"Sencil" yaşamanın "Bencil" acısı...
Sencil" yasamanin "bencil"acisi!..
Sadece Peygamber SAV
Sadece...
Sade...
Insan gibi...
Yasamis gibi, yasiyor gibi, ölmemis gibi...
Hayati ve ölümü ögreten, ölmeden önce ölen, öldükten sonra ölmeyen Peygamber...
Emrettikleri, emir altindaymis gibi hissetmediler...
Sevdikleri, borçlanmis gibi hissetmediler...
Kimi yendiyse, yenilmis gibi degil, kazanmis gibi hissetti...
Kime emrettiyse, emir almis gibi degil, paylasmis gibi hissetti...
Parmaklarindan sular akarmis...
Yumusak elleri vardi, muhakkak.
Sadece dostluklara, yardimlara, kurtarmaya uzanmis...
Bir yudum suyu, sükranla, irmaklar içer gibi içtiginden...
Sular, parmaklarindan akmak istediler.
Yürüyünce, daglar yürürmüs...
Kararli adimlari vardi, muhakkak.
Sadece, yoksullara, yalnizlara, terkedilmislere yönelmis...
Koca bir dagi, arkadaslari yaslasin diye sirtina yüklendiginden...
Daglar, sira sira yaninda durmak istediler
Basinda bulutlar beklermis...
Açik bir alni vardi, muhakkak.
Sadece, pinarlara, mezarlara, çocuklara egilmis...
Yeryüzüne secde için egildiginden ve baska da egilmediginden...
Bulutlar, saçlarina karismak istediler.
Gökyüzüne gitmisti...
Yeryüzünde gitmedik yer birakmadigindan.
Hicret etmedigi Medine, fethetmedigi Mekke kalmadigindan.
Hicreti ve fethi birlestirip Kudüs yaptigindan.
Yerini bildiginden, yeryüzüne neden gönderildigini bildiginden, öz yerine gitmisti.
Senin yerine, benim yerime, yeryüzü yerine, gökyüzüne gitmisti.
Iyiligin anlasilmadigi her yerde, dogruya karsi durulan her yerde, O var.
Insanlar, iyiligi hep O’ndan umdugundan...
Dogrulugu baskasindan beklemediginden biraz da...
O’ndan baskasina yakistiramamaktan güzelligi...
O’ndan baskasinda kiskandigindan...
Ve yine, nerede bir iyilik, bir dogru benimsendiyse, O’na saygidan...
O’ndan emanet bilindiginden, ne yücelik varsa...
O’ndan ögrendigimizden, her seyi sahibinden, Rabbinden bilmeyi...
O’na vermeyi, duayi, tesekkürü... O’na dair her seyi, O’na ait kilmayi...
Kabullerimizde ve redlerimizde O var...
O’na çölden kelimelerle yaklastilar...
Kumdan kelimelerle... Kizgin kelimelerle...
Bir seraptan söz eder gibi söz ettiler O’ndan...
Bir insandan söz eder gibi söz etmediler...
Saygi, sevmeyi perdeledi...
Sevgi, hürmeti örseledi...
Alninda kabaran o ahlak damarini görmedik bazen, zulme riza gösterdik...
Gögsünde tüten o ask buhurunu unuttuk bazen, zulmettik...
Kilicinin kalbine ne kadar yakin durdugunu bilmedik bazen, kilicini kin diye kendi kalbine yerlestirdigini görmedik...
Kan dökülmesin diye, göz yasi dökülmesin diye, kanindan ve göz yasindan damladigini fark etmedik...
O’nun gibi olmayi, olmayan bir resimdeki gibi olmak zannettik bazen...
Sorular sormayan... Üzülmeyen... Yetim kalmayan... Asik olmayan... Açlik çekmeyen... Yurdundan sürgün edilmeyen... Arkadasinin kabri basinda aglamayan...
Geçim derdi nedir bilmeyen... Felaketler yasamamis... Yorulmayan... Ihtiyarlamayan...
Kirilmayan... Uyumayan... Evi, esi, çocuklari, damadi, torunlari, akrabalari, akranlari, dostlari yokmus gibi... Duygulari yokmus gibi...
Giyinip kusandigini... Parlak saçlarini taradigini, saçlarina sürmek için özel bir yag hazirladigini... Kirmizi giydigini, siyah giydigini... Bir hasirda uyudugunu... Arkadaslarini ziyaret ettigini... Düsündügünü... Hz. Hatice ölene kadar onunla ve tek esli olarak yasadigini... Evinde ne zaman yemek pisse, mutlaka, vefat eden ilk esinin arkadaslarina gönderdigini... Ölen oglunu kendi elleriyle defnettigini... Krallara, Allah adina mektuplar yazdigini... Sirke sevdigini... Güzel kokular sevdigini... Çocuklarla oynadigini... Amcasi Ebu Talip aklina geldikçe belki hüzünlendigini... Anne ve babasinin O’nun peygamberligini görmedigini... Esini omzuna alip pencereden kapisinin önündeki dügünü seyrettirdigini, yeter mi diye sordugunu, esinin, hayir yetmez demesine kizmadigini... Hasta olduklarinda eslerinin saçlarini oksadigini... Çok ibadet eden arkadasina, evine git, esinin ve çocuklarinin sende haklari var dedigini... Üçüncü aksam, kural olarak algilanmasin diye teravih kilmaya mescide gelmedigini... Halasinin ve bir sairin altina hirkasini serdigini... Ne zaman bir cenaze görse, bir Yahudiye ait olsa bile, ayaga kalktigini... Güzel konustugunu... Kime döndüyse bütün cephesiyle döndügünü... Alay etmedigini, kahkahayla gülmedigini, esnerken agzini kapadigini, çok ince ve kibar oldugunu... En son dislerini, temiz dislerini temizledigini... Bir ati oldugunu, onu çok sevdigini... Hz. Bilal’in ezanini dinledigini... O’na kol kanat geren Hz. Hamza’nin sehit edildigine sahit oldugunu... Kabe’nin anahtarlarini Hz. Ali’den alip, burayi o biliyor diye, yine eskiden kimdeyse ona verdigini... Beni burada bekle dedigi için aksama kadar kipirdamadan orada, söz verenin gelmesini bekledigini, gelmese, gelinceye kadar bekleyecegini... Günesin dogusunu ve batisini seyrettigini... Yagmurda yürüdügünü... Komsulari oldugunu... Anlattiklarinin dogru anlasilmadigini gördügünü, kaybetmeyi gördügünü, kazanmayi gördügünü, dünyayi gördügünü...
Ve can verdigini...
Düsündük mü?
Kimdi?
Hep yesil denizler aklima geldi benim...
Simsiyah atlarin, kiyilarina haberini tasidigi uzak ülkelerin denizleri...
Nemli gözleri geldi aklima ceylanlarin... Yas hurma dallarinin tazeligi...
Bir dili konustugu geldi aklima... Bütün dillerde ortak kelimeleri olan bir dil...
Sicak ekmekler gibi, gülümsemekler gibi, sarilip alnindan öpmekler gibi...
Okullarin bahçelerinde kosusan çocuklarimizin üzerinde gözleri var...
Düstüklerinde dizlerini ilk ovan... Korktuklarinda, korkularini kovan...
Kalemlerinde, kagitlarinda... Uykularinda meleklerin yüzdügü...
Bahardan sandigimiz sevinçlerde, uzun elbisesinin eteklerinden bir rüzgar...
Durup dururken üzülmekligimizde, içten içe konusan bir ses var
Bir yerlerde kim bilir kimlerin gönlünün kirildigini, kim bilir hangi hakikatin boynu bükük birakildigini söyleyen... Duymadigimiz... Hayir, içimizde uguldayan, durmadan çagildayan, yüregimiz burkula burkula duydugumuz.
Siirlerimiz vardi... Arayip buldugumuz... Ezberledigimiz...
Sarkilar dinledik, söyledik...
Insanlari sevdik... Eslerimiz, çocuklarimiz oldular... Odalari yetsin, sofralari yetsin diye canhiras çabalarla didindigimiz evlerimiz oldu...
Insanlari degerli bulduk, güvenilir bulduk, can özünden hediyeler verdik...
Zaman verdik, emek verdik dünyaya, dünyamiza...
Dünya içinde bir yer aradik, bir yere varmaya gelmis gibi...
Dünya içinde, dünyamizin sigacagi bir yer varmis gibi.
Siirlerimizi eskitti Allah.
Sarkilarimizi acilastirdi...
Insanlari yabancilastirdi...
Zamanimizi böldü, dagitti, emegimizi, bilgimizi yipratti, mesafeleri sildi Allah...
Allah, Allahla aramizda ne varsa kaldirdi...
Yerine Peygamberi koydu...
Sadece Peygamberi birakti...
Peygamberden baska biri olmadigindan.
Peygamberden baska birine gerek olmadigindan.
Peygamberden baska bir gerçek olmadigindan..
Alıntı
