İsa (a.s) bir ağacın altında dua eden birini gördü.Dikkatlice baktığında adamın ayakları yürümeyen bir kötürüm olduğunu anladı.İki gözü de görmüyordu.Vucudunda ise baras hastalığı olduğu anlaşılıyordu.Ama adam bütün bunlara rağmen ellerini kaldırmış mutluluktan uçacakmış gibi dua ediyordu.
__Ey nice zenginlere vermediği nimeti bana ikram eden Rabbim!Sana ağaçların yaprakları sayısınca şükürler olsun!...Hz. İsa kötürüm adama yaklaştı:
__Ayağın yürümüyor,gözün görmüyor,bedenin de sıhhatli görünmüyor?Buna rağmen çoğu zenginlere verilmeyen nimetlerin sana verildiğini düşünmekte, bunun içinde büyük bir mutlulukla şükretmektesin.Hangi nimettir nice zenginlere verilmediği halde sana verilen?
Kapalı gözleriyle sesin geldiği yana yönelen kötürüm adam dedi ki:
__Efendi!Allah bana öyle bir kalp vermiş ki,o kalple Onu tanıyorum.Öyle bir dil vermiş ki, o dille de Ona şükrediyorum.Halbuki,dünyanın serveti elinde olan nice zenginler var ki,kalbinde onu tanıma sevinci, dilinde de Ona şükretme mutluluğu yoktur.Ama gel gör ki,ayakları topal,gözleri kör, bedeninde hastalıklar bulunan bu kötürüm adama Rabbim,bu sevgiyi ihsan eylemiş,bu nimetin farkına varma tefekkürünü nasip eylemiş.İşte bunu düşününce kendimi tutamıyorum da:
__Ey nice zenginlere vermediği nimeti bana ikram eden Rabbim!Sana ağaçların yaprakları sayısınca şükürler olsun!Diye şükürden kendimi alamıyorum.
Kafa gözü kapalı da olsa kalp gözü açık olan bu adama yaklaşan İsa aleyhisselam:
__Ver şu elini öyle ise!diyerek elinden tutar,eğilerek görmeyen gözlerinden öper.
Peygamberin dudaklarının değdiği gözler anında açılır.Karşısındakinin İsa aleyhisselam olduğunu görünce heyecanlanan adam:
__Sen şu ölüleri dirilten, hastalara şifa bahşeden mucizelerin sahibi Peygamber değil misin?der.İsa peygamber:
__Belli olmuyor mu?deyince:
__Gözlerimden belli oluyorda ayaklarımdan henüz belli değil,der.Tebessüm eden Hz. İsa:
__Sen hele bir ayağa kalkmayı dene!deyince,silkinen kötürüm adam dimdik ayağa kalkar.
Ayakları üzerine dikilebildiğini anlayınca söylediği ilk sözü şu olur:
__Ey Allahın Nebisi,sendeki bu mucizeler de O'ndan değil mi? Öyle ise izin ver de geç kalmayayım, O'na şükredeyim,diyerek hemen yere iner,başını secdeye koyar ve der ki:
__Rabim!Seni tanıyan bir kalple, şükreden bir dil nimetinin şükrünü yapmaktan acizken,şimdi gören bir çift gözle,yürüyen iki de ayakta lütfettin.Artık bilemiyorum nasıl şükretmem gerekiyor bu eşsiz nimetler karşısında?
Bu sırada çevreden toplanan halk,gösterdiği bu mucizelerden dolayı İsa (a.s) 'ın elini öpmek isterler.Ama Allahın Nebisi işaret eder:
__Benim değil secdede ki şu kötürüm adamın elini öpün!..
Der ki:
__Onu secdeye indiren nimetlere biz baştan beri sahibiz.Ama hiç birimiz onun duyduğu gibi bir mutluluk duymadık.
__Öyle ise,der,tefekkür edin,siz de düşünün.
Sözünü şöyle bağlar Allahın Nebisi:
__Düşünen sahip olduğu nimetin farkına varır.Düşünmeyen ise kendisini mahrumiyette sanır!
(Alıntı)