Konu: Yetimin Rabbi var

Bir imtihandır yetim. Yiyen içen yürüyen konuşan bir imtihan.
Dul annesine dedesine amcasına babasının din kardeşlerine insanlığa imtihandır.
Kazanırken herkesinin kazandığı kaybederken ise yetimden önce öbürlerinin kaybettiği bir imtihan.
O aramızda dolaşan bir test aracıdır; mala esaretimizin olup olmadığı “benden doğmasa bile bana ait” çocuklarımın bağrıma basacak bebelerimin olup olmadığını test eder.
İnsan ve mal yan yana geldiğinde neyin öne geçeceğini test eder.
İnsanla başlayan ve onunla devam eden bir imtihanın adıdır o.
Yetimlikle iç içeyiz. Kimse bir yetimin torunu olmadığını belgeleyemez. Bu ümmetin peygamberi de yetim geldi. Yetimi korudu yetimi kollamayı vasiyet etti. Rabbi ona emretti o da ümmetine. Yetimi okşadı. Yetim babalarına cennet vaat etti. Cennette kendisine iki parmağın yakınlığı kadar yakın bir konum vaat etti.
Yetim tek tek tuğlalardan oluşan muhkem bir binanın nasıl kurulduğunun bir büyük ümmetin tek vücut şuuruna nasıl erdiğinin izlenebileceği bir aynadır. O aynaya bakar vefamızı ölçeriz. Merhametimizi insanlıktan neler barındırdığımızı ölçeriz.
Yetim olabilirdim o ezikliği ve eksikliği yaşayabilirdim. Babalı büyümenin şükrü olarak bir yetime kefil olma ve ona yürek açma vefası göstermek kendini anlamış olmaktır.
Yetimle sabrımız ölçülür; insanların neredeyse kendi çocuklarına tahammül edemedikleri bir zamanda dinden ve insaniyetten kardeşimiz olan “elin çocuğu”nun yerli yersiz sıkıntılarına ne kadar tahammül edebileceğimiz ölçülür.
İman ettiğimiz Rahman Rabbimizin rahmetinden payımıza ne düştüğü ölçülür.
Bunun için yetim rahmettir sabırdır ispattır imtihandır.
Sadaka vermenin yolunda infakın en verimli alanlarından birisi yetime bakmak onun hayatına kefil olmaktır.
Yetime ilgi ve onu kefalet altına alma Ramazan ayında annesinin çorbasını ayağının çorabını teminden ibaret olmamalıdır. Yetimi yedirmekle yetimi sahiplenmek açıları farklı bakışlardır. Biri zaman zaman hatırlama belki de baştan savma gibi anlaşılabilen bir tavır diğeri ise kendinden görme sorumluluğunu hissetmedir. Sevap olması açısından bir dilim ekmek dahi şüphesiz katında me’cur bir ameldir. Nihayetinde ecri vardır. Ancak bir babanın boşluğunu doldurmaya çabalamak daha geniş bir alanda gerçekleştirilebilir çaptadır.
Yetimin ailesine bir poşetlik erzak sunmayı da küçümsemiyoruz elbette. Ancak insanın kaderinde muhtemelliği yüksek bir vakıaya karşı kurumsallaşmış bir yetim babalığı ihtiyacını gözümüzle müşahede ediyoruz. İleri derecede ve oturmuş bir yetim kefaleti müminlerin himayesinde geliştirilmiş bir kuruma dönüştürülmelidir. Bunun için şu tavsiyeleri öne çıkarıyoruz:
Yetim için anne iki kanat yerine tek kanatla uçabileceği en önemli değerdir. Yetimler kadar annelerinin de himaye altına alınmaları önemlidir. Onların anneli bir yetimlik yaşamaları onurlu ve iffetli bir anneye sahip olmaları büyük bir nimettir. Yetim anneleri için yetimlerle paralel yürüyen projeler geliştirilmelidir.

Yetimin ihtiyacı mücerret yiyecek ve giyecekten okuyup diploma sahibi olmaktan ibaret algılanmamalıdır.
Sadece yetime kazandırma değil aynı zamanda yetimi kazanmayı da ihtiva eden planlarla yola çıkılmalıdır.
Yetimlik Kur’an’da yer alan bir imtihan vesilesi olarak bilinmelidir.
Pek çok ihtimalli bir sonucun bizi beklediğini müdrik olmalıyız. Horlanmasına sebep verilmediği gibi aşırı himaye gibi bir nedenle ele avuca sığmaz hale gelmesine de neden olunmamalıdır.
Yetime kol kanat açmayı ona velayet sahibi olmak gibi düşünmek hatalıdır. Yetimleri sahiplenmede kurumsallaşma bilhassa asrın getirdiği ilave sorunlar karşısında zorunlu olmuştur. Yetimlere yönelik çalışmaları yürüten vakıflar ve benzeri kurumlar aslında birer fert olarak ifa etmemiz gereken bir görevi ifa ettikleri için bizim yükümüzü taşımaktadırlar. Yetimlere karşı hissettiğimiz yükümlülüğü vakıflara ve benzeri kurumlara karşı hissetmek zorundayız. Evlat edinme seçeneği ise İslam fıkhı açısından sakıncalıdır. Yetimi eve alma yerine ona ev gibi bir ortam sağlama yolu takva açısından daha uygundur.
N. Yıldız

Ellerin dert görmesin, emeğine sağlık KARDEŞİM.