Konu: İnsan aciz kuldur

İnsan aciz kuldur

İbrahim Dede "rahmetullahi aleyh", Balıkesir erenlerindendir. Bir gün, bir sevdiğiyle sohbet ediyordu ki; - Kardeşim, şu insanoğlunun hiç bir şeye hükmü geçmiyor, buyurdu. Ne kendi vücuduna tesir edebiliyor, ne de dış şartlara. Yani bizler aciz birer kuluz. Kendimize ait hiç bir şeyimiz yoktur. Şöyle devam etti: - İnsan akşam yatıyor. Bazıları, sabah kalktığında, bakıyorsunuz ya felç olmuş mâzallah, ya da aklı gitmiş, öyle değil mi? - Evet efendim. Hatta ölmüş oluyor hocam. - Öyle ya. Kalbimizin çalışması elimizde mi? Durmasına mani olabiliyor muyuz? - Mümkün değil. - Bugün bir deprem olacak olsa, kim mani olabilir? - Hiç kimse. - O halde biz neyiz? Aciz bir kul. İnsan oğlunun yegane vasfı aciz olmasıdır. İnsan, tek kelimeyle “Aciz” demektir yani. Ve sordu ona: - İnsan ahirete giderken, malını mülkünü götürebiliyor mu? - Yok efendim. - Çoluk çocuğunu? - Götüremiyor tabii. - Peki ne götürüyor? Yalnız Allah için yaptığı amelleri. Ama yine de Cennete girmek, amelle değil, Allah’ın rahmetiyle olur ancak. Ve şunu anlattı: Bize ne getirdin? Talebeden biri, hocasını ziyarete gitmiş bir gün. Hocası sormuş: - Bize ne getirdin evladım? Delikanlı; - Sizde olmayan şeyi efendim, demiş. Hocası merak etmiş: - Neymiş bende olmayan? - Günah efendim. Günahlarımı getirdim. Bunu anlatıp; - İşte biz de Rabbimizin huzuruna günahlarımızı götüreceğiz, buyurdu. Cenâb-ı Hak rahmetiyle muamele buyursun bizlere. Ve ekledi: - Cennete girmek, ancak Allahü teâlânın rahmetiyle mümkündür.