Doğuda çıkan ayaklanma bahane edilerek, bölgenin etkili ve sözü dinlenen alimleri sürgüne gönderiliyordu. İçinde Bediüzzaman'ın, Van ve Gevaş müftülerinin, Kör Hüseyin Paşa gibi ağaların da bulunduğu bir kafileydi.

Yüzbaşının komutasında hareket eden bir askeri birliğin gözetimindeydiler.

Kış mevsimiydi,her taraf kar ve buzdu. Van Gölü kenarında hazırlanmış öküz kızaklarıyla yola çıkmışlardı. Erzurum üzerinden Trabzon'a, oradan da gemiyle İstanbul ve Burdur'a kadar devam edecek bir yolculuktu bu...

Ramazan'dı. Kafilede Bediüzzaman ve birkaç kişiden başka kimse orucunu tutamıyordu.

Karlı dağ yollarında öküzlerin çektiği kızaklarla ağır aksak ilerliyor, soğuğun ve yorgunluğun sıkıntısını ta iliklerine kadar hissediyorlardı.

Bir ara kızakları çeken öküzlerin birinin ayağı taşa takıldı ve kanamaya başladı. Bediüzzaman bunu farketmişti.

- "Arkadaşlar, inelim, öküz efendinin ayağı kanıyor." dedi.

Kafiledekiler hayret dolu bir ifadeyle Bediüzzaman'a baktılar:

- "Hocam, biz bunların sahiplerine para verdik." dediler.

Bediüzzaman, sevgi ve merhamet dolu bir insandı. Buna dayanamadı. Ve önce kendisi kızaktan atladı.

- "Onlar bu hayvanların sahipleri değil, ancak kullanıcılarıdırç Sahipleri Allah'tır" dedi. "Hayvanlara yazık, Hadi siz de inin aşağıya!.."



Kaynaklar: Bediüzzaman'la Yaşayan Öyküler (Ömer Faruk Paksu)