Susuyorum , çaresizligimi dinliyorum.

Çareden yoksun yığınlara feveranımı haykırıyorum.

En sitemkar isyanlarıma rağmen içsel bir hayıflanmadan öte gidemiyorum.



Tükenmişliğin en somut halini en utanç veren eylemle , susarak gösteriyorum.

Helak olasıcaların iğrenç varlıklarına tahammülümün sıradanlaşmasından

ve bundan ötürü helak olmaktan korkuyorum.



Vahşetin mukadderat olduğu gerçeğini sinmişliğime mazeret kabul etmekten ürküyorum.

Onca şehidin kanı henüz damlarken o lanetli ellerden , ateşkes aldatmacasıyla beynimizdeki intifada coşkunluğunun sönükleşeceğinden endişe ediyorum.



Şehid Musavi nin “Muhammed Ordusu” tasavvuruyla şahlanan yüreklerin, yalnızlığa terk edilişi ile özgür Kudüs idealinin beyinlerimize ebediyyen hapsedileceği kaygısını içten içe hissediyorum.

Münafık batının arka çıkmasıyla cesaretini katmerleştiren Yahudi nin, bir sonraki vahşetine kadar gaflet çukurunda debelenmekten kaçamayacağımı düşünüyorum..

En baba kelimelerin eşsiz cümlelere dönüştüğü o şaheser yazılar artık koca bir anlamsızlık ifadesiyle bir kenarda öylece duruyor.

Birkez daha dünyanın gözü önünde direnen yürekler yalnız bırakılıyor.

Ve yine Her şehidin ardından timsah gözyaşları dökmekten başka bir erdemsizlik sergileyemiyor ümmet.

Her zamanki gibi yine konfor ve dünyevi hevesatlarının kölesi olmuş Peygamber torunları!,

bilmem kaç yüzüncü kez tekrar zillet elbisesi geçiriyorlar rahatlıktan şişmiş bedenlerine.

Kısacası Tepkisizliklerinin maskarası olmaya devam ediyorlar.



ALLAH aşkına , neyin ne kadar önemi var ki Gazze sokakları ölüm kokarken.

Minik bedenlerin Yahudi bombaları altında parçalandığını gördükten sonra , kimin

Ortadoğu barış sürecine katkıda bulunduğunun ne ehemmiyeti var.

Şehitler kervanına her geçen gün onlarca can duhul ederken , yöneticilerimizin


İsrail ile ilişkilerini gözden geçirmesi gerektiğini ummak kimin umurunda ..



Bu tepkisiz yığınlar içerisinde bulunan bir birey olarak ;

ne için ve niye yaşadığımızın ,

onursuzluğumuzun faturası olarak bizleri nelerin beklediğinin ,

ve bu halimizle nasıl bir sıfatın bize yakıştırılması gerektiğinin , şiddetle

sorgulanması gerektiğini düşünüyorum



İMAN kavramı salt kavli bir eylemden ibaret değildir.

Mümin olmanın gerekleri arasında olmazsa olmaz en öncül prensip , mazlumlarla hissiyat ortaklığı içinde bulunmaktır.

Ve ben ancak bu vahşete kendi bedenlerimizin muhatap olması halinde idrak yeteneğimizin gelişebileceğini zannediyorum..



RABBİM AZİZ İSLAM ŞEHİDLERİNİN KANLARI NI DİRİLİŞİMİZE VESİLE KILSIN