Konu: Altın Öğütler..

Bir insan için en büyük bir talihsizlik, akıbeti adına hiçbir endişe taşımaması ve beklemediği bir anda görülmedik hesaplarla öbür tarafa göçüvermesidir.
***
Özümüze erme, kendi değerlerimizle bir kere daha dirilmemiz demektir.
***
Yalanın hiçbir türlüsüyle dine hizmet edilmez. İnsanlarda aşk u şevk uyandırmak için yalan söylenmek bile hizmet düşüncesine ihanet sayılmalıdır.
***
’a talip olanlar, O’nun bilmesini ve takdirini yeterli bulmalı; başkaları tarafından bilinme ve takdir edilme beklentilerinden azade kalmalıdırlar.
***
Bir sarraf hassasiyeti içinde her şeyin O’nun muradına uygunluğu aranmalı!
***
İman yolunun yolcuları hakkında en çok endişe ettiğim hususlardan biri de, sebepler ile netice arasındaki dengeyi koruyamamaları ve ’a güvenme yerine esbaba itimat etmeleridir.
***
Herkese şirin görünmek, ulaşılamayan bir zirvedir ve bu zirveye çıkmak nebilere de müyesser olmamıştır.
***
İnsan, bir şey avlamak istiyorsa ağlarını ızdırap yamaçlarına germeli ve oralarda avlanmalıdır.
***
Kendimizi görme açımızı genişlettikçe ’ı görme ufkumuzu daraltmış oluruz.
***
İ’lâ-yı kelimetullah yolunda rıza-yı İlâhîye yürüyenler, gaye-i hayallerini mantığın eline, mantıklarını da kalbin emrine vermelidirler.
***
Zihni kirleten sebeplerden biri de hep başkalarının tavır ve davranışlarıyla meşgul olmaktır.

’ın rızasını elde etmekle hiçbir gaye tartılamayacağı gibi onu kazanma vesilesi olarak da i’lâ-yı kelimetullahla hiçbir amel tartılamaz.
***
Davranışların tabiata mal olması çok önemlidir. Sahabe çok tabiî bir topluluk idi.
***
Yazmasına, okumasına, konuşmasına... aşık olanlar ruhen hasta insanlardır ve onların, muhataplarına müessir olmaları da kat’iyen söz konusu değildir.
***
Yanlışları asgariye çekmenin en önemli yolu meseleleri, ehil olanlarla meşveret etmektir.
***
İşe derinlik katan ve onu kabul ufkuna götüren iksir niyettir.
***
İnsan kalbi gözlerle ve kulaklarla sürekli beslenmiyorsa iman havzına bir şey akmıyor demektir.
***
Kur’an’ı Efendimiz’de, Efendimiz’i de Kur’an-ı Kerim’de aramak lazım.
***
Şeâire riâyet etmenin, ’la irtibata delalet eden emarelerin en önemlilerinden biri olduğunda asla şüphe edilmemelidir.
***
Kur’an’sız ümmet de, ümmetsiz Kur’an da gariptir.
***
İrşad eksenini bulmak ancak gerçek mürşidlere nasip olur.

Gecelerin sürpriz meyvelerini tatmayanlar başkalarını uzun süreli besleyemezler.
***
Cennet, ’ın insanlara sevgisinin tezahürüdür.
***
Cenab-ı Hakk’a ulaşmanın “burak”ı ihlastır.
***
Gülde bile diken vardır. İnsanın, gülün kokusunu duymayıp dikenine takılması biraz da kendi ruhundaki dikenlerden kaynaklanır.
***
Izdırap bir taraftan çok önemli bir dua, diğer yandan da insanı harekete geçiren çok güçlü bir dinamodur.
***
Marifete giden yol nazarî planda ilimden amelî planda da ibadetten geçer.
***
Kur’an’ı sadece Arapça’yı iyi bilenler değil aynı zamanda ’la münasebeti kavî olanlar anlar.
***
Niyeti büyük olanların davranışlarındaki darlığı anlamak mümkün değildir.
***
Öyle payeler vardır ki oraya sadece güzel ahlakla ulaşılabilir.
***
Satırlarda kalıp sadırlara nüfuz edemeyen bilgi kırıntılarının hiçbir faydası yoktur.
***
Hakiki mü’min aynı zamanda bir afv ü safh insanıdır.

Hüznün son haddine vardığı nokta, sürura kapının aralandığı aynı noktadır. Onun içindir ki, Mirac senesi, “Senetü’l-hüzün” iken “Senetü’s-sürûr” olmuştur.
***
Başkalarının hata ve günahlarını serrişte etmenin bir sorumluluk olduğuna dair hiçbir dinî mesned göstermek mümkün değildir.
***
Başkalarının günahlarına takılıp kalma bir kalb marazıdır.

***
İnsan, benliğine takıldığı ölçüde şeytana yakın, ’tan da uzaktır. “Ben” diyene kapılar açılmaz.
***
Başarıları kendinden bilme bir mağlubiyettir. Gerçek başarı her muvaffakiyeti ’tan bilmekle kazanılır.
***
Çilesizlik ve ızdırapsızlık, insana musallat olmuş çok büyük bir beladır.
***
Yollar varıp dayandıkları hedeflerin kıymeti ölçüsünde kıymet kazanırlar.
***
Kalb-i selim, içinde gıll u gış olmayan kalb demektir.
***
Islaha kilitlenmiş bir toplumu Cenab-ı helâk etmez.
***
Maddî-manevî bir çok muvaffakiyet, maddî-manevî bir çok zorlukları aşmaya bağlıdır.
***
’la irtibatı olmayan her sohbet ebterdir.

Herkesin değeri niyetinin enginliği kadardır.
***
Ciddiyet, marifetle mebsuten mütenasiptir (doğru orantılıdır).
***
İnsan, kendini okuyabildiği ölçüde içe doğru derinleşebilir.
***
Yapılan her iş, ’ın, Rasûlü’nün ve inananların teftişine arz edilebilecek şekilde yapılmalıdır.
***

Yazdıklarını, okuduklarını ve konuştuklarını nefse mal edenler, yaptıklarının hiçbir tesiri olmayacağını baştan kabullenmelidirler.
***
’ı unutturan nimet, nimet görünümlü nikmettir.
***
Maruf adına da münker adına da küçük diye bir şey yoktur.

***
Her şey katında ne ifade ediyorsa o kadar kıymete sahip demektir. Önemli olan ’ın değer vermesidir.

***
Korku ölçüsünde reca, reca ölçüsünde de korku olmalıdır.
***
Ne olur ’ım! Nezd-i uluhiyetinde makbul insan nasıl oluyorsa bana da o şekilde olmayı lutfet!
***
İnsan kayıp gitmekten korkarak bir ipin üzerinde yürüyor gibi hareket etmeli, düşmemek için de ’a çok sığınmalıdır.

Rabbim! Bilinen bir insan olmayı değil, bilinmesem de Sen’i çok iyi bilen bir insan olmayı arzu ediyorum.
***
İnsanların kitaplara olan ihtiyacı kadar, kitapların da onları iyi temsil edebilecek insanlara ihtiyacı vardır.
***
Vesileler, kendileriyle hedeflenen gayenin kıymeti ölçüsünde değer kazanırlar.
***
Yapılan hiçbir işin içine zerre kadar dahi olsa sun’îlik girmesine müsaade edilmemelidir.
***
Bizim farklılığımız, farklılık mülahazasına girmememizdir.
***
Şeytanın insana karşı en büyük oyunu, kendi mevcudiyetini unutturmasıdır.
***
Muhataplar üzerinde, çok şey anlatanlardan daha ziyade dosdoğru yaşayanlar müessir olurlar.
***
Egoizmin babası şeytandır. İnsan, egoizmasının büyüklüğü ölçüsünde şeytana yakın, ’tan da uzaktır.
***
Yalanın zerresiyle bile dine hizmet edilmez.
***
İnsan nefsiyle hesaplaşırken –ye’se düşmemek şartıyla– kendini yerden yere vurmalı fakat başkaları hakkında hep hüsn-ü zanda bulunmalıdır.
***
İnsan her zaman ibadet ü taatında canlı olamayabilir; aslolan her zaman canlı olmaya ve onu ter ü taze duymaya çalışmaktır.

Denge İslam’ın ruhudur.
***
İçimizden kopup gelmeyen emanet ifadelerle kendimizi anlatmaya çalışmamız beyhude bir çabadır. Her söylediğimiz ve her yaptığımız içimizin sesi olmalı.
***
İnsanlara ’ı anlatmak için meşru her enstrümanı kullanmak bir peygamber ahlakıdır.
***
“Din bilinmez, yaşanmaz, anlatılmaz ve hayata hayat kılınmazsa yaşamanın hiçbir manası yoktur” mülahazası zihinlerde her zaman tazeliğini korumalıdır.
***
Milletimizin istikbali parlasın da varsın takdir ve teşekkürden bize birşey kalmasın.
***
Kur'an’ı canlı gibi düşünmek lazım. Siz ona teveccüh gösterirseniz o da size teveccühte bulunur ve böylece arada manevî bir bağ olur.
***
Keşke işlerimizi namaz vakitlerine göre ayarlayabilsek!
***
İnadın güzel olduğu bir yer vardır; o da hakta sebattır.
***
Küçük şeylere takılmak küçük insanların işidir.
***
Günahlar karşısında iradeli olup direnç gösterme bazen yüzlerce rekat namaz kılmaktan daha fazla sevap kazandırabilir.
***
Hemen herkes için en dokunaklı ses insanın kendi sesidir. Dileyenler, gecelerin ıssız koylarında, ahengini bulmuş bir sesle ’ı zikrederek bunu deneyebilirler.

Kur’an’ın muhtevaya göre kelime seçme bakımından da eşi ve benzeri yoktur.
* * *
Kulluk, idrak ve marifet ufkuna göre bir çizginin adıdır.
* * *
‘Ne yaptım da başıma bunlar geldi?’ çok çirkin bir sorudur. Başına gökten taş yağmadığına şükretmelisin!
* * *
Teessür ve ızdırabın zatı itibariyle bir kıymeti yoktur; önemli olan onların bir aksiyona dönüşmesidir.
* * *
Nezd-i uluhiyette sarj olmayan kalbler asla zan ve tahminden kurtulamazlar.
* * *
Tebliğin metodu her zaman değişebilir; değişmeyen tek şey onun temsil yanıdır.
* * *
Kelimelerin yanıltıcı tarafları olabilir, fakat tavır ve davranışlar kolay kolay yanıltmazlar; hele basiret ehlini asla!
* * *
Hasende (güzelde) ittifak olmuşsa ahsenin (daha güzelin) kavgasını yapmamak gerekir.
* * *
Sen kulluğunu derince yap, sonra da karşılığını ’ın rahmetinin enginliğine bırak!
* * *
İslam, ahlakının yeryüzündeki tecellisi demektir.
* * *
Meşveret olan yerde –’ın izniyle– haybet olmaz.
* * *

“Eğer Allah’a muhabbetiniz varsa,
Habîbullâh’a ittibâ‘ edilecek.
Eğer ittibâ‘ edilmezse, netice veriyor ki;
Allah’a muhabbetiniz yoktur.”