Âişe vâlidemiz
anlatıyor:
Bir gün kandilimizin yağı kalmamıştı. O akşam,
Resûlullah eve gelince,
kendilerine arzettim.
Buyurdular ki:
- Yâ Âişe! Bir ışık ister misin ki,
ona yağ ve fitil îcab
etmesin?
- İsterim yâ Resûlallah!
dedim.
O zaman bana bakıp,
“tebessümbuyurdular”.
O anda hânemiz birden aydınlandı.
“Nur” kapladı her yeri.
Dikkat ettim, o “Nur”,
Resûlullah’ın mübarek dişleri
arasından saçılıyordu.
Öyle aydınlık olmuştu ki, o ışıkta
Bâzımız “ip eğirdik”,
bâzımız da
“iğneyle dikiş diktik”.
Yine
Resûlullah Efendimiz
hazret-i Âişe'nin evine
geldiler bir gün.
Âişe vâlidemiz,
“Resûlullah”ın nur cemaline bakıp
gülümseyince, Resûlullah sordu:
- Niçin gülersin yâ Âişe?
- Yâ Resûlallah, sen gelmeden az önce,
elimdeki “İğnem” yere düştü.
Ne kadar aradımsa da
bulamamıştım.
- Şimdi buldun mu?
- Evet. Sen içeri girince, oda öyle aydınlandı ki,
iğneyi rahatlıkla gördüm ve aldım.
Onun için gülüyordum.
O zaman Resûlullah Efendimiz
ağlamaya başladılar.
Bu defa Âişe vâlidemiz meraklandı:
- Niçin ağlarsınız yâ Resûlallah?
- Mahşeri hâtırladım da.
- Mahşeri mi?
- Evet. Bâzı kimseler, o gün benim
cemâlimi hiç göremeyecekler.
Onların hâline ağlıyorum.
