BİR KISSA, BİN HİSSE



Mübarek köylünün biri şehre inip öküzlerini sattıktan sonra parası ile bir miktar altın aldı, parasının bir miktarını da mendili içine sararak cebine koydu ve köyüne döndü.

Yolda bir subaşında konaklayıp bir şeyler yiyen köylü, burada altın ve para mendilini unuttu. Eve gelip durumu fark edince, derhal soluğu konakladığı subaşında aldı.

Her tarafı aradı aramasına, fakat parasını ve altınını bir türlü bulamadı.

Aslında mütevekkil bulunan ve her kaybolan şeyde ALLAH’a tevekkül ederek;

“Eğer helâlinden bir şeyse ALLAH onu ya buldurur, ya da daha iyisini verir.” İnancını taşıyan köylü, bu defa üzülmekten kendini alamadı.

Eve dönünce karısı:

“Adam nereye gittin de kayboldun?” deyince, üzüntü ile öküzün parasını ve altınını kaybettiğini bir bir anlattı.

“Zaten sen hep böyle değil misin?” diye kocasına kızıp bağıran kadın, kaybolan öküz parasının derdinden büsbütün hasta oldu.

Bu köylüceğiz bir gün kır kuyusundan su çekerken başındaki sarığını suya düşürünce, sarığını almak için derhal kuyuya indi. Kuyu içinden sarığını alan köylü, orada bez içinde sarılı bir miktar altınla para buldu. Köylü altınla parayı alarak, merak ve hayretle yukarıya çıktı.

Altınların ve paraların kendine ait olduğunu anlayan köylü çok sevindi.

Fakat nasıl olup da bu paranın kuyu dibine indiğini merak etti.

Yol üzerinde bulunan çoban evine uğrayıp altın ve para kaybettiğini anlatan köylüye, çoban dedi ki:

“Senin paralarını ben buldum. Azıcık canım çekmişti ki, fena dayak yedim. Altınında da, paranda da gözüm yok. Git, kuyu dibine bak! Paran orada!”

Meğer altınları bulan çoban, eşkıyaların korkusundan altınları kuyuya atmıştı. Eşkıyalar sıkıştırdığında da, üzerinde bir şey çıkmayınca eşkıyalardan bir güzel dayak yemiş ve hasta olmuştu. Mübarek köylü ve karısı böylece paranın helâlinden olduğunu anladılar ve ALLAH’a şükrettiler.