Hz. Ali ve Hz Fatıma evlerinde un öğütüyorlardı. Elleri kabarmış, yanakları kızarmıştı. Sabır alınlarında tomur tomur ter olmuştu...
Birden kapı çaldı. Gelen âlemlere rahmet bir babaydı.
Rahmetle geldi.
Sevgiyle geldi.
Onlara gülümseyerek baktı. EŞİTLİĞE HER YERDE DİKKAT EDEN ALLAH RESULÜ SORDU:
"Hanginiz daha yorgunsunuz?
Belliydi biri daha çok yorgundu. Birinin daha çok kabarmıştı elleri yüreği gibi. Yinede sordu kimin daha yorgun olduğunu.
Yorgun beden ben demedi, DİYEMEDİ. BENLİĞİ SEVMEYEN KİŞİYDİ O.BAŞKASINA NEFSİNİ TERCİH EDENDİ. AİLEDE FEDAKÂRLIK DERSİNİ BABASINDAN VE ANASINDAN ALAN KİŞİYDİ."BEN" DİYEMEDİ.

Onun yerine eşi Hz. Ali hemen ALLAH Resulüne diğer bir fedakârlık örneği ile:
"Fatıma daha yorgun ey ALLAHın Resulü"dedi.
Peygamberimiz gülüne gülümseyerek baktı:
"kalk kızım!"dedi.
Fatıma'sı kalktı.
Fatıma'nın yerine Kâinatın Efendisi oturdu. Onun yerine değirmeni döndürmeye başladı.
Tüm kâinat, onun için dönüyordu
tüm sistemler, onun için dönüyordu.
Varlık âlemlerindeki tüm varlıklar onun için dönerken, o fatımasının değirmeni ile.
O çocuklarının etrafında dönen bir babaydı.
O,ALLAH'ın yardım eden anlamındaki muğis ismiyle çocuklarına yardım eden, imdada yetişen bir babaydı (ALLAHümme salli ala seyyidina muhammed)...

alıntı