Konu: “Yaratılanı Yaratan’dan ötürü sevmesini” bilmek...‏

Sevgi, dilimizde sıkça terennüm ettiğimiz halde davranışlarımıza tam manasıyla aksettiremediğimiz müstesna bir duygu. Sevgi diye adlandırdığımız birçok konuda maalesef sevgisizlik kol geziyor. Taşıdığı derin mana, yüreklerde daralıp, sunileşiyor ve çoğu zaman yüzeysel kalıyor.

Oysa bir zamanın sevgileri vardı, hayatın acımasız zorluklarını çekilir kılan. Her işin üstesinden gelen duru sevgiler. Teknolojinin dostluğuna bel bağlayanlar yavaş yavaş sevgilerini çıkardı kalplerinden. Hatta çok önemli olmadığına inanmaya başladılar. Sevgiler azaldıkça güven kaybolmaya, hırs ve tamah onun yerini almaya başladı. Sorunlar, stresler, bunalımlar, intiharlar geldi peşinden. Sevgi açlığı itimatsızlığı, o da “sadece ben” düşüncesini benimsetti. Bu durum kapkaçı, cinayeti tetikledi bunalmış insanlığa…

“Yaratılanı Yaratan’dan ötürü sevmesini” öğrenmişlerdi

Bir zamanlar insan olmanın, kardeşliğin sevgisi her şeyden önce gelirdi. Ta ki yerini, teknolojinin kendini beğenmiş havası alana kadar… Öfkenin, nefretin sıkça yaşanmadığı zamanın insanları, bu duyguların sevgiye kibrit suyu döktüğünü çok iyi bilirler, yaklaşmazlardı yanına. Kusur aramak, yüze vurmak gibi bir dertleri yoktu; çünkü onlar, “yaratılanı Yaratan’dan ötürü sevmesini” öğrenmişlerdi.

Sevgi her şeyden önce bir kulluktu nazarlarında. “Onlar Allah’ı, Allah da onları sever” ilahi kelamına ermek için can atarlardı. Küçük büyüğünü baş tacı etmesini, tecrübelerinden yararlanmasını bilir; evde, işte, ulaşım araçlarında hürmetle kalkar yer gösterirdi. Günümüzün toplu taşıtlarında olduğu gibi, görmezden gelmezlerdi. Onların, tabiata duydukları sevgileri de vardı. Yeşilliği, çiçeği hayatlarının bir parçası gibi görürler; ruhlarını çiçek gibi güzelleştirirlerdi. Çok kazanma hırsı çiçeklere bile el uzattı, sanayiye çevirip yapma çiçekler ürettiler. Solmayan, kokmayan, değişmeyen, kendileri gibi ruhsuz çiçekler... Para kazanmaktan öte bir anlam taşımadı nazarlarında.

Sevgi gönlümüzün paha biçilmez giysisi

Oysa sevgi insanın fıtri ihtiyacı… Çok kere itiraf edemesek de sevmek, sevilmek istiyoruz. Uzağımızdakilere vermeye çalıştığımız sevgiyi; yakınlarımızdan, ailemizden, dostlarımızdan farkında olmadan esirgiyoruz. Belki yanı başımızda olduğundan ihmal ediyoruz. Bir gün elimizin altından kaydıklarında anlıyoruz kaybettiğimiz şeylerin değerlerini.

İnsan olarak sevginin her çeşidine ihtiyacımız var… Bir annenin şefkatine, babanın içten ilgisine, bir kardeşin gönül desteğine, bir dostun sıcacık gülüşüne… Sevgi gönlümüzün paha biçilmez giysisi. Onlarla ısınır ruhumuz ve olumluya yol alır düşüncelerimiz…


Sevgiden uzak kalırsa, üşür genç yüreklerimiz…

alıntı

Cok güzel bir paylaşımdı Mihrabım emeğine sağlık.
Allah razı olsun.

çok sağolasın cnm okuyan gözlerin dert görmesin
Rabbim cümlemizden razı olsun inşallah

Allah razı olsun çok güzel bir paylaşımdı

cümlemizden inşallah sağolasın