Tut ellerimden Anne bugun de kaybettim.
Dunyanin en buyuk gunahkariyim.
Yikildim. Yenildim. Vazgectim.
Hic birsey yapmadan yasiyorum.
Ellerim gitmiyor kagida kaleme,
Oysa ki, ne hayallerimle cizerdim.
Mavinin her tonunu aksayan korpe ruyama.
Ruyalarima dokundular bugun yine Anne!
Olmazsa olmazlarimin her zerresine.
Yetmedi sozcuklerim, yetmedi kelimelerim.
Anlatamadim ruhumdaki seraplari kimselere.





Tut ellerimden Anne, bugun de kaybettim.
Issiz sokaklarimin yikik duvarlarinda,
Eksik gencligimi yitirdim.
Ayin savkinda, hayal meyal cocuklugumu aradim,
Kurbagalarin sesini, cekirge surulerini dusurdum yollarda.
Basaklarindan koparilmis bugday yuklu vagonlara sigdirdim
kucucuk yuregimi.
Tekerler dondukce ben kuculdum, evler kuculdu.
Ve, sonunda da umutlarim Anne!





Tut ellerimden Anne, bugun de kaybettim.
Annelerinin ellerinden tutan cocuklarin,
Alayli satasmalarimdan kactim.
Aciyip bakan gozlerden sakindim mavilerimi.
Bakislarda hissettim yine aksayan yanlarimi.
Duyularimdan affimi istedim.
Kaldirim taslarina cizmisler yine ayaklarimi.
Bembeyaz tebesirlerle kara kaderimi.
Hic biri tam olmamis Anne!
Ya bir eksik, ya da bir fazla.
Ne kadar aci degil mi Anne?
Ne kadar cok vurdular yuzume Anne!
Ne kadar cok yenildim ben Anne!





Tut ellerimden Anne, koy beni geceye.
Yildizlar avuclarima dolsun istemiyorum ben.
Los sokak lambalari isik olsun umutlarima.
Ne kaldi ki surada, birakma beni sabaha
Gunes te gormesinler, kirmasinlar yine,
Kucucuk dunyanin kocaman insanlari,
Daha ne kadar basacak ayakkabilarima?
Hani, cennetten yeryuzune dusmus fidandim ben
Derdimle yanip kurudu dallarim
Diz coktum yalvardim kara gecelere
Kendi gozyaslarima boguldum
Dogan guneslerde erittirme beni Anne!
Dilendirme beni Anne, bak bos kalacak ellerim yine.
Golge ol Annem ne olursun.
Avut beni kuytu koselerinde.


Tut ellerimden Anne, bugun de kaybettim.
Buyudum.
Gunler an ve an akarken,
Ne yillari devirdiler su zavalli ruhuma.
Gozlerimden akan bahar yagmurlari degil,
Aci bir yas, aci bir hatira.
Hasta kalbimde, bos kalan dilenci ellerim,
Cirpiniyor artik herbiri .
Buyudum ve hala dusuyorum Anne!
Dizlerim degil yuregim kaniyor.
Zaman ucuyor, kanatsiz ve de zamansiz.
Bir umut yesert Annem benim icin
Bu kavgada dusen hep ben, olen hep ben!
Dus bozumu dokuluyorum Anne!
Kaderini degistirmek isteyenin kimsesi olmazmis.
Kimsesizim Anne!
Tut ellerimden Anne, gotur beni buralardan.





“Insanca... Olabildigince insanca” degil dusledigim.
“İnsanca... Birazcik insanca” yasamak hepsi.
Cok sey mi istemisim ben Anne?
Tut ellerimden Anne!
Cirpiniyorum, dusuyorum.
Tut ellerimden Anne!
Bitiyorum....


................. geceyeli