Konu: Çocuğa dair

Sayfa no: YOK
Cilt no: YOK
Hane no: YOK
Ana adı?
Ben sokak çocuğuyum abi
hani şu uçurtması asılı kalan çocuk varya,
bilyelerini rüyalarında unutan çocuk,
ve oyuncaklarını masal kahramanlarına kaptıran çocuk
o benim işte , o benim abi
sahi, bir annem olmalıydı değilmi?
ben dudaklarımda sokakları besteliyorum oysa
sahi abi, tadı nasıldı anne sütünün?
anneler nasıl okşar çocuklarını
anne kokusu nasıldır kimbilir?
ana ha?
bir anne çizebilirmisin benim için
karanlığın kar soğuğu parmak uçlarına bir anne
unutulmuş çocukların ürkek avuçlarına bir anne
ve yanına beni eklermisini abi?
tıpkı sulu boya resimlerdeki gibi
sımsıcak…
Sahi abi, senin gözlerini kesmiyor değil mi
bir köprünün soğuk gergin ve karanlık bedeni …
sahi sen hiç seyrettin mi ay dedeyi bir köprünün altından?
üşüdün mü abi kayan bir yıldıza bakarken?
abi sen, abi sen? boşver…
gel boyat istersen ayakkabılarını
ben, aha şu ayakkabıların bağcıklarından asılıyırom yaşama
gel boyat ayakkabılarını
boyat da resmi çıksın
dostun, düşmanın tüm kaldırımlara
sayfa no: yok
cilt no: yok
hane no: yok
yokların varlığında tam göbek bağından yakalandın mı hiç yalnızlığa?
sahi bir de… bir de babam olmalıydı değil mi?
baba?
beni döveecek bir babam bile yok biliyor musun?
nasırlı ellerinde şefkat arayacağım bir insan
kim bilir bayramda neler alır babalar çocuklarına
unutmuşum !
Bayramlarınızda vardı sizin öyle değil mi
arefeleriniz…
bayramlarda temize çekilen dostluklar vardı sonra
oysa ben kırık dökük ıslıklar ısmarlıyorum
güneşe ve mehtaba…
yankısız, bestelenmemiş ve bestelenmeyecek
serseri ıslıklar…
bir babam olsaydı belki yeterdi
çocuk olurdum eskisi gibi
şımarırdım öylesine
boşver abi, kimin neyine bayram
kimin neyine hediye, baba kimin neyine abi
sahi senin düşlerin vardır
söylesene, göremedğini rüyanın düşünü kurarmısın
ahmet, bir düş görmüş geçenlerde
yorgun ve geç gelen bir gecede
utanırken anlattı, anlatırken utandı
bir ip bağlamış gök kuşağına
“bak ana uçurtmamı gördün mü
ya uçurtmamın gölgesinde bilye oynayan çocukları?”
ahmetin düşü işte…
bana düşlerini kiralar mısın abi
bedava boyarım ayakkabılarını
bana düşlerini, düşlerini abi
boşver…
bak iyi parlayacak bu ayakkıbılar
en parlak ayakkabılarınla yürüyeceksin yaşama
sen düşünme, sokaklar düşünsün beni
gazete manşetleri, 3. sayfa haberleri düşünsün
isimsiz bir damla gözyaşı düşünsün
sen beni düşünme, düşünme be abi
nasıl olsa ben olmayan ayakkabılarımın sıcaklığıyla
basıyorum tüm kaldırımlara…
olmasa da annesi babası sokakların
sokak çocuğuyum işte
ben sokak çocuğuyum
kazanılmadan kaybedilmiş bir geleceğin herhangi bir yerinde
ben sokak çocuğuyum abi
hani şu uçurtması gökyüzünde asılı kalan
oyuncaklarını masal kahramanlarına çaldıran çocuk var ya
işte o benim
o benim abi
o benim….


alıntı

Çocuk Annesi gül koklasa, ağzı gül kokan çocuk;
Ağaç içinde ağaç geliştiren tomurcuk...

Çocukta, uçurtmayla göğe çıkmaya gayret;
Karıncaya göz atsa "niçin, nasıl?" ve hayret...

Fatihlik nimetinden yüzü bir nurlu mühür;
Biz akıl tutsağıyız, çocuktur ki asıl hür.

Allah diyor ki:"Geçti gazabımı rahmetim!"
Bir merhamet heykeli mahzun bakışlı yetim...

Bugün ağla çocuğum, yarın ağlayamazsın!
Şimdi anladığını, sonra anlayamazsın!

İnsanlık zincirinin ebediyet halkası;
Çocukların kalbinde işler zaman rakkası..

Necip Fazıl Kısakürek

alıntı

Gül ey çocuk gül!
Savur kahkahanı yüzünde tomurcuğunu açsın gül.
Bülbül olur sana sevgi o şakırken sen gül!
Masum kanatlarına dökülsün kokusundan gül.

Masalsı Çocukluğumuz


’Bir varmış, bir yokmuş.’’diye başlardı masallar.
Hep bir Kafdağı vardı aşılmayan
Ve ardında bir umut, hiç ulaşılmayan...
Sevgiler vardı, masallar kadar sade
Sevgililer vardı,
Ya bir prens, ya şehzade...
Dedem anlatırdı, nur yüzü parlayarak
Dinlerdi ninem
Kâh gülüp, kâh ağlayarak...
Hep bir başka güzellikti sonu
Boşa çıkardı her zaman
Kötülerin oyunu.
Şimdi büyüdük artık;
Birden yıkıldı Kaf dağı
Yıkıldı güzelim umutlar
Sardı sevgi dolu gönülleri
Birer karanlık bulutlar...
Şimdi bir başka masalda yaşıyoruz
Mutsuz
Gönüller susmuş
Gönüller dilsiz.
Sildi gök kuşağı yedi rengini
Hazan değmiş bahçelerde
Çiçekler renksiz.
Şimdi büyüdük artık
Silindi hatıralardan
Masalsı çocukluğumuz
Unuttuk sevgilerin buruk lezzetini
Unuttuk vefa dolu duyguların kıymetini.
Soldu gönüllerde yedi veren gül
Sustu seherlerde uyanan bülbül
Sildik geçmişin tatlı anılarını
Kapattık gençliğimizin
Işık sızan kapılarını
Şimdi bir bilinmeze dolu dizgin yolculuğumuz
Ah!! Ne tatlı günlerdi
Ne tatlı günlerdi
Masalsı çocukluğumuz....


Mehmet TAŞ/Elbistan

Sil baştan çocuk olmak gerek belki de

Çocuk olmak

Büyümek

Yetişkinlerle çocuklar arasında çok fark olduğunu düşünüyor musunuz?


Ya da nedir büyümek?

Ben çocukların sandığımızdan çok daha zeki olduklarını düşünüyorum. Bir kere en başta çok hızlı anlıyorlar.

Hayal dünyaları çok geniş olduğu için bir deyin bakın onlara reklam senaryosu yazmalarını ne fikirler çıkacak?

Bir başka durumdan daha bahsedeyim: Bizlerden çok daha hoşgörülüler

Hayattan büyük zevkler alıyorlar; küçük şeylerle mutlu oluyorlar.

En temiz en masum aşk, çocukluk aşkı değil mi?

Körebe

Saklambaç

Yazı tura bir iki üç tıp

Oyunlar

Hepsinde ne kadar hinsen cinsen o kadar kazanırsın; yaşadığımız hayat da böyle...


Nedir büyümek?

Çocuklar fikir sahibi olmazlar mı? Ya da şöyle diyeyim: Her şey çocukluk değil mi? 5 yaşında yaşadığın travma 60 yaşında aynen tekrar ortaya çıkabiliyor; çocukken ne yaşadıysan ona göre şekilleniyor geleceğin. Çocukluk her şey değil mi o zaman?

Bence asıl çocuk büyükler.

Aptalca şeylere takılanar onlar, olmadık şeylerden yıllarca kin tutanlar da, en olmadık alınganlıklar büyüklerde, çekememezlikler, kavgalar, iş ortamında makam kapma da; hayatın hemen her alanında büyükler çocuklardan daha çocuklar bence

Yetişkinler ne ister hayattan? Çocuklar?

- Her ikisi de mutlu olmayı

Sizce kimler daha mutlu?

Son sorum: Büyümek neyi değiştiryor ki, ne fark var çocuk olmakla büyümek arasında, ben büyüdüm de n'oldu?

Oysa

Oysa ben istemedim büyümeyi...

alıntı