TANIMI :







Ot yiyen hayvanlardan insanlara geçen ; deride yaralar oluşturabilen ve bütün vücuda yayılabilen özellikle solunumla alındığında ölümcül olan bakteriyel bir hastalıktır.







ETKENİ :







Hastalığın etkeni Bacillus Anthracis (Antraks basili) adı verilen bir bakteridir.







Bu bakteri kapsüllüdür hareketsizdir. Kuluçka süresi 3 ila 5 gündür.







Anaerobik (havasız) şartlarda canlılığını ancak 43 derece ısıda kaybeder. Uygun şartlar bulduğunda çok kolay ve hızlı ürer.







BULAŞMA ŞEKLİ :







1- Derideki sıyrıklardan; ot yiyen hastalıklı hayvanların leşleri







2- İyi pişirilmemiş hastalıklı hayvan etlerinin yenilmesi ile sindirim yoluyla







3- Şarbon mikrobunun bulunduğu ortamlardan bakteri sporlarının solunum yolu ile alınmasıyla hastalık vücuda girer.







HASTALIĞIN KLİNİK SEYRİ :







Hastalığın üç çeşit klinik formu vardır:







1- Deri şarbonu







2- Barsak (sindirim sistemi) şarbonu







3- Akciğer (solunum sistemi) şarbonu







Deri şarbonu :







Deri şarbonu en sık (%98) görülen şeklidir. En sık olarak hayvanlarla teması olan meslek sahibi kişilerde (kasap şoka eğilim vardır ve menenjit gelişebilir.







Barsak (sindirim sistemi) şarbonu :







Barsak şarbonu koleraya benzeyen şiddetli ishal ile seyreder. Hastalığın tablosu dizanteri hatta barsak perforasyonunu (barsak delinmesi) taklit edebilir.







Akciğer (solunum sistemi) şarbonu :







Akciğer şarbonunda (yün eğiricilerinin hastalığı ) öksürük kan tükürme ve ağız ile dudaklarda morarma ile seyreden ağır bir zatürre görülür.







Hastalık iki fazlıdır. Grip gibi başlar yüksek ateş kanlı balgam olur.







Zatürre her iki akciğeri sarar her iki akciğer arasında yer alan mediasten denen bölgenin iltihaplanmasına neden olur; sonuçta da hastanın ölümüne neden olabilir.







Şarbon hastalığı en sık görülen formu olan deri şarbonu itibariyla aslında bir meslek hastalığı olarak bilinir; fakat sporlarının çevre şartlarına çok dirençli olması ve çok kolay üreyebilmesi nedeniyle (bakteri sporlarını içeren tozların solunması yoluyla) biyolojik silah olarak da kullanılmıştır. Tarihte bu tür saldırıya ilk olarak Osmanlı Devleti askerleri maruz kalmıştır.







TEDAVİ :







Deri şarbonda penisilin sefalosporin gibi antibiyotikler kullanılır. Bu antibiyotikler yaradan alınan örnekten yapılacak kültür sonucuna göre seçilir. Kültür sonucu gelinceye kadar penisilin kullanılabilir.







Yaraya antiseptik sıvılar uygulanmamalı yara kesilip çıkartılmamalıdır. Sadece steril bir gazlı bez yara üstüne konarak yara kapatılır.







Akciğer ve barsak şarbonunda antibiyotik tedavisi uygulansa bile ölüm oranı yüksektir.







KORUNMA :







Şarbonlu hayvanlar öldürüldükten sonra derin çukurlara üzerine kireç kaymağı dökülerek gömülür. Diğer hayvanları korumak için aşı yapılmalıdır.







İnsanlar için de aşı vardır.Ama çok yaygın olarak kullanılmamaktadır. Piyasada bulunmamaktadır.







Basında izlediğimiz haberlerdeki mektup yoluyla gönderilen tozlar bakteri sporlarını içerirler ve labarotuvar şartlarında biyolojik silah olarak kullanmak amacıyla üretilmiştir.







Şüpheli mektup koli ve kavanozların; toz maskesi takarak ve eldiven giyerek







ev dışında açılması tavsiye olunur.