Sevgi Emek ister!

[Kartal__13]

Yaşam akıp gittikce, birçoğumuz sevdiklerimizin bazılarını yitireceğiz. Bu yüzden sevgimizi sergilemek için beş ya da on yıl beklemek yerine, onlarla birlikte olduğumuz bu anın değerini bilmeliyiz.

Sevgiye dair ne varsa
Sevgi emektir.
Sevgi sevdiğini her şeyiyle kabullenmektir.
Sevgi sevdiğinin yanında olmaktır.
Sevgi sevdiğimiz vezir olursa başına taç,
Sevgi sevdiği rezil olursa yollarda kalmayı göze almaktır.
Sevgi ateşlerde yanmak,
Sevgi buzullarda donmaktır.
Sevgi ömrünü vermek,
Sevgi verdiği ömre ömür katmaktır.
Sevgi yürekte yangın olmak,
Sevgi o yangını söndürecek su olmaktır.
Sevgi umuttur,
Sevgi o umuda giden yoldur.
Sevgi hayattır.
Sevgi sevdiğine hayatını bağışlamaktır.
Sevgi yoldur.
Sevgi o yolun yolcusu olmaktır.
Sevgi inanmaktır,
Çünkü sevgi inandığı gibi yaşamaktır.
Sevgi korumaktır,
Çünkü sevgi kaybetmekten korkmaktır.
Sevgi rüyadır.
Sevgi bazen o rüyada Cennetlerde gezmek,
Bazen ateşlerde yanmaktır.
Sevgi her şeyin bittiği yerde,
Bende varım diye haykırabilmektir.
Çünkü
Çünkü sevgi emektir.
Çünkü sevgi, sevdiğini kaybetmemek için,
Yüreğinin ta derinine sevdiğini kaydetmektir.

Sevgi odur ki...

Sevgi; âlem hamurunun mayası, insanın özüdür. İnsan, sevdiği zaman âlemin rahmet yüklü bulutu olur. Sevgiyi kaybettiğinde ise kahır yüklü azap bulutu... Sevdiğinde âlemin tadına lezzet ve şifa katan panzehir, sevgiyi kaybettiğinde ise yiyenleri öldüren zehir olur.
Öyle ise bu sevgiyi nelere duyar insan... Kimleri sever... Tabi ki önce bizleri yoktan var eden Allah (cc) sevilir... Sevdi mi ümitle korku arasında sever. Allah'ın Resulü (sav) buyurdu ki: insan havf ve reca arasında bulunur. Yani ümitle korku arasında... Hz. Ömer (ra) bunu duyduğunda şöyle dedi: Allah Teâlâ'yı öyle severim ki sanki cennetine ilk ben gireceğim. Yine ondan öyle korkarım ki cehennemine ilk ben gireceğim. Yine Allah dostları buyurdu ki; Allah'ı öyle sev ki sana ondan başka bir şey sevgili olmasın. Ondan öyle kork ki seni başka hiçbir şey korkutmasın. Buna göre korku ve ümidin adıdır sevgi... Rabbimizden koktu ve ümit arasında bir sevgi niyaz ediyoruz.
Sonra âlemlere rahmet olarak gönderilen, adı gökte Ahmet yerde Muhammed olan, âlemlerin efendisi... El-emin, olan Peygamber-i Zişan (sav)'ı sevmek. Yine sözde kalmayacak bir sevgiyle. Onu sevmek ona uymaktır, onu sevmek sünnetlerini yaşamaktır, onu sevmek ona benzemek. Onu sevmek ona tabi olmaktır. Sevgi bedel ödemektir. Efendimiz (sav) sevgisinin bedeli de onun sevdiklerini sevmek ve başına taç etmek, onun sevmediklerinden de sanki ateşten, sanki vahşi bir yaratıktan kaçar gibi kaçmak ve uzaklaşmak.
Sonra anne babasını sever insan. Onu dünyaya getiren, cennetler ayaklarının altında olan insanları sever. Hem de tüm kalbiyle... Hürmet eder, saygı duyar, onlara öf bile demez. Çoğu kimse annenin değerinin babanın değerinden üstün olduğunu zanneder. Hâlbuki tarla ne kadar verimli olursa olsun tohum atılmazsa o tarlanın değeri yoktur. Cennetleri ayakları altına serilen bir arzuyla, ellerini açtığında yavrusuna yaptığı duası Peygamber(sav)'in yaptığı duaya eş olan bir baba. Biri yoksa diğeri de anlamsız. Rabbimiz ana babalarımıza verdiği nimetlerin şükrünü eda etmeyi bize nasip eylesin.
Sonra erkekse hanımını, kadınsa erkeğini sever insan. Öyle bir sever ki öncelikle eşi, Allah'ın halife kıldığı en şerefli varlıktır. Sonrasında eşi onun din kardeşidir ve en sonunda o onun alnının yazgısı, kalbinin sükûnet bulacağı limanı, birbirlerinin göz aydınlığı ve ona verilen en güzel emanettir. Emanete ihanetin sonu ise azaptır. Allah'tan niyazımız, huzuruna çıktığımız o günde, gözlerin dehşetten fırladığı, ananın evlattan kaçtığı günde Rabbim bizi emanete ihanet suçundan sorguya çekmesin.
Sonra sevdiği insanın bir parçası, iki cihan saadeti ve selameti olacak göz aydınlığı ya da iki cihanda rezil olacağı evladı. Allah(cc) kimseyi evladının zulmüyle, ayrılığıyla ve acısıyla imtihan etmesin. Her zorluk gibi evladın zorluğu da Peygamberlerin (sav) imtihanlarındandır. Onların bir emanet olduğunu bilmek, onları en güzel şekilde Allah ve Resulünün razı olduğu bir şekilde yetiştirmek, onları Rablerine hakkıyla kul, Efendimiz'e (sav) hakkıyla ümmet, anne babalarına verilen nimetin şükrünü hakkıyla eda eden hayırlı evlat ve hocalarına hayırlı talebe kılabilmek.

Sevginin efendimiz (sav)'e göre tarifi

Bir gün efendimiz (sav), Hz Ali (ra)'ya sorar:
-'Ya Ali, Allah'ı seviyor musun?'
-'Evet ya Rasulallah!'
-'Peki, beni seviyor musun?'
-'Evet ya Rasulallah!'
-'Peki, eşini seviyor musun?'
-'Evet ya Rasulallah!'
-'Peki, çocuklarını seviyor musun?'
-'Evet ya Rasulallah!'
-'Peki, bunların hepsini bir kalpte nasıl yapıyorsun?' diye sorunca, Hz. Ali (ra) bu beklemediği soru karşısında şaşırmış ve cevap verememişti. 'Bunu düşünmem gerek' deyip oradan ayrılmıştı. Hz Ali (ra),düşünceli bir şekilde dolaşırken, eşi Hz Fatıma (ra) annemiz, düşünceli olduğunu fark edip kendisine 'nedir bu hal ya Ali?' der. 'Eğer bu düşünceliliğin dünyevi kaygılardan dolayı ise, anlat birlikte çözüm bulmaya çalışalım' der.
Hz Ali (ra), Efendimiz (sav) ile geçen diyalogu bir bir eşi Hz. Fatıma ya anlatır. Hz. Fatıma (ra), durumu öğrenince tebessüm eder. Hz. Ali (ra)'ya der ki: 'Ya Ali, babama git ve de ki, kişi Allah (cc)'ı aklı ve ruhuyla, Peygamber Efendimiz (sav)'i kalbiyle, eşini nefsiyle, çocuklarını da şefkatiyle sever' buyurdu. Hz Ali (ra), aldığı bu cevap karşısında memnun olur ve hemen Efendimiz (sav)'a anlatır.
Efendimiz (sav), cevabı alınca tebessüm eder ve der ki, 'Ya Ali, bu bana getirdiğin gül, nübüvvet ağacından koparılmıştır.' Hakkıyla sevenlerden olabilmek temennisiyle...

Kaynak: Gülser Sümeyye Bağlar

[Kartal__13]

Bunca zaman bana anlatmaya çalıştığını, kendimi bulduğumda anladım.
Herkesin mutlu olmak için başka bir yolu varmış,
Kendi yolumu çizdiğimde anladım..
Bir tek yaşanarak öğrenilirmiş hayat, okuyarak, dinleyerek değil..
Bildiklerini bana neden anlatmadığını, anladım..
Yüreğinde aşk olmadan geçen her gün kayıpmış,
Aşk peşinden neden yalınayak koştuğunu anladım..
Acı doruğa ulaştığında gözyaşı gelmezmiş gözlerden,
Neden hiç ağlamadığını anladım..
Ağlayanı güldürebilmek,ağlayanla ağlamaktan daha değerliymiş,
Gözyaşımı kahkahaya çevirdiğinde anladım..
Bir insanı herhangi biri kırabilir, ama bir tek en çok sevdiği acıtabilirmiş,
Çok acıttığında anladım..
Fakat,hak edermiş sevilen onun için dökülen her damla gözyaşını,
Gözyaşlarıyla birlikte sevinçler terk ettiğinde anladım..
Yalan söylememek değil, gerçeği gizlememekmiş marifet,
Yüreğini elime koyduğunda anladım..
"Sana ihtiyacım var, gel ! " diyebilmekmiş güçlü olmak,
Sana "git" dediğimde anladım..
Biri sana "git" dediğinde, "kalmak istiyorum" diyebilmekmiş sevmek,
Git dediklerinde gittiğimde anladım..
Sana sevgim şımarık bir çocukmuş, her düştüğünde zırıl zırıl ağlayan,
Büyüyüp bana sımsıkı sarıldığında anladım..
Özür dilemek değil, "affet beni" diye haykırmak
İstemekmiş pişman olmak,
Gerçekten pişman olduğumda anladım..
Ve gurur, kaybedenlerin,acizlerin maskesiymiş,
Sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış,
Yüreğimde sevgi bulduğumda anladım..
Ölürcesine isteyen, beklemez, sadece umut edermiş bir gün affedilmeyi,
Beni affetmeni ölürcesine istediğimde anladım..
Sevgi emekmiş,
Emek ise vazgeçmeyecek kadar, ama özgür bırakacak kadar sevmekmiş...


Can Yücel

[Kartal__13]

Bismillah...

Eski bir Türk filminde geçen klasikleşmiş bu cümle. Sevgi, dostluk emek olmayınca yürek olmayınca sulanmayan bir gül misali solmaya mahkumdur.
Aklıma internetteki forumlardan birinde okumuş olduğum bir hikaye geldi.

Gül, bülbüle aşık olmuş ve ona her gün defalarca sevdiğini söylemiş. Gül buna rağmen mutsuzmuş; günden güne sararıp solmuş, selvi gibi boyu büklüm büklüm olmuş. Gülün bu halini gören bülbül kaygılanmış ve doktor çağırmış. Doktor gülü muayene ettikten sonra, güle sevgisizlik teşhisini koymuş.”Bu gül sevgisiz kalmış. “demiş.

Bu duruma şaşıran Bülbül; “Ama nasıl olur, ben ona her gün onu sevdiğimi söylerdim.” demiş.. Bunu duyan gül bükülen belini doğrultup: "Evet, bana her gün sevdiğini söyledin ama beni hiç sulamadın.’’ demiş.

Birçoğumuzun eşimizle, çocuğumuzla dostlarımızla hatta Rabbimizle olan ilişkilerimiz bu gül ile bülbülün ilişkisi gibidir.Sözde, seviyorum, der ama davranışlarımızda hareketlerimizde amellerimizde bunun aksini yaşarız.Seviyorum demek yeterli değildir. Sevgiyi lafta değil amellerde göstermek gerekir. ‘’Ben Allah'ı seviyorum.’’der ama şeytanın yanında oluruz.

‘’İmam Hüseyni seviyorum.’’ der ama Yezid’in hayatını yaşarız. Dostlarımıza sevdiğimizi söyler, bize ihtiyacı olduğu anlarda kaçacak delik ararız.
Dostunum diyorsa insan yalnız bırakmamalı...

Dostunum diyorsa insan, bebeğin ağlamasına fırsat vermeden karnını doyuran anne gibi,feryadını duymadan yetişmeli imdadına.
Hissetmeli ,çağırmadan gelmeli.
Yağmur yağmasını beklemeden şemsiyeyle, ağlamayı beklemeden mendille hazırda bulunmalı, dost dostu için.
Ve haykırabilecek yüreğe sahip olmaktır sevgisini tüm dünyaya utanmadan gurur yapmadan.
Dostluklar kolay kazanılmıyor.
Bulduk mu yanında sesli düşündüğümüz birini.
Yaşadık mı yalnızlığımızda o sıcak sesin sihrini.
Sarılalım dosta sıkıca bırakmayalım elini .



Yolculuğun bir aşamasında iki arkadaş tartışırlar biri ötekine bir tokat atar. Tokadı yiyenin canı çok yanar ama tek kelime etmez ve kumun üzerine şu sözleri yazar: Bu gün en iyi arkadaşım bana bir tokat attı.

Yıkanabilecekleri bir yere rastlayana dek yürümeyi sürdürürler. Tokadı yiyen yıkanırken batağa saplanır, boğulmak üzereyken arkadaşı tarafından kurtarılır. Tam selamete çıktıktan sonra bir kaya parçası üzerine şu sözleri kazır: Bu gün en iyi arkadaşım Benim hayatımı kurtardı:

Tokadı vuran ve sonra en iyi arkadaşının hayatını kurtaran kişi ona şöyle der:

Senin canını yaktığımda bunu kum üzerine yazdın ama şimdi kayaya kazıyorsun, neden?

Öbür arkadaş ona söyle cevap verir.

Biri bizi incittiğinde bunu kum üzerine yazmalıyız ki bağışlama rüzgarı estiğinde onu silebilsin. Ama biri bize iyi bir şey yaparsa onu kayaya kazımalı ki onu hiçbir rüzgar yok etmesin.

İncinmelerimizi kuma, gördüğünüz iyilikleri kayalara kazımayı öğrenelim.

Denilir ki: özel birini bulmak bir dakikanızı alır, onu değerlendirmeniz bir saat içinde olur, onu sevmek için bir gün yeter ama sonra onu unutabilmek için bir ömrün geçmesi gerekir.

Sevmek için "yürek", sürdürmek için "emek" gerek.

İmam Sadık (a.s) dostluk hakkında söyle buyurmuşlardır: "Şu üç şeyde imtihan etmediğin kimseyi dost sayma: Onu kızdırdığında, bu kızgınlığın onu haktan batıla itip itmediği hususunda, dirhem ve dinar hususunda ve onunla yolculuk etmekte.
Ve yine İmam Ali (a.s) söyle buyurmaktadır: "Sadık dost ayıpların hususunda sana nasihat eden, gıyabında seni koruyan ve seni kendisine tercih edendir.
Büyük dost Mevlana’nın deyişleri ile sözü bağlayalım.

Dost,sevilecek biri olmadığın zamanlarda bile seni sevmeli.
Sarılacak biri olmadığın zamanlarda bile sana sarılmalı.
Dayanılmaz olduğun zamanlarda bile sana dayanmalı.

Dost dediğin sevgisinde istikrarlı olmalı.
Herkes seni üzdüğünde sana moral vermeli.
Ve ağladığında seninle ağlamalı.

Ama hepsinden çok,
Dost matematiksel olmalı.
Sevinci çarpmalı,
Üzüntüyü bölmeli,
Geçmişi çıkarmalı,
Yarını toplamalı.


Arzu ÇETİNKAYA

[Kartal__13]

Uzun zaman önce msn başlığıma ne yazsam diye düşünüyordum bazı siteleri gezerken sevgi aşk üzerine şiirler gördüm ve özenti olmayacak bir söz yazayım istedim ve benim için çok önemli anlamlı taşıdığım birşeyler olmasını istedim Sevgi Emek İster Arkadaş! Sözünü yıllar öncesinden msn başlığına yazmıştım yıllarca değiştirmedim bu yazıyı...

Halende kullanmaktayım bir çok arkadaşımın bu sözden ders aldıklarına şahit oldum insanların sevgi kelimesinin açılımını bilmeden agızdan agıza sakız gibi çiğnercesine seni seviyorum hitabı kullanması karşısındakini o anlık etkilesede zaman içerisinde insan değerini anlamak istediğinde ne kadar değerli olduğuna şahit oluyor.

Bu yazıyı uzatmak istemiyorum çok uzarda yorgunum ama isterseniz bu konu başlığı altından eleştirilerimizi yazalım konu dahda anlam taşımış olur...

Not: eleştiride bulunmak isteyen lütfen tek yorum yapıp eleştirisini güzel anlaşılır. Şekilde olmasına dikkat edip kendi eleştiri konusundan hariç konu açmaması bu istekte bulunma sebebim fazla mysql yani databasemizi şişirtmemek sitemizin ağırlaşmasını önlemektir.