Bir “Ene’l Hak” düşer bazen dile. Cümle alem yanlış anlar. Yakar yıkılır diyenler Mansur misali. Bilmezler nerden bilsinler mana’yı? “Hakk benden olabilir ayrı ama ben O’nsuz olamam gayrı” özüne bilmeyen nasıl erişsin? Fil hikayesi vardı hani Mesnevi’de. Karanlık bir oda’da fili elleyip ne olduğunu bulmaya çalışmışlar. Kimisi hortumunu ellemiş “fil oluğa benzer” demiş kimisi sırtını ellemiş “fil taht’a benzer” demiş.Gözün gördüğü kadardır bilinen. Yada gördüğünü zannedip bakanlar kadardır. Ya mana’ya erişenler? Kapayında gözünüzü boynuzlu bir at hayal edin bembeyaz. Her iki yanında da kanatları olsun hatta. Zor mu? Değil. Var mı peki öyle bir canlı? Yok kuşkusuz ama hayal ile görebiliyoruz. Olmayanı görürken bu derece canlı, nasıl olur da olanı göremeyiz heyhat! Nasıl olur da göremez insan? Aziz Mahmud Hüdai Hazretleri’nin hocası “Haydi herkes çiçek toplasın” demiş bir gün. Herkes dağılmış gitmiş birbirinden güzel çiçekler toplamış. Bir tek gözü yaşlı Hüdai Hazretleri gelmiş elinde solmuş bitmiş bir gül ile. Bu nasıl çiçek demiş ey Hüdai? Kusuruma bakmayın. Kıyamadım dalından çiçek koparmaya. Hangi dala yaklaştıysam hangi çiçeğe baktıysam hepsi “Allah Allah” diye zikrediyordu bir tek bu solmuş gülden ses çıkmıyordu demiş. Gören göz mü dersiniz işiten göz mü dersiniz bilemem... Bu mana’ya erişme kuvvetini dileyelim biz...