Kelimelerime hüzün çöktü,

ve anlatamadım yine sen olan yanımı. . .

Adının geçtiği yerlerde takılı kaldı gözlerim
buruk bir acı geçip gitti yüreğime ilişerek
sessizce bir iç çekiş bıraktı geriye. . .

Bilmedin!ne çok isterdim;
kirpiğimden” sen” diye akanları görmeni,
gözlerinin içine bakıp “yüreğimdeki seni” anlatmayı“belki de yanıldım” diyebilmeyi,
gizlerimi yerleştirip kelimelerime
sana –susmamayı- öyle çok istedim ki. . .

gecenin en koyu halinde,
düşüncelerimin çıkmazında tökezliyorum yine. . .
Karar/sızım, kararsızlığım
usul usul acıtıyor içimi. .
öyle korkular sardı ki yüreğimi,
ve öyle çok sorular meşgul etti ki beynimi
hepsi cevapsız ve her biri karışık.
“Senden,sevginden ötesi yok” diyorum
susuşlar alıyor sözcüklerin yerini. .

“Sürurum”
“yaralarıma ilaç olanım”zaman ilaç derdik
ve gülüp geçerdik ya gidenlerin ardından
zamanıma seni de kattım bilemeden. . .

şimdiyse,ilacım/dın; yaralarım oldun. . .

Aşikâr içimdeki sözcükler
yine de anlatamıyorum seni sana ve kendime
cesareti yok yüreğimin. . .
ne gidebiliyorum senden ne kalabiliyorum sana
her geçen gün gel-gitlerde boğuluyor yüreğim. .

-kendime söz geçiremeyişim!-bu ilk değildi…
“Büyüdük” derken yüreğimin hala çocuk kaldığını,
söz dinlemediğini fark ediyorum yine
ve yine hüzün oluyor sen olan yanım. . .

sustum ve sen yine bilmedin!

odamın kuytu köşeleri sırdaşım,
senli anlatımlarım kırık, parça. . .
düşlerim matemde bu gece
ve yüreğim kan revan

gittin!

geride bıraktığın -ben-i düşünmeyerek
belki de hiç bana gelmeyerek gittin!

alıntı