İnançtan asla taviz olmaz !!!



Hz.İsa'nın semaya çekilmesinden sonra, havariler Hz.İsa'ya olan biadlarını son derece sadık kalmışlar, tüm dünyaya dağılmak suretiyle, dinlerini yaymaya devam etmişlerdi.Havarilerden özellikle Roma sınırları içerisine gidenlerden birçoğu sırf hak dini(o zamanın) seçtikleri için aslanlara yem olarak şehadeti tatmışlardı.
İşte bu havarilerden biri, kendi kucağında henüz 3-5 aylık çocuğuyla yağlı kazana atılmak üzere gelen bir mümin anamız, kaynayan yağlı kazanın üst kısmındaki sehpaya gelmişti; elinde 3-5 aylık bir çocuğu vardı.''Tamam ben ALLAHa inanıyorum, vazgeçtim; Roma nın putlarına tapıyorum.Hz.İsaya inanmıyorum''dese kelleyi kurtaracaktı.Roma imparatoru çıldırmıştı.Köyleri basıyor, insanları canlı canlı öldürüyordu.İşte bu mümin çocuğuyla sehpaya çıkmış, sınıra kadar gelmişti.Bir ara çocuğuna baktı.Çocuk herşeyden habersiz, annesine gülümsüyordu.Daha doğrusu anne, onun bişeyden haberdar olmadığını zannediyordu.
O mümin, çocuğun masum yüzünü görünce, annelik merhameti kabardı.''Acaba'' dedi, ''Benim ölmem sorun değil ama acaba şu evladım?'' dedi.''Ne olur dilimin ucuyla söylesem, dilimin ucuyla şöyle bir inhiraf göstersem ne olur..?'' diye düşündü.Bir an aklından geçirdi.Sonra biraz düşündü tam (haşa) ''ALLAH yoktur'' diyecekti.ALLAH Resulünün ifadesiyle çocuk dile geldi.''İmanını verme anneciğim!!!'' diyerek bağırdı.Anne şok oldu ve çocuğuna sımsıkı sarıldı.''ALLAHu Ekber'' diyerek yağlı kazana atladı.İman etmişlerdi ve imandan asla taviz verilmezdi.Bunu biliyorlardı.