Baba unutur...

[Reyhani]

"Dinle oğlum. Sen yatmış uyurken ben bu sözleri söylüyorum. Odana usulcacık girdim. Daha demin gazetemi okurken, içimi bir pişmanlık dalgası boğmaya başladı.

Yerimden sıçraya­rak suçlu suçlu senin yanına geldim. Sana kızmıştım. Öteberini vere düşürdüğün zaman sana öfkeyle bağırmıştım. Kahvaltı masasında da sende kabahat bulmuştum. Masaya yemek dök­müştün. Sen okula, ben trene yetişmek üzere evden çıktığımız­da elini sallayıp bana: 'Allah’a ısmarladık babacığım' dediğin vakit, ben sana karşı kaşlarımı çattım ve sana 'Omuzlarını dik tut' diye ihtar etmiştim. Aynı şey öğleden sonra geç vakit tekrar başladı. Yoldan yukarı çıkarken, dizlerini yere dayayarak bilye oynadığını gördüm. Çoraplarında delikler vardı.

Önüme katıp eve götürerek, seni arkadaşlarının yanında küçük düşürdüm. Ve sana: 'Çoraplar pahalı, kendin almış olsaydın daha dikkatli olurdun' dedim. Daha sonra kütüphanemde gazetemi okurken usulcacık içeri girdiğini hatırlıyorsun değil mi oğlum? Gözlerin­de mahzun bir ifade vardı. Sen kapının eşiğinde tereddüt içinde dururken, rahatsız edilmiş bir insan edasıyla 'Ne istiyorsun?' diye sana bağırmıştım. Bir şey demeden bana doğru koştun, kol­larını boynuma doladın ve beni öptün. Allah'ın kalbine verdiği ve ihmâlin bile solduramadığı sevgi kuvvetiyle kollarını sıkış­tırdın. Sonra koşarak merdivenlerden çıktın.

"Fakat sevgili oğlum çok geçmeden gazetem elimden kaydı. Ve içimi müthiş bir korku kapladı. Kusur aramak ve azarlamak alışkanlığı beni kemiriyordu. Seni sevmiyor değildim. Ama sen­den yapacağından çok fazlasını beklediğimi görüyor, seni kendi yaşımla ölçtüğümü anlıyordum. Halbuki senin karakterinde ne güzel, ne samimi, ne dürüst şeyler var. Senin mini mini kalbin, ufukları kaplayan şafak kadar büyüktü. Senin kendi kendine koşarak beni kucaklaman ve öpmen bunu gösteriyor. Karanlık­ta odana geliyor, ağlıyor ve yaptıklarımdan utanıyordum.

"Bu sözleri sana uyanıkken söylemiş olsam, anlamayacağını biliyorum. Fakat, yarından başlayarak hakiki bir baba olacağım.

Seninle bir arkadaş gibi olup, hep senin gibi düşüneceğim. Ağ­zımdan acı bir söz çıkmadan evvel dilimi ısırarak o sözü durdu­racağım ve, 'Daha ne olsa bir çocuk, küçük bir çocuk' diyece­ğim.

"Ben sana bir çocuk değil, bir erkek muamelesi yaptım. Fakat şimdi seni burada, yatağının içinde bükülmüş olarak görünce, henüz bebeklikten çıkmadığını anladım. Daha dün annenin ku­cağından ayrılmadın mı? Daha düne kadar başın onun omzuna dayanmıyor muydu? Çok doğru. Senden çok fazla şey iste­dim. Çok fazla..."





(alıntı)