolda görüştüm, sana selâm söyledi' dedi.

"Sabahleyin Muzaffer ile birlikte Üstadın evine gittik. Sungur Ağabey yanında idi. Biz elini öptük. 'Oturun' dedi. Oturduk. Ağabeylerin selâmlarını söyledik. Jandarma Kumandanı İsmail Atay ve Doktor Ertuğrul ismindeki zatların Risale-i Nur'u okuduklarını ve derslere geldiklerini söyledik. Memnun oldu. İsimlerini yanına yazdı. 'Ben onlara dua ederim' dedi. Benim ve Muzaffer'in analarımızın, babalarımızın isimlerini yazdı. 'Onları da talebeliğe kabul ettim' dedi. Ben, bir çift tiftik eldiven götürmüştüm. Üstadıma verdim. 'Ben üşümüyorum. Çünkü yorgana sarılıyorum. Bunun size çok lüzumu var, tekrar size veriyorum' dedi. Tekrar bana verdi. İran'daki muhabereyi sordu. Ben,'Gelen mektubu size gönderdim' dedim. Kitapları da götürüp verdim. Sungur Ağabeye, 'Bana mektup verdiniz mi?' diye sordu. Sungur Ağabey de 'Evet Üstadım, İran'dan gelen Arapça bir mektubu size okuduk. Siz de cevabını yazınız, dediniz, yazdık' dedi. Ben de, 'Evet, o mektubu aldım, tekrar İran'a gönderdim, cevabını almadan buraya geldim' dedim. Üstad, 'Sen Sungur gibisin' dedi ve gözleriyle tebessüm ederek güldü. Biz de elini öpüp ayrıldık.
"Makamı Cennet olsun..."

(Son Şahitler kitabının, üçüncü cildinden derlenmiştir...)