Kapını Çalan “SENSİN! SEN!”
Bir gün bir âşık sevgilisinin kapısına gidip kapıyı çalınca sevgilisi içerden seslendi:
“Kapıyı kim çalıyor?
Kim O?”
Âşık cevap verdi:
“Ey yüce sevgili!
Kapına gelen benim;
ben zavallı kölen.”
Sevgili öfkeyle bağırdı:
“Çekil git kapımdan.
Sen daha olgunlaşmamışsın.
Bu sofrada hamlara yer yok.
Bu ev küçük iki kişi sığmaz.”
Zavallı adam çaresiz ayrıldı.
Tam bir yıl O sevgilinin ayrılığına dayanıp dolaştı durdu kavrulup pişti.
Bir sene sonra sevgilisinin kapısına geldi.
Heyecanla kapıyı çaldı.
Sevgili içerden seslendi:
“Kimdir O?
Kim çalıyor kapımı?
Çaresiz âşık perîşan bir halde cevap verdi:
“Ey câna cân katan sevgili!
Ey bir bakışıyla binlerce âşığı perişan eden gönül avcısı!
Kapını çalan
“SENSİN!
SEN!”
Sevgili gönül okşayan bir sesle:
“Madem ki “SEN BENSİN”.
Ey BEN!
Gel içeriye gönül evi burasıdır.
Oraya iki kişi sığmaz” dedi.
(Mesnevî)
Leylâ’nın Zülfüne Hemen Gönül Bağlama.
Alıntı
