Aslında Harun Reşid, kardeşinin yaşadığı hayattan bizar değildir. Hatta zaman zaman ona özenir. Gelgelelim fitneciler Behlül Hazretlerini iki de bir malzeme yapar, gündeme taşırlar. İşte, baskılardan bunaldığı günlerden birinde kardeşinin kulübesine gelir ve ona insanlardan niye kaçtığını sorar:

- Niye kaçmayayım, sarayında haset ve gıybet diz boyu değil mi?
- İyi ama lâf bana geliyor. Millet de seninle ilgilenmediğimi sanıyor.
- Ben sırmalı kaftanlara, yumuşak yataklara, yağlı yemeklere talip değilim.
- İyi de bunu kime anlatabilirim. Yalvarırım beni kırma, haydi yürü saraya gidelim.
- Danışmam lâzım.
- İyi, kime isitiyorsan danış. Ama çabuk ol! Hemen şimdi!

Hazreti Behlül kulübeden çıkar. Bitişikteki abdesthaneye yönelir ama girdiği gibi geri gelir.
- Danıştım der, tavsiye etmiyorlar.
- Anlayamadım? Kime danıştın, neyi tavsiye etmiyorlar?
- Helâdaki pislikler lisan-ı hâl ile dediler ki 'Bakın biz, körpe meyveler, taze ekmekler ve nefis kebaplar idik. Bir kere insanların içine girdik böyle olduk. Sen, sen ol onlardan uzak dur!'

İrfan Özfatura (Gönül Sultanları'ndan)