Çiğneyerek bendini, vuran yorgun yıllara;
Sevdayı kül eyleyip, tozan yeldir ayrılık;
Vuslatı düğümleyip, ağı veren kullara;
Menzile götürmeyen, bitmez yoldur ayrılık.

Ağrı bilmez düşlerin, perdesini indiren;
Ne barışa yol verip, ne ahu zar dindiren;
Uykulara set olup, kahramanı sindiren;
Sevdayı kuru çayda, boğan seldir ayrılık.

Sevenlerin kalbinde, acıları milleten;
Alıp başı yollayıp, yanık bağrı inleten;
Mesken tutup dağları, yeri göğü dinleten;
Mızraba muştu olan, sarı teldir ayrılık.

Prangaya ram ettirip, dipsiz zindana sokan;
Gönülleri kavurup, eşe dosta hor bakan;
Ağustosta üşütüp, zemheride ser yakan;
Aşılması cebelli, sürgün beldir ayrılık.

Özlemlere gark edip, öz canından bezdiren;
Maşuka garip başı, taşa çalıp ezdiren;
Çöllere ferman verip, diyar diyar gezdiren;
Sılasından ıramış, yaban, eldir ayrılık.