Akraba ve dostluğumuzu koruma mükellefiyetimiz!
Toplum olarak birlik beraberliğimizi koruyan özel ve güzel adetlerimizden biri de, yakınlarımızla kucaklaşıp akrabalık bağlarımızı tazelemek, dostlarımızla da tokalaşıp sevgi saygımızı tekrarlamaktır.
Ayetlerde ve hadislerde akraba ve dostlarımızla ilgili mükellefiyetlerimiz hatırlatılırken uyarıcı ikazlarda bulunulmakta, konunun önemine çarpıcı ifadelerle dikkatimiz çekilmektedir. Nitekim Rabb'imiz, Müslüman'ın yakınlarına karşı görevlerini sıralarken akrabalarına göstermesi gereken ilgiyi üçüncü sıraya koyarak buyuruyor ki:
-Önce Allah'a ibadet edin, sonra anne-babaya itaat edin, üçüncü olarak da akrabaya olan yakınlığınızı yenileyin, yabancılaşmayın!..
Efendimiz (sas) Hazretleri ise akraba ile ilgisini kesenlere unutamayacakları ağırlıkta uyarıda bulunurken şu ihtarı vermektedir:
-Akrabalarıyla ilgisini kesenler meclisimizde oturmasınlar!.
Evet, ikaz bu kadar açık ve kesin..
Bu açık uyarıdan sonra mecliste oturanlardan bir kişi sessizce kalkıp dışarı çıkarak ihmal ettiği akrabasına koşar. Neden sonra geri gelip yerine sessizce oturunca Efendimiz sorar:
-Bir akraba ihmalin mi söz konusu idi yoksa? Cevap da çok açık:
- Beni kendisinden uzaklaştıran bir teyzem vardı, ikazınız üzerine onu ziyarete gittim, kapısında beni görünce hem şaşırdı, hem de sevinerek, sen kolay gelmezdin nasıl oldu da geldin, diye sordu. Ben de akrabayı ihmal edenlerle ilgili ikazınızı anlatınca ellerini açıp dua etti, ben de ona dua ettim, böylece akrabamla helalleşerek geldim ki meclisinizde oturacak duruma gelmiş olayım!.
Bunun üzerine Efendimiz'in (sas) açıklaması şöyle olur:
- Şunu unutmayın ki, akrabalarıyla ilgisini kesmiş olan kimsenin bulunduğu meclise Rabb'imizin rahmeti inmez!. Sen bu ziyaretinle hem meclise gelecek olan rahmete engel olmaktan kendini kurtarmış, hem de bir vefa örneği vermiş, sıla-i rahimde bulunmuş oldun!.
Demek akrabalarıyla ilgisini kesenler rahmetten hem kendileri mahrum kalır, hem de içinde bulundukları meclisi mahrum ederler. Öyle olunca yakınlarla ilgi kesmenin vebalinin ağırlığı unutulmamalıdır.
Bundan sonra bir akraba sorusu da şöyle gelir:
-Ben akrabama gidiyorum, ama o gelmiyor, ben affediyorum ama o affetmiyor. Ben de onlara aynı şekilde karşılık vermek istiyorum!. Buyrulur ki:
-Akrabalarının sana yaptıkları yanlışı sen de onlara yaparsan, yanlışa yanlışla karşılık vererek eşit duruma düşmüş olursun, farkın kalmaz. Sen yanlışa doğru ile karşılık ver ki, hataya ortak olmayasın. Şunu unutma ki, senin akraba ve dostlarına vefalı tavrın seni cennete, onların vefasız tavrı da onları layık oldukları yere yönlendirecektir..
Bu gibi ağır ikazlardan anlaşılan odur ki, akraba ve dostlarla olan sevgi bağlarını koparmanın vebali göze alınamayacak kadar büyük ve ağırdır. Nitekim "İnsanı cehennemden uzaklaştırıp cennete yakınlaştıran ameller hangisidir?" diye soran bir sahabiye Efendimiz'in (sas) cevabı da bu mealde olmuştur.
- Namazını kılan, orucunu tutan, haramlardan kendini koruyan, bir de akrabalarıyla ilgisini devam ettiren kimse, cehennemden uzaklaşıp cennete yakınlaştıran ameller içinde sayılır..
Demek ki, namaz, oruç gibi önemli dini görevlerimizin hemen yanında akraba ve dost ziyaretleri de yer almaktadır. Bundan dolayı konuya ait geniş bilgiler veren irşat kitabı Tenbih-ül'gafilin'de mevzu şöyle bağlanıyor:
- Akraba ve dostlarını yürüyerek ziyarete gidenler, adım başına kazanacakları sevabı düşünerek yaya gitmeyi dahi göze almalılar. Bu mümkün değilse vasıtaya binerek de olsa gitmeli, uzaklığı bahane etmemeli, mütevazı hediyelerle de olsa akrabalık ve dostluk duygularını canlı tutmaya gayret göstermeliler.
Yerine göre bir telefonla, bir selamla da olsa bu duygular yenilenmeli, bulundukları meclise rahmetin inmeyeceği vefasız akraba ve dostlardan olmadığını bu kadarcık bir ilgi ile de olsa insan ispatlamalıdır.
Ahmed Şahin
Zaman
Alıntı
Cevap: Akraba ve dostluğumuzu koruma mükellefiyetimiz!
